«Να διαβάζεις, να μάθεις γράμματα, να γίνεις χρήσιμος και να προσφέρεις έργο στη κοινωνία». Είναι μία φράση που όλοι λίγο πολύ έχουμε ακούσει, έστω και με κάποιες παραλλαγές, στην εφηβική μας ηλικία.

του Πάρι Ζέρβα,

Τις τελευταίες δύο δεκαετίες είναι γεγονός ότι ο αριθμός των εισακτέων στα πανεπιστημιακά ιδρύματα της χώρας, έχει αυξηθεί ραγδαία σε σχέση με τις προηγούμενες δεκαετίες. Η σχετικά καλή οικονομική κατάσταση στη χώρα σε συνάρτηση με παλαιότερες κοινωνικές πεποιθήσεις όσων αφορά την εισαγωγή στην πανεπιστημιακή εκπαίδευση, συνέβαλαν στο να γίνουμε μία χώρα που παράγει πτυχιούχους όλων την ειδικοτήτων.

Καθημερινά ακούμε για μείωση της ανεργίας και μέτρα που θα πάρει η κυβέρνηση για να αντισταθμίσει την υπερφορολόγηση των επιχειρήσεων, ενώ στα υπόλοιπα τηλεπαράθυρα αναρωτιούνται γιατί έχουμε γίνει μία χώρα εξαγωγής πτυχιούχων και γιατί οι στατιστικοί δείκτες μετανάστευσης νέων αυξάνονται ραγδαία.

Θεωρώ ότι όποιος έχει βγει τα τελευταία πέντε χρόνια στην αγορά εργασίας όντας πτυχιούχος, κατά πάσα πιθανότητα γελάει αυτή τη στιγμή. Φυσικά και δεν υπάρχει άλλη λύση για κάποιον που σπούδασε αυτό που αγαπούσε και κανένας δεν του δίνει την ευκαιρία να αποδείξει ότι αξίζει, καθώς η πλειοψηφία των επιχειρήσεων ζητάει ελάχιστη προϋπηρεσία κάποιων ετών. Φυσικά οι επιχειρήσεις κάνουν αυτό που είναι λογικό. Αφού υπάρχει τόσο μεγάλο ποσοστό ανεργίας, δηλαδή τεράστια δεξαμενή να διαλέξουν, προτιμούν έναν έμπειρο υπάλληλο που θα προσαρμοστεί στο είδος της δουλειάς που θα του ανατεθεί πιο άμεσα, από έναν άπειρο υπάλληλο ο οποίος χρειάζεται κάποια σχετική εκπαίδευση. Ο χρόνος είναι χρήμα για μία επιχείρηση.

Για να έρθουμε στην ουσία, ψάχνοντας να βρω από πού πηγάζει όλη αυτή η άθλια κατάσταση που βιώνουν πολλοί άνεργοι πτυχιούχοι, έπεσα πάνω στην παρακάτω φωτογραφία που έχει δημοσιεύσει ένας φίλος, σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης.

Όπως είναι προφανές, το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο σε πρόσφατη προκήρυξή  του με αριθμό πρωτοκόλλου 27288, ζητάει για πρόσληψη διδάκτορες που θα προσφέρουν εκπαιδευτικό έργο το προσεχές εκπαιδευτικό έτος 2018-19, ΑΜΙΣΘΙ. Επαναλαμβάνω, ΑΜΙΣΘΙ.

Για να γίνω πιο κατανοητός, θα αναφέρω ένα παράδειγμα. Ένας υποδειγματικός φοιτητής που σπούδασε 4 χρόνια σε κάποιο Πανεπιστημιακό Ίδρυμα της χώρας, εξέλιξε της γνώσεις πάνω στο γνωστικό του αντικείμενο με ένα μεταπτυχιακό (ως τώρα 6 χρόνια σπουδών), και αφού έκανε τα πάντα (τα πάντα όμως) για να αποδείξει σε κάποιο καθηγητή ότι αξίζει να συνεχίσει την εκπαίδευσή του με ένα διδακτορικό δίπλωμα (άλλα 4 χρόνια σπουδών), το Εθνικό Μετσόβιο Πολυτεχνείο του δίνει τη δυνατότητα στα 28 του χρόνια να εργαστεί ως καθηγητής και να προσφέρει εκπαιδευτικό έργο, χωρίς όμως να πληρωθεί.

Δυστυχώς, στην Ελλάδα του 2018, τα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα αυτής της χώρας επιβραβεύουν έναν φοιτητή με ολοκληρωμένη γνώση στο αντικείμενό του, απλά με μία προϋπηρεσία, που δυνητικά θα του ανοίξει πόρτες για την μετεγκατάστασή του σε ξένο Πανεπιστημιακό Ίδρυμα του κόσμου, με σκοπό το πιο φυσιολογικό, να εξασφαλίσει τις βιοποριστικές του ανάγκες επιτελώντας εκπαιδευτικό έργο.

Εν κατακλείδι, γίνεται σαφές ότι «το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι». Όταν το ίδρυμα που σε εκπαίδευσε, όχι απλά δεν προσπαθεί  να συνδέσει την αγορά εργασίας με το Πανεπιστήμιο, αλλά σε προσλαμβάνει να εκπαιδεύσεις τις επόμενες γενιές επιστημόνων ΑΜΙΣΘΙ, είναι πλέον ξεκάθαρη η τραγική κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει το Ελληνικό Εκπαιδευτικό Σύστημα.

Υ.Γ. Πώς να κατηγορήσεις τις ιδιωτικές επιχειρήσεις μετέπειτα, όταν οι πυλώνες της εκπαίδευσης στην Ελλάδα, δεν σε σέβονται; Όταν από τα θεμέλια του συστήματος υπάρχει απαξίωση;