Μέχρι πότε θα κοιμόμαστε τον ύπνο του αδίκου; Από πέτρα και σκόνη είμαστε φτιαγμένοι; Πρέπει να σκοτωθεί το δικό μας παιδί για να επαναστατήσουμε;
Αγαπητοί αναγνώστες, επιτρέψτε μου να σας συστήσω κάποιον. Ο Νίκος Ζήσης από την Κατερίνη, Νικόλαος Χρυσοβαλάντης Ζήσης για την ακρίβεια (απλή συνωνυμία με τον διεθνή μπασκετμπολίστα) είναι ένας άνθρωπος τσακισμένος. Η ζωή του ξεριζώθηκε στις 28 Φεβρουαρίου 2023, όταν η σύζυγος και μητέρα του παιδιού του, Αθηνά Κατσαρά σκοτώθηκε στο σιδηροδρομικό έγκλημα των Τεμπών. Πλέον, αυτός ο νέος άνθρωπος βάζει όλο του το είναι για να αναθρέψει μόνος τον πανέμορφο γιο του. Πού τη βρίσκει τη δύναμη και το κουράγιο, δεν το χωράει ανθρώπου νους.
Όταν ο Νίκος Ζήσης πήρε στα χέρια του ένα από τα διδακτικά βιβλία του Δημοτικού Σχολείου, ένιωσε κάτι ανάμεσα σε οργή, θλίψη και απογοήτευση. «Το τρένο είναι το ασφαλέστερο μεταφορικό μέσο», παιανίζει η Άσκηση 11, στην ενότητα «Ταξίδια, τόποι, μεταφορικά μέσα». Και ακριβώς από κάτω: «Η σιδηροδρομική γραμμή περνούσε μέσα από πανέμορφα δάση και δεν χόρταινες να βλέπεις έξω από το παράθυρο.
Επειδή εδώ και ενάμιση χρόνο στην Ελλάδα τρένο δεν σημαίνει ολάνθιστος παράδεισος αλλά πύλη προς μία ανείπωτη κόλαση, ο αξιοπρεπής αυτός άνθρωπος απευθύνθηκε στην Πολιτεία με μία ευγενική αλλά αυστηρή ανάρτηση στον ωκεανό του Facebook: «Κύριε υπουργέ, κ.Πιερρακάκη χρήζουν ανανέωσης τα βιβλία του Δημοτικού, διότι μεγαλώνω ένα παιδί που έχασε την μάνα του στα Τέμπη και σε λίγα χρόνια δεν θα ήθελα να μπει στην διαδικασία να λύσει την άσκηση 11. Απαιτώ να αφαιρεθεί αυτή η άσκηση. Σε περίπτωση που δεν φτάσει στα μάτια σας , θα σας το στείλω και στο e-mail σας …».
Το ταπεινό αίτημά του Νίκου Ζήση αναδημοσιεύτηκε στο social media από τον ακοίμητο Νίκο Πλακιά, τον άνθρωπο που έχασε στα Τέμπη τις δίδυμες κόρες του και παλεύει νυχθημερόν για τη δικαίωση, μαζί με τη Μαρία Καρυστιανού και πολλούς άλλους χαροκαμένους συγγενείς των θυμάτων:
«Ο Νίκος είναι σύζυγος της Αθήνας Κατσαρά που ήταν μέσα στο μοιραίο τρένο εκείνο το βράδυ ένα από τα θύματα του εγκλήματος. Μεγαλώνει ένα παιδί που αυτή την στιγμή αναγκάζεται στο σχολείο του να βλέπει στη διδακτέα ύλη το συγκεκριμένο κείμενο. Εσείς εάν ήσασταν στην θέση του τι θα λέγατε στο παιδί σας, κύριε υπουργέ; Θα σας παρακαλέσω να δώσετε μεγάλη προσοχή και να το αφαιρέσετε αμέσως. Και δεν είναι ο μόνος. Και άλλα παιδιά, εγγόνια , αδέρφια, ξαδέρφια βλέπουν το ίδιο».
«Οι τάφοι των 57 ψυχών είναι ακόμη ανοιχτοί , δεν θα κλείσουν αν δεν δικαιωθούν οι ψυχές τους», έγραψε ο κύριος Ζήσης, σε προηγούμενη ανάρτησή του. Ορισμένοι από τους αγνοούμενους εξαερώθηκαν χωρίς να μείνει πίσω το παραμικρό ίχνος. Άλλων τα απομεινάρια βρίσκονται σε ένα κουτί με λίγα οστά. Τουλάχιστον ένας επιζών δίνει πολυτραυματίας απεγνωσμένη μάχη για τη ζωή του εδώ και 19 μήνες σε νοσοκομείο του εξωτερικού.
Και τι μ’ αυτό; Για την κυβέρνηση του μπαζώματος, της αναλγησίας και της συγκάλυψης, πέρα βρέχει. «Μας έχετε πρήξει με τα Τέμπη», απαντούν όποτε ζορίζονται, δηλαδή σπάνια. Ο πάνσοφος λαός ξανάστειλε πανηγυρικά στη Βουλή τον πολιτικά υπεύθυνο του φονικού και η κυβέρνηση των εγκληματιών χορεύει γύρω από τα πτώματα και πάνω στους ανοιχτούς τάφους. Σαρανταένα τακατό, μη ξεχνιόμαστε. Τρεις μήνες μετά την εκατόμβη.
Ποιος θα ανοίξει τα αυτιά του για να ακούσει επιτέλους τα φαντάσματα των Τεμπών; Πώς είναι δυνατόν να μην έχει πληρώσει κανείς για αυτό το έγκλημα; Μέχρι πότε θα κοιμόμαστε τον ύπνο του αδίκου, πού να πάρει ο διάβολος; Από πέτρα και σκόνη είμαστε φτιαγμένοι; Πρέπει να σκοτωθεί το δικό μας παιδί για να επαναστατήσουμε;
Αυτό το σύντομο σημείωμα αφιερώνεται στη μνήμη ενός άλλου ανθρώπου που έφυγε από τη ζωή πρόωρα, του Απόστολου Γκανά, που νικήθηκε από τον καρκίνο πριν από 12 χρόνια. Ο Τόλης αγαπούσε τη Μαρία, με την οποία ήταν φίλοι από μικρά παιδιά ζευγάρι από τα 18 τους χρόνια μέχρι το πικρό τέλος. Και αυτό είναι όλο το στόρι.
«Όταν φύγω, να με θυμάστε τουιτάροντας για την αγάπη μας κάθε χρόνο τέτοια μέρα», είχε ζητήσει όσο βίωνε τις τελευταίες εβδομάδες της σύντομης ζωής του. Στις 23 Σεπτεμβρίου, από το 2013 μέχρι χθες και ελπίζω για πολλά πολλά χρόνια, πρώτο trend στο ελληνικό Χ είναι το #TolisLovedMaria. Ο Τόλης αγαπούσε τη Μαρία. Ακόμα και άδοξα ηττημένη, ακόμα και μέσα από την απώλεια, η αγάπη ζει αιώνια και νικάει το κακό.
Έγραφε ο ίδιος ο Τόλης, σε μία από τις τελευταίες αναρτήσεις στο blog του : «Ένας βαθύς ασυνείδητος ύπνος. Μετά τίποτα. Ούτε ανησυχία, ούτε σκέψεις, ούτε πόνος, ούτε φόβος, ούτε αγάπη, ούτε έρωτας, ούτε γέλιο, ούτε κλάμα. Τίποτα. Τότε τι φοβόμαστε; Τι μας νοιάζει το μετά αν δεν θα είμαστε εκεί για να το αντιληφθούμε; Καταλήγω ότι απλώς κάποιους τους αγαπάμε πιο πολύ από εμάς. Φοβάμαι περισσότερο πια για το τι θα απογίνουν οι άλλοι, κάποιοι περισσότερο από άλλους. Για τον πόνο που θα τους προξενήσω, το ότι δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα για να το πάρω πίσω».
Και αμέσως μετά: «Υπάρχει και η άλλη βέβαια όψη, άκρως εγωιστική. Γιατί να συνεχίζει η ζωή να “ζείται” -παθητική κι ας μην υπάρχει- αν δεν είμαι εγώ στον κόσμο. Τι μέρες, νύχτες, χαμόγελα, στιγμές με πλεγμένα χέρια, παιχνίδια στην κουζίνα, αδιάφορους καυγάδες, βόλτες στην καλοκαιρινή Αθήνα, ταινίες, βιβλία, μουσικές θα χάσω. Γράφοντας το παραπάνω, βούρκωσα στις δύο τελευταίες σειρές. Τελικά είμαστε εγωιστές. Θέλω να μείνω κι άλλο εδώ».
Μαρία, Νίκο, Νίκο, Μαρία, εύχομαι με όλη μου την ψυχή να είστε δυνατοί και ψύχραιμοι. Μπορεί αύριο η συμφορά να συμβεί σε οποιονδήποτε από εμάς ή στα παιδιά μας ή στο σύντροφό μας. Μία ανίατη αρρώστια, ένα τροχαίο δυστύχημα, ένα κρατικό έγκλημα. Το λάθος λαχείο στον λάθος άνθρωπο. Και τότε πια δεν θα έχουμε τίποτε, παρά μόνο ο ένας τον άλλον.
