Έντονη κινητικότητα υπάρχει στο παρασκήνιο από όσους προωθούν την προσέγγιση του ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά ελάχιστα λέγονται δημόσια.
Ο ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΑΜΑΝΛΗΣ με τη φράση του «Στην πολιτική υπάρχουν πράγματα τα οποία γίνονται χωρίς να λέγονται και πράγματα τα οποία λέγονται χωρίς να γίνονται» είχε παραδεχθεί δημόσια κάτι που ήταν –και εξακολουθεί να είναι– κοινό μυστικό, αλλά ανομολόγητο έκτοτε. Πράγματι, οι πολιτικοί λένε πράγματα που δεν τα κάνουν και κάνουν πράγματα τα οποία δεν ομολογούν δημόσια. Ισχύει για όλες τις εκφάνσεις της πολιτικής. Αυτή την περίοδο, για παράδειγμα, στο ΠΑΣΟΚ και στον ΣΥΡΙΖΑ υπάρχει ένα οργιώδες παρασκήνιο, για το οποίο κανείς δεν μιλά δημόσια. Κάποιοι αφήνουν απλώς αιχμές ή μιλάνε αρκετά γενικά, ενώ δρουν με πολύ συγκεκριμένο σχέδιο.
Ο Κώστας Ζαχαριάδης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ, μιλώντας την περασμένη εβδομάδα στη LiFO, ζήτησε να περιμένουν όλοι να τελειώσει ο κύκλος των εσωτερικών διεργασιών των κομμάτων, γιατί όταν κλείσει θα μπούμε σε νέα φάση, όπως υποστήριξε. Ποια είναι αυτή νέα φάση; Ο Κώστας Ζαχαριάδης δεν έχει κρύψει ότι επιθυμεί τη συνεργασία με το ΠΑΣΟΚ. Στον ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο επιθυμούν και ο Γιάννης Ραγκούσης, ο Θανάσης Θεοχαρόπουλος, ο Χρήστος Σπίρτζης, η Όλγα Γεροβασίλη και πολλοί άλλοι. Βεβαίως και ο Αλέξης Τσίπρας.
Σθεναροί υπερασπιστές του σεναρίου συμπόρευσης είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου.
Σίγουρα δεν περνάει απαρατήρητη η επιμονή με την οποία αναδεικνύουν διαρκώς κάποια στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ένα θέμα για το οποίο δεν υπάρχει συγκεκριμένη απόφαση του κόμματός τους. Επιπλέον, ούτε η σημερινή ηγεσία του ΠΑΣΟΚ ούτε και η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του κόμματος είναι θετική στην προοπτική μιας συνένωσης.
Στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ δεν κρίνεται μόνο η εκλογή ηγεσίας του κόμματος, αλλά και η πορεία και το μέλλον του. Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό μοιάζει προδιαγεγραμμένο και σχεδόν κανείς δεν ελπίζει ότι θα μπει εύκολα φρένο στην καθοδική πορεία.
Στον ΣΥΡΙΖΑ, τα στελέχη που είναι στη γραμμή της κοινής πορείας με το ΠΑΣΟΚ μιλάνε δημόσια για αυτό, σε αντίθεση με κάποια στελέχη του ΠΑΣΟΚ που, ενώ κάνουν συναντήσεις και έχουν συνομιλίες, το αποσιωπούν και περιορίζονται σε κάποιες γενικές κουβέντες περί ενιαίου μετώπου, συνεργασίας προοδευτικών δυνάμεων κ.λπ. Ίσως αυτό συμβαίνει επειδή η βάση του ΠΑΣΟΚ παραμένει αρνητική στο να αποδεχθεί στελέχη όπως αυτά που έφυγαν για να γίνουν υπουργοί και βουλευτές (Σπίρτζης, Ραγκούσης, Τζάκρη κ.ά.) ή τον Αλέξη Τσίπρα, τον Νίκο Παππά και την Όλγα Γεροβασίλη.
Τα μέλη του ΣΥΡΙΖΑ (όσα έχουν απομείνει), μετά τη συνεργασία με τους ΑΝΕΛ και αργότερα, στην πορεία, την υποδοχή του Βαγγέλη Αντώναρου, του Άρη Σπηλιωτόπουλου και άλλων τέτοιων προσώπων, έχουν αποκτήσει πολύ ελαστικά κριτήρια και δεν φέρνουν αντιρρήσεις. Αρκεί να τους λένε ότι «έτσι θα νικήσουν τον Μητσοτάκη και θα πάρουν την εξουσία». Άλλη πολιτική συζήτηση δεν γίνεται, ούτε άλλο ζητούμενο υπάρχει.
Πώς ξεκίνησε όμως το σενάριο της συνένωσης των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ με το ΠΑΣΟΚ, το οποίο σχετίζεται με τις εκλογές στα δύο κόμματα; Σθεναροί υπερασπιστές αυτού του σεναρίου είναι ο Αλέξης Τσίπρας και ο Γιώργος Παπανδρέου, όχι απαραίτητα για τους ίδιους λόγους. Ο Γιώργος Παπανδρέου επειδή θεωρεί ότι η ιστορία τον αδίκησε, και για λόγους υστεροφημίας, και ο Αλέξης Τσίπρας επειδή θέλει να ξαναβρεθεί στην εξουσία. Άλλωστε ποτέ δεν είπε ότι παραιτήθηκε, και αν δεν ήθελε την εξουσία, δεν θα ασχολούνταν με το rebranding του.
Ο Αλέξης Τσίπρας θεωρεί ότι στις εκλογές ηττήθηκε διπλά δύο φορές όχι επειδή ο ίδιος και το κόμμα του δεν μπόρεσαν να πείσουν τον ελληνικό λαό, αλλά επειδή το ΠΑΣΟΚ δεν τον συνέδραμε, και έχει πειστεί ότι «θα νικήσει τον Μητσοτάκη» μόνο αν οι δύο χώροι ενώσουν τις δυνάμεις τους, υπό την ηγεσία του φυσικά (όπως έχει πει δημόσια η Γεροβασίλη και αρκετοί άλλοι).
Η ηγεσία του Νίκου Ανδρουλάκη ήταν ένα εμπόδιο σε αυτό, καθώς δεν θα συμφωνούσε ποτέ, αλλά ο Τσίπρας θεωρούσε εξίσου ως εμπόδια τον Τσακαλώτο, τον Σκουρλέτη, τον Φίλη και μερικούς ακόμα. Τη «βρόμικη» δουλειά, να διώξει τα «βαρίδια», όπως τους αποκαλούσαν κάποιοι στο περιβάλλον του, ανέλαβε ο Στέφανος Κασσελάκης, που είχε άγνοια κινδύνου. Όταν κατάλαβε ότι προοριζόταν για πρόεδρος μιας χρήσης με σύντομη ημερομηνία λήξης, αντέδρασε, οπότε και ο σχεδιασμός χρειαζόταν αναπροσαρμογή.
Η νέα επιλογή του Αλέξη Τσίπρα για τον ΣΥΡΙΖΑ είναι γνωστό πως είναι ο Σωκράτης Φάμελλος. Η ενοποίηση των δύο χώρων, άλλωστε, όπως πιστεύουν οι υποστηρικτές της, πρέπει να γίνει από πιο άχρωμες και μετριοπαθείς ηγεσίες και στα δύο κόμματα, για να περιοριστούν οι κραδασμοί.
Ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ παρακολουθεί στενά και τις εξελίξεις στο ΠΑΣΟΚ, καθώς η ένωση που επιδιώκει δεν πρόκειται να πραγματοποιηθεί με τον Νίκο Ανδρουλάκη, που θέλει το ΠΑΣΟΚ αυτόνομο και πιστεύει ότι μπορεί να κάνει μόνο του το μεγάλο άλμα από εδώ και πέρα. Βεβαίως δεν θέλει ούτε την Άννα Διαμαντοπούλου, που κινείται μεταξύ σοσιαλδημοκρατίας και φιλελεύθερου κέντρου και είναι η πιο «αντισύριζα». Από τους υπόλοιπους υποψήφιους, ένας διατηρούσε, μέχρι πρότινος τουλάχιστον, διαύλους μαζί του.
Σύμφωνα με πληροφορίες, ο Τσίπρας θέλει να επανεμφανιστεί μετά τις επόμενες εθνικές εκλογές και να ηγηθεί του χώρου που ελπίζει ότι ως τότε θα είναι ενιαίος. Εξάλλου, συνομιλητές του εκτιμούν πως ο ίδιος πιστεύει ότι και στις επόμενες εκλογές ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ με τις ηγεσίες που θα προκύψουν το επόμενο διάστημα δεν θα τα καταφέρουν. Αυτή, θεωρητικά, θα ήταν ιδανική στιγμή για την επανεμφάνισή του.
Το πρόβλημα με τα σενάρια στην πολιτική είναι πως πολλές φορές δεν υλοποιούνται όπως σχεδιάζονται, καθώς υπάρχουν και άλλοι παράγοντες που παρεμβαίνουν. Στον ΣΥΡΙΖΑ το επόμενο διάστημα θα δοθεί από τη «φρουρά» του Τσίπρα άγρια μάχη με τον Κασσελάκη για να πάρουν πίσω οριστικά το κόμμα, αλλά δεν είναι απολύτως βέβαιο ότι θα τα καταφέρουν.
Αν βγει ο Φάμελλος, που έχει ένα πιο αποδεκτό προφίλ από το ΠΑΣΟΚ, η «φρουρά» του Τσίπρα θα προχωρήσει στα επόμενα βήματα και το βέβαιο είναι ότι ο Κασσελάκης αλλά και ο Πολάκης δεν θα περιλαμβάνονται στον σχεδιασμό για την επόμενη μέρα.
Ο Νίκος Παππάς, που γνωρίζει ότι το ΠΑΣΟΚ με οποιονδήποτε πρόεδρο πολύ δύσκολα (μάλλον απίθανο) θα δεχόταν ποτέ αυτούς τους δύο σε περίπτωση σύμπλευσης, αλλά ούτε και αυτοί το θέλουν, ζήτησε πρόσφατα να ανοίξουν όλοι οι υποψήφιοι τα χαρτιά τους: «Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε τι προτίθεται να κάνει, για παράδειγμα, κάθε υποψήφιος ή υποψήφια πρόεδρος σε σχέση με τις ειλημμένες αποφάσεις μας, όπως με αυτή να ηγηθούμε μιας μεγάλης προοδευτικής εκλογικής συνεργασίας».
Στο ΠΑΣΟΚ τα πράγματα είναι ακόμα πιο δύσκολο να πάνε βάσει σεναρίου. Ο Αλέξης Τσίπρας ως τώρα είχε προτίμηση στον υποψήφιο με το πιο φιλοσύριζα προφίλ. Το τελευταίο διάστημα λέγεται ότι κάνει δεύτερες σκέψεις, καθώς ο συγκεκριμένος υποψήφιος μπορεί να μην τα πάει όσο καλά περίμεναν.
Στην προσπάθειά τους να επιβιώσουν και γνωρίζοντας τη γραμμή Τσίπρα, πολλά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ, ειδικά από εκείνα που έμειναν εκτός Βουλής, έχουν σπεύσει να δηλώσουν υποστήριξη στον υποψήφιο στον οποίο ποντάρουν. Τις τελευταίες μέρες, ωστόσο, υπάρχει αρκετή κινητικότητα και μπορεί να σημειωθούν ανατροπές.
Στις εκλογές του ΠΑΣΟΚ δεν κρίνεται μόνο η εκλογή ηγεσίας του κόμματος, αλλά και η πορεία και το μέλλον του. Στον ΣΥΡΙΖΑ αυτό μοιάζει προδιαγεγραμμένο και σχεδόν κανείς δεν ελπίζει ότι θα μπει εύκολα φρένο στην καθοδική πορεία. Έχουν πειστεί, όμως, ότι για να ξαναδούν εξουσία πρέπει να ενωθούν με το ΠΑΣΟΚ και να θέσουν τον νέο φορέα υπό τον έλεγχό τους.
