Αναταραχή στην κυβέρνηση, αναταραχή στο ΠΑΣΟΚ, αναταραχή στον ΣΥΡΙΖΑ, αναταραχή στη Νέα Αριστερά. Μεγάλη αναταραχή, ωραία κατάσταση λοιπόν, για να θυμηθούμε το τσιτάτο του μεγάλου τιμονιέρη Μάο. Τα κόμματα που δεν έχουν στην παρούσα φάση προβλήματα είναι η Πλεύση Ελευθερίας -εδώ επικρατεί ενθουσιασμός λόγω της δημοσκοπικής εκτίναξης- και το ΚΚΕ όπου δεν υπάρχει ένταση στο εσωτερικό του (και να υπάρχει θα το μάθουμε με καθυστέρηση λόγω της πειθαρχίας που επιβάλλει ο δημοκρατικός συγκεντρωτισμός) και παραμένει σταθερό στη γραμμή «μόνοι μας εναντίον όλων των συστημικών κομμάτων», αν και δεν φαίνεται να κερδίζει πόντους από την κρίση που ταλαιπωρεί τους σχηματισμούς που βρίσκονται στην ευρύτερη περιοχή της Κεντροαριστεράς και της ριζοσπαστικής Αριστεράς.

Στη συντηρητική παράταξη έχουν ξεκινήσει, έστω και σε ήπιο για την ώρα επίπεδο, οι συζητήσεις για τη διαδοχή. Παράγοντες του συστήματος (θεσμικοί και εξωθεσμικοί) κάνουν λόγο για αλλαγή πιλότου εν πτήσει, για αλλαγή καπετάνιου εν πλω, για αλλαγή οδηγού εν κινήσει.

Μπορεί να γίνει κάτι τέτοιο με ομαλό τρόπο; Θα μπει σ’ αυτή τη λογική ο αρχηγός της Δεξιάς; Θα δεχτεί να εγκαταλείψει το αξίωμα του και να συνταξιοδοτηθεί, στη χειρότερη γι’ αυτόν περίπτωση, ή να μετακινηθεί σε πόστο της ευρωπαϊκής γραφειοκρατίας, στην καλύτερη γι’ αυτόν περίπτωση; Αν συμβεί κάτι από τα δύο, δεν θα έχουμε να κάνουμε με πρωτοφανές φαινόμενο. Το ένστικτό αυτοσυντήρησης είναι πολύ ισχυρό και ενεργοποιείται για να σωθεί η παρτίδα. Το έκαναν οι συντηρητικοί στη Βρετανία, το έκανε το ΠΑΣΟΚ το 1996 όταν άλλαξε πρωθυπουργό ενώ ήταν στην κυβέρνηση και πρόεδρο λίγους μήνες αργότερα. Με την κίνηση αυτή το ΠΑΣΟΚ έμεινε στην εξουσία μέχρι το 2004.

Είναι το μοναδικό κόμμα εξουσίας που είχε τρεις συνεχόμενες θητείες (1993-1996, 1996-2000, 2000-2004). Επιχείρησε να το επαναλάβει και με τον Γιώργο Παπανδρέου, ο οποίος πήρε τη σκυτάλη από τον Κώστα Σημίτη, εξελέγη πρόεδρος του κόμματος, δεν έγινε πρωθυπουργός, ωστόσο δεν κατάφερε να αποτρέψει τη νίκη της Νέας Δημοκρατίας.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης δεν φαίνεται να επεξεργάζεται σχέδιο ηρωικής εξόδου του. Σίγουρα δεν είναι από τους πολιτικούς που τα παρατάνε. Εκανε τα πάντα για να εκλεγεί αρχηγός της Νέας Δημοκρατίας, δεν δίστασε να κάνει τα πάντα για να γίνει πρωθυπουργός, δεν πρόκειται να παραδοθεί. Εκτός αν οι δυνάμεις, κυρίως οι εξωθεσμικές, που τον βοήθησαν να αναδειχτεί αποφασίσουν να του τραβήξουν το χαλί και να του δώσουν τελεσίγραφο. Στην περίπτωση αυτή έχει δύο δρόμους: να συγκρουστεί και ό,τι βγει, διατρέχοντας όμως τον κίνδυνο να μετατραπεί σε κακό λύκο, ή να ζητήσει ανταλλάγματα (προστασία για τον ίδιο και το περιβάλλον του) για να είναι αξιοπρεπής η αποχώρησή του, ανέφελο το δικό του μέλλον και το μέλλον των στελεχών του στενού κύκλου του.

Στο εσωτερικό της παράταξης πυκνώνουν οι διαφωνίες. Βουλευτές καταθέτουν ενοχλητικές ερωτήσεις, υπουργοί εκφράζουν αντιρρήσεις για επιλογές συναδέλφων τους τις οποίες έχει εγκρίνει το μέγαρο Μαξίμου, τα φιλικά μέσα ενημέρωσης έχουν σταματήσει να λιβανίζουν και πολλοί βουλευτές πιστεύουν ότι η αυτοδυναμία δεν είναι εφικτός στόχος, φοβούνται ότι το κόμμα δεν θα πιάσει ούτε εκείνο το ποσοστό που θα του δώσει το μπόνους των εδρών, οπότε αρκετοί θα χάσουν τις έδρες τους, και φλερτάρουν με την ιδέα αλλαγής αρχηγού μπας και σωθούν οι ίδιοι, μπας και το κόμμα ανακάμψει.

Ανάγωγα

Η κυβέρνηση καθορίζει χωρίς δεύτερη κουβέντα τον κατώτατο μισθό (πείνας όπως προκύπτει από τα νούμερα), οι τραπεζίτες καθορίζουν χωρίς δεύτερη κουβέντα τις αμοιβές και τα μπόνους τους (κι ας έχουν σωθεί τρεις φορές τα ιδρύματα που διοικούν με τα λεφτά των φορολογουμένων). Πόσο δίκιο είχε ο Μπρεχτ...