Η αλήθεια είναι πως οι οδηγοί στην Ελλάδα δεν φημίζονταν ποτέ για την αγάπη τους στην οδική ασφάλεια και την κατά γράμμα τήρηση του Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Τουναντίον, τα δελτία της Τροχαίας είναι αποκαλυπτικά. Αν όχι συνταρακτικά. «Α, λένε για τους άλλους, όχι για εμένα». Μέχρι που έρχεται η στιγμή (και όχι δεν είναι η λεγόμενη «κακή ώρα» που λέγεται συνεχώς για να μετατεθεί στην τυχαιότητα και το μεταφυσικό μία σειρά λαθών) είναι ένα προδιαγεγραμμένο έγκλημα που συντελείται καθημερινά στους ελληνικούς δρόμους. Με ή χωρίς θύματα. Μία μόνιμη ωρολογιακή βόμβα που τινάζει στον αέρα τις ζωές – κυρίως- νέων ανθρώπων.
Εν συγκρίσει με οποιαδήποτε πολιτισμένη πρωτεύουσα, η κατάσταση στους δρόμους της Αθήνας είναι φρικτή. Για εκείνους που οδηγούν αυτοκίνητο, για εμάς που κινούμαστε με μηχανές αλλά κυρίως για εκείνους που κινούνται πεζή. Απλά βγες μία μέρα, περπάτα, και στάσου ως παρατηρητής σε έναν πολυσύχναστο δρόμο. Τότε, αντιλαμβάνεσαι ότι όλο αυτό που ζούμε είναι σκληρή, ωμή βία. Και κάπως έτσι παραμένει απορίας άξιον πώς (με ποιον τρόπο δηλαδή) φτάνουμε σωοι στις δουλειές μας, στα σπίτια μας και τανάπαλιν.
Κάτι που δε συνέβη για το 17χρονο κορίτσι που κινείτο πεζή, τα ξημερώματα της Τετάρτης στη Λεωφόρο Αθηνών, στην Καβάλας. Όπως σε τόσες άλλες περιπτώσεις.
Εκεί λοιπόν, ένα ΙΧ χτυπά το 17χρονο παιδί. Ο/η οδηγός (εικάζω πως την ταυτότητά θα τη μάθουν σύντομα οι Αρχές) δεν κόβει καν ταχύτητα και εγκαταλείπει την ανήλικη, επιλέγοντας (γιατί επιλογή είναι) να διαφύγει από ένα σημείο γεμάτο κάμερες από τα καστήματα. Στην Καβάλας. Το παιδί χαροπαλεύει επί δέκα λεπτά στην άσφαλτο, χωρίς κανείς να (μπορεί να) σταματήσει. Και μόνο η αίσθηση που αποπνέει αυτή η πτυχή της είδησης, υπενθυμίζει πως βαδίζουμε με βήμα ταχύ προς την άβυσσο. Την άβυσσο της αδιαφορίας. Ειδικά ως προς το κομμάτι της εγκατάλειψης: Με ελεύθερη πτώση.
Ας φύγουμε όμως από αυτό. Αμέσως μετά, (σχεδον) όλοι οι διερχόμενοι οδηγοί, προσπερνούν την 17χρονη που κείτεται στο οδόστρωμα. Επί 10 λεπτά αβοήθητη, όπως σωστά στηλιτεύουν όλοι.
Οι ευθύνες είναι ένα ολόκληρο κουβάρι που ξετυλίγεται σταδιακά και ο καθείς, στο τέλος, ας επιμεριστεί το δικό του, όπως για παράδειγμα το θεμελιώδες: ποιος θα πρεπει να κλείσει (ή οχι) έναν δρόμο.
Και επίσης, το ασθενοφόρο έφτασε στο σημείο -χοντρικά- μισή ώρα μετά. Σε μία ώρα μη αιχμής στους δρόμους. Φανταστείτε, όσοι δεν έχετε ιδία γνώση, πόσο χρόνο χρειάζεται ένα ασθενοφόρο με μποτιλιάρισμα για να παραλάβει και να κάνει τη διακομιδή ασθενούς σε εφημερεύον νοσοκομείο. Λεπτά κρίσιμα για τη ζωή του. Κάπως έτσι σβήνουν οι άνθρωποι στην άσφαλτο, στον δρόμο, στα σπίτια τους, στα χωριά τους, ή όπου αλλού. Δεν φταίει ούτε ο οδηγός του ΕΚΑΒ, ούτε ο νοσηλευτής, ούτε ο γιατρός.
Αυτοί είναι δυστυχώς γρανάζια ενός φτωχοποιημένου συστήματος υγείας που πρωτίστως νοσεί το ίδιο. Νοσεί πιο βαριά από τους ασθενείς του. Και, κερασάκι στην τούρτα της πικρής πραγματικότητας, είμαστε όλοι εμείς μαζί, αβοήθητοι στη λεωφόρο της αδιαφορίας.
