Πέθανε ο Νίκος… Είναι από τα απίστευτα! Ο Νίκος Γρυλλάκης, σε ηλικία 55 ετών δεν είναι πλέον στη ζωή. Τι να πεις… Από τα απίστευτα, που όμως στο δημοσιογραφικό επάγγελμα είναι τόσο συνηθισμένα… Έχω χάσει, από τα 30 μου χρόνια τόσους συναδέλφους του διπλανού γραφείου. Και μετά αναρωτιέστε, όλοι εσείς, «καλά, οι δημοσιογράφοι τι συντάξεις είναι αυτές που παίρνουν;». Πεθαίνουμε νωρίς αγαπητοί μου, πεθαίνουμε μικροί… Κι όσοι τα καταφέρνουν, απολαμβάνουν καλές συντάξεις. Χαλάλι, αλλά έχουμε ποσοστά θνησιμότητας πιο υψηλά κι από τους ανθρακωρύχους…
Του Γιάννη Κ. Ηλιάδη
Ο Νίκος… Όπως είχε φύγει και ο Γιάννης (Μαυροειδάκος), ο Κώστας (Τσόγκας), ο Γιάννης (Αντωνόπουλος), ο Γιώργος (Γεωργιάδης) και τόσοι άλλοι… Τόσοι εργάτες της δημοσιογραφίας, που δεν τους ξέρετε. Αφανείς ήρωες που φρόντιζαν πάντα να σας πληροφορούν, εσάς, τους διπλανούς σας, τους συγγενείς σας… Που μένουν άγρυπνοι, λέγοντας σε όλους «μη σε νοιάζει, κοιμήσου. Θα είμαι εγώ εδώ, ξύπνιος όλη τη νύχτα για τον πόλεμο στο Βιετνάμ, τη Βαγδάτη, τους τσαμπουκάδες από τους Τούρκους… Και το πρωί που θα ξυπνήσεις θα πατήσεις του κουμπί της τηλεόρασης, θ’ ανοίξεις το ραδιόφωνο, θ’ αγοράσεις μια εφημερίδα και θα ξέρεις τι γίνεται δίπλα σου, απέναντι, στον κόσμο… Για να ξέρεις τι πρέπει να κάνεις. Θα ξέρεις, για να προστατεύσεις την οικογένειά σου, αν χρειαστεί…».
Και μετά ένα πρωινό ξυπνάς κι εγώ δεν είμαι εκεί… Αλλά πάλι ξέρεις τι γίνεται, με εγκυρότητα, σιγουριά, δεοντολογία. Γιατί δεν είμαι εγώ, αλλά είναι το επόμενο “παιδί”, που έχω εκπαιδεύσει, που του έχω μάθει να κάνει σωστή δημοσιογραφία. Δεν είναι ταβερνιάρης, ούτε καφετζής. Δεν είναι λαμόγιο, που περιμένει να πάρει ένα 20ευρω μετά από τη “συνέντευξη” (αυτό το άκουσα για πρώτη φορά, εδώ στην Κορινθία και μου σηκώθηκε η τρίχα). Είμαι εγώ και είναι (ο μαθητής μου) ΕΡΓΑΤΗΣ ΤΗΣ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΑΣ.
Κι εσύ με έβριζες, τον βρίζεις, αλλά κρυφά θέλεις να μας μοιάσεις… Κι ας μην ξέρεις να γράφεις καν, το όνομά σου! Θέλεις τη δόξα χωρίς να κουραστείς… Χωρίς να σε χτυπήσουν με τα γκλοπ στα πλευρά, χωρίς να σε κυνηγούν οι αναρχικοί, οι χούλιγκαν και οι συνδικαλιστές της μάσας. Χωρίς να σ’ έχει απειλήσει κανένας “μεγαλοσχήμων”… Θέλεις μόνο τη δόξα. Να περνιέσαι τάχα, ΣΑΝ δημοσιογράφος.
Μόνο με βρίζεις, με λες λαμόγιο, ακόμη και την ώρα που παθαίνω για να εργαστώ, με συνέπεια και δεοντολογία. Με βρίζεις, διότι μερικές φορές, θίγω και τα δικά σου συμφέροντα… Αυτή είναι η δουλειά μου, όμως. Να σε ξεμπροστιάζω αν έχεις κάνει απατεωνιά. Όταν θίγω κάποιον άλλον, χαίρεσαι. Όταν έρχεται η ώρα σου, “χαλιέσαι”…
Ο Νίκος. Ήμασταν για χρόνια μαζί… Και στην Απογευματινή και στην Απόφαση… Τόσο χαμηλών τόνων, τόσο αθόρυβος, τόσο ευγενικός… Ταβερνιάρηδες, καφετζήδες, λαμόγια του κερατά, κατεβάστε με σεβασμό το κεφάλι! Έφυγε ο Νίκος στα 55 του… Αλλά έφυγε όπως του άξιζε. Μάχιμος, όρθιος, μπροστά από τον υπολογιστή του κι από ένα μικρόφωνο! Έφυγε, όμως…
