Η πρόσφατη έκθεση του ΔΝΤ υπογραμμίζει την ανάγκη να χαλαρώσει η Γερμανία το φρένο χρέους που ορίζει ένα ετήσιο πλαφόν δανεισμού για τη χώρα με στόχο, σε ένα όχι πολύ μακρινό μέλλον, το μηδενικό έλλειμμα που έχει το προσωνύμιο «Μαύρο Μηδέν»(Schwarze Null)».

Προφανώς το ΔΝΤ θυμίζει μια επιλογή κοινής λογικής για λόγους αρχής, καθώς οι πιθανότητες υλοποίησής της είναι σήμερα, αλλά και για το ορατό μέλλον, μηδενικές.

Με πρωτοβουλία του Σόιμπλε, το φρένο χρέους ενσωματώθηκε στο Σύνταγμα με την αυξημένη πλειοψηφία των δύο τρίτων των μελών της Μπούντεσταγκ.

Ετσι, για να χαλαρώσει το φρένο χρέους χρειάζεται να στηριχτεί από τα δύο τρίτα της Μπούντεσταγκ.

Η Συνταγματική Τροπολογία παραπέμπει στην απόφαση της ΕΣΣΔ και των χωρών του Υπαρκτού Σοσιαλισμού, λίγα χρόνια πριν από την κατάρρευση του 1989-91, να ενσωματώσουν στα Συντάγματά τους τον ηγετικό ρόλο των Κομμουνιστικών Κομμάτων.

Το φθινόπωρο του 2017 ο Σόιμπλε εξελέγη πρόεδρος της νεοεκλεγείσας Μπούντεσταγκ.

Στην αποχαιρετιστήρια τελετή στην αυλή του υπουργείου Οικονομικών τα ανώτερα στελέχη που φορούσαν μαύρα κουστούμια και μαύρες γραβάτες, μόλις έφτασε ο αποχωρών υπουργός σχημάτισαν ένα μεγάλο «Μαύρο Μηδέν».

Η εμμονή στο δόγμα του ελεγχόμενου χρέους και η σταδιακή μείωση των ελλειμμάτων ήταν η συνταγή με την οποία ο καγκελάριος Μπρίνιγκ (1930-32) επιχείρησε να αντιμετωπίσει τις παρενέργειες της κρίσης του 1929 και έτσι η Γερμανία εγκλωβίστηκε σε μια βαθιά ύφεση με τα γνωστά πολιτικά επακόλουθα.

Συνέβη δηλαδή το αντίθετο από αυτό που υποστηρίζει το αφήγημα του Βερολίνου, που αναφέρεται στην τραυματική ιστορική μνήμη του πληθωρισμού στον Μεσοπόλεμο.

Η κοινωνική και πολιτική αποσταθεροποίηση της χώρας στις αρχές της δεκαετίας οφείλεται στον αποπληθωρισμό που δημιούργησαν οι σκληρές δημοσιονομικές περικοπές του καγκελαρίου Μπρίνιγκ.

Τούτων λεχθέντων, η ψύχωση του πληθωρισμού δεν είναι η πρώτη φορά που επισκιάζει κάθε μορφή ορθολογικής προσέγγισης.

Στα μέσα της δεκαετίας του ’60, μια σειρά μέτρων της Μπούντεσμπανκ εγκλώβισαν τη Δυτική Γερμανία στην πρώτη μεταπολεμική ύφεση και προκάλεσαν την πτώση του καγκελαρίου Ερχαρτ, μόλις έναν χρόνο μετά τη νίκη του στις εκλογές του Σεπτεμβρίου του 1965.

Τον Ερχαρτ διαδέχτηκε ο Κίζινγκερ, επικεφαλής του πρώτου Μεγάλου Συνασπισμού Χριστιανοδημοκρατών-Σοσιαλδημοκρατών, ο οποίος πήρε μέτρα αναθέρμανσης της οικονομίας που οδήγησαν στον τερματισμό της ύφεσης.