Στα φοιτητικά αµφιθέατρα της δεκαετίας του 1980 υπήρχε µια πονηρή πρακτική «ανωτερότητας», που επέτρεπε να προσβάλλεις προσωπικά τον αντίπαλο, αλλά να καµουφλάρεις αυτή την απαράδεκτη επίθεση µέσα από µεγαθυµία. Ανέβαινε κάποιος συνδικαλιστής στο βήµα και έλεγε στον αντίπαλό του: «Θα µπορούσα να πω ότι είσαι εναρµονισµένος µε συµφέροντα και την προσπάθεια να χτυπηθούν οι φοιτητές, ότι ακολουθείς µια πρακτική που είναι ύποπτη, πως το κόµπλεξ σου είναι να υποφέρουν οι συνάδελφοί σου για να αισθάνεσαι σηµαντικός, ότι είσαι ένας καραγκιοζάκος που τον κατευθύνει το κυβερνητικό κόµµα, αλλά δεν θα το κάνω, γιατί θα µιλήσω πολιτικά».

Μέσα από αυτό το τέχνασµα στολιζόταν ο αντίπαλος καταλλήλως και όποιος τον στόλιζε έπαιρνε τα εύσηµα του «πολιτικώς υπεράνω».

Τη συνδικαλιστική πρακτική αυτή θύµισε ο Αδωνης Γεωργιάδης, ο οποίος βγήκε να υπερασπιστεί θεωρητικά τον Κυριάκο Μητσοτάκη µετά τα όσα απέδωσε στον πρωθυπουργό ο Αντώνης Σαµαράς προτού διαγραφεί. «Είναι άκοµψο» είπε ο υπουργός Υγείας «να λέµε ότι ο Γεραπετρίτης µπήκε στην πολιτική για να προδώσει την πατρίδα του».

Η αλήθεια όµως είναι ότι ο Σαµαράς δεν απέδωσε στον Γιώργο Γεραπετρίτη χαρακτηριστικά και πρακτικές προδότη, αλλά άσκησε κριτική στην πολιτική της κυβέρνησης στα ελληνοτουρκικά.

Σε άλλο σηµείο των συνεντεύξεων που έδωσε για την υπεράσπιση του Μητσοτάκη ο Αδωνης Γεωργιάδης δήλωσε ότι αισθάνεται ευγνωµοσύνη για τον Σαµαρά που τον έκανε υπουργό, προκαλώντας την ίδια ώρα µοιραία τον συνειρµό ότι ο Μητσοτάκης δεν δείχνει την ίδια ευγνωµοσύνη διαγράφοντας τον Σαµαρά στον οποίο οφείλει την πρωθυπουργία.

Παλιός συνδικαλιστής ως φοιτητής, ο Αδωνης Γεωργιάδης κατάφερε να πει µιλώντας για τον Σαµαρά πράγµατα που θεωρητικά δεν θα έπρεπε και δεν θα ήθελε για τον Μητσοτάκη. Τον εµφάνισε και να απολογείται σε κατηγορία προδοσίας και να είναι αγνώµονας. Ταυτόχρονα βέβαια πήρε τα εύσηµα από την ανοιχτή θεωρητικά στήριξη στον πρωθυπουργό, πράγµα που ο µητσοτακικός κορµός της κυβέρνησης δεν έδειξε πολύ πρόθυµος να το κάνει.

Το θέµα όµως δεν είναι ο Αδωνης Γεωργιάδης και η ικανότητά του να χτυπάει µια στο καρφί και µια στο πέταλο. Αλλωστε θα συνεχίσει να σηµαδεύει το πολιτικό του οικόπεδο µε τον πρωτόγονο τρόπο που χρησιµοποιούν τα σκυλιά. Κι αυτά της πολιτικής.

Το θέµα, το πρόβληµα πλέον, είναι ο Μητσοτάκης. Ο πρωθυπουργός ενώ θα έπρεπε να έχει εισέλθει στη δεύτερη τετραετία µε την αυτοπεποίθηση του πολιτικού που τρέχει µόνος του χωρίς αντίπαλο, στην πραγµατικότητα µπαίνει σε ελώδη περιοχή. Μπορεί να βουλιάξει ενώ δεν το περιµένει ή και να καταρρεύσει από τσιµπήµατα µικρών κουνουπιών που δεν υπολογίζει.

Ο Σαµαράς έχει διαµορφώσει πλέον ένα πεδίο ανοιχτής αντιπαλότητας, στο οποίο, από τη στιγµή που είναι σηµατοδοτηµένο, µπορεί να µπαίνει ή να απειλεί ότι θα µπει οποιοσδήποτε θέλει να πιέσει τον Μητσοτάκη. ∆εν είναι καθόλου απίθανο πηγαίνοντας προς τις εκλογές ο Μεσσήνιος πολιτικός να σηµάνει πανστρατιά για την ήττα του Μητσοτάκη και να µην περιοριστεί σε µια αλληλοτροφοδοτούµενη σχέση µε την Αφροδίτη Λατινοπούλου. Αν βρεθεί πρόσωπο που να δεχτεί να σηκώσει στην πλάτη του τον Σαµαρά σαν πολιτικό σαµάρι, τότε ο Μητσοτάκης µπορεί να βρεθεί απέναντι σε ένα δοµηµένο και απενοχοποιηµένο ακροδεξιό κόµµα.

Το πρόβληµα όµως δεν είναι µόνο οι πολιτικοί συσχετισµοί που διαµορφώνονται στη ∆εξιά. Η ανάπτυξη κόµµατος δεξιά της Ν∆, το οποίο θα ασκεί κριτική για πράγµατα που αποτελούν συγκριτικό πλεονέκτηµα για τον Μητσοτάκη (ασφάλεια, εθνικά θέµατα), δεν θα ψαρεύει ψηφοφόρους στα θολά αλλά θα απειλεί τη συνοχή της Ν∆.

Οι διεθνείς εξελίξεις υπάρχει επίσης πιθανότητα να ξεβράσουν τον Μητσοτάκη. Οι εξελίξεις στο µέτωπο Ρωσίας – Ουκρανίας καταδεικνύουν τον Μητσοτάκη όχι ως διεθνή παίκτη, όπως θέλει να εµφανίζεται, αλλά ως επιπόλαιο και κοντόφθαλµο βαστάζο του γεωπολιτικού παιχνιδιού.

Οι έντονες εξελίξεις στο ουκρανικό και κυρίως οι απειλές του Πούτιν µαζί µε την εντυπωσιακή εκτόξευση πυραύλου, που ευτυχώς δεν µετέφερε πυρηνικά, µπορεί να δείχνουν δύο πράγµατα: ή µεθοδεύεται κρίση προκειµένου να υπάρξει εκτόνωση µε εδαφικά τετελεσµένα ή η κατάσταση µετατρέπεται σε κάτι πρωτοφανές και ανεξέλεγκτο. Οποιο από τα δύο ενδεχόµενα κι αν ισχύει, ο Μητσοτάκης εµφανίζεται ως ο χρήσιµος καλοθελητής σε µια υπόθεση που δεν είναι δική του. Εχει διαταράξει τις σχέσεις µε τη Ρωσία, έχει εµφανιστεί µε τον πιο επικίνδυνο τρόπο σαν λοχίας του αµερικανικού στρατού (χρησιµοποίησε µάλιστα την έκφραση «είµαστε σε πόλεµο µε τη Ρωσία»), έχει δηµιουργήσει προβλήµατα στην άµυνα της χώρας και θα µείνει έκθετος.

Αντίστοιχα έχει εκτεθεί και µε το Ισραήλ. Οσο η γενοκτονία των Παλαιστινίων συνεχίζεται και υπάρχουν αποφάσεις διεθνών θεσµών κατά του Νετανιάχου τόσο ο Μητσοτάκης εµφανίζεται ως κοµµάτι του περιθωρίου που δικαιολογεί το έγκληµα.

Φυσικά όλα αυτά ποσώς απασχολούν τον Μητσοτάκη, ο οποίος θεωρεί ότι η αταλάντευτη τοποθέτησή του στο πλευρό συµφερόντων εξυπηρετεί και το δικό του συµφέρον. ∆εν σκοπεύει ούτε να αλλάξει πολιτική ούτε και να κάνει διορθώσεις. Οι ενδείξεις που υπάρχουν είναι ότι αναζητεί διαφυγή όσο ακόµη είναι νικητής και όχι νικηµένος. Η στήριξη που έχει στο κόµµα του προέρχεται κυρίως ή από τους σώγαµπρους του Καρατζαφέρη ή από το σηµιτικό ΠΑΣΟΚ, του οποίου τη διασταύρωση µε τον µητσοτακισµό µπορεί να δει πλέον οποιοσδήποτε στο Μαξίµου. Ο παραδοσιακός και λαϊκός κορµός της Ν∆ µπορεί να δείχνει ότι απολαµβάνει την εξουσία διά του συστήµατος Μητσοτάκη, αλλά ταυτόχρονα θα σηκώσει και το βάρος που αναλογεί στους πολίτες από την ακρίβεια και την κυβερνητική πολιτική. Ειδικά όταν δεν υπάρχει αντίπαλο πολιτικό δέος για να δικαιολογηθεί η όποια κυβερνητική αστοχία, το κοµµατικό ακροατήριο γίνεται απαιτητικό και επικίνδυνο.

Από την άλλη πλευρά, ο Μητσοτάκης έχει προχωρήσει σε καθεστωτική λειτουργία του κράτους. Η ∆ικαιοσύνη, οι ανεξάρτητες αρχές, µεγάλα τµήµατα των θεσµών λειτουργούν µε τρόπο που ο ίδιος θέλει. Υπό αυτή την έννοια, θα µπορούσε κάλλιστα να δοµήσει τον ελληνικό ερντογανισµό και να θέσει τα πάντα υπό τη µακρόχρονη εξουσία του.

Επιµένω ότι η πραγµατική φιλοδοξία του Μητσοτάκη είναι να µεταπηδήσει στον θώκο του προέδρου της ∆ηµοκρατίας, αφού πρώτα αλλάξει το σύνταγµα για να εξασφαλίσει υπερεξουσίες. Μπορεί για τον λόγο αυτό το πολίτευµα να γίνει ακόµη και προεδρική δηµοκρατία. ∆εν είναι τυχαίο ότι ο Αντώνης Σαµαράς θέλησε να ρίξει την πρόταση να είναι υποψήφιος πρόεδρος ο Κώστας Καραµανλής. Γνώριζε ότι ίσως αυτό να είναι η µεγαλύτερη τρικλοποδιά για τον άσπονδο φίλο Μητσοτάκη.

Ο Μητσοτάκης γνωρίζει ότι αν δεν ορίσει ο ίδιος τους όρους και τον χρόνο της αποχώρησής του, τότε τα πράγµατα µπορεί να γίνουν ανεξέλεγκτα. Προτιµά λοιπόν να µοιράζει δαχτυλίδια διαδοχής από το να µετράει µαχαίρια. Είτε το θέλει είτε όχι, βρίσκεται υπό την επήρεια Σαµαρά.