Ο Έλληνας «αφυπνίστηκε» με διετή χρονοκαθυστέρηση και ανυπομονεί για τις επόμενες εκλογές. Για να τις σνομπάρει και αυτές και να περάσει άλλη μία ηλιόλουστη Κυριακή στα τσιπουράδικα

Συγχωρήστε με αν σκορπίζω μύγες στο γάλα και σύννεφα πάνω από τη ζεστή κυριακάτικη λιακάδα, αλλά οι διαδηλώσεις για τα Τέμπη καθυστέρησαν δύο χρόνια. Σε μία Δημοκρατία, έστω κουτσή και στραβή κι ανάποδη σαν τη δική μας, η μοναδική κινητοποίηση που μετράει είναι αυτή που στο τέλος έχει ένα μικρό τετράγωνο κουτί, με σχισμή στο πάνω μέρος του.

Ίσως να το έχετε ακουστά, λέγεται κάλπη, είναι μονίμως γκαστρωμένο και συνηθίζει να γεννάει εκτρώματα, όπως αυτό της 21ης Μαΐου 2023 και εκείνο –το σχεδόν πανομοιότυπο- της 25ης Ιουνίου 2023. Κυριακή ήταν και τότε, λιακάδα είχε και τότε. Και τον Μάιο και τον Ιούνιο. Αιθρία, αλλά χωρίς ανάσες αισιοδοξίας. Ο υπουργός της κυβέρνησης που με όλο το θράσος του γαλαξία και δίχως να φοβάται τις πατσαβούρες δήλωσε ότι «τα Τέμπη κρίθηκαν στην κάλπη», ο Μάκης Βορίδης θαρρώ ήταν, είχε απόλυτο δίκιο.

Το έγκλημα των Τεμπών συντελέστηκε στις 28 Φεβρουαρίου όχι του 2024, αλλά του 2023. Όχι μετά τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές, αλλά τρεις-τέσσερις μήνες πριν από αυτές. Οι εγκληματίες όχι μόνο δεν αποκαθηλώθηκαν από τα κυβερνητικά και βουλευτικά έδρανα, όχι μόνο δεν κάθισαν σε εδώλια κατηγορουμένων, αλλά επιβραβεύτηκαν πανηγυρικά καιξανάγιναν κυβέρνηση, αυτοδύναμη και παντοδύναμη. Τρεις μήνες μετά την εκατόμβη, με το αίμα των –τουλάχιστον- 57 θυμάτων ακόμη ζεστό στις παλάμες τους.

Συλλαλητήριο στην πλατεία Συντάγματος για το σιδηροδρομικό δυστύχημα στα Τέμπη, με συνθήματα “Δεν έχω οξυγόνο” και “Κανένα έγκλημα χωρίς τιμωρία”, από τον “Σύλλογο Πληγέντων Δυστυχήματος Τεμπών”, Κυριακή 26 Ιανουαρίου 2025. Όπως τονίζεται στην ανακοίνωση που ανάρτησαν οι συγγενείς των θυμάτων, ζητούν την άμεση έρευνα για την έκρηξη του παράνομου χημικού φορτίου και τη φωτιά που έκαψε ζωντανά 30 άτομα, τα οποία είχαν επιζήσει από τη μοιραία σύγκρουση, ενώ αίτημά τους είναι να δοθούν εξηγήσεις από τον υποψήφιο Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Κωνσταντίνου Τασούλα “για το θάψιμο των δικογραφιών για τα Τέμπη στα συρτάρια της Βουλής”.

Τότε έπρεπε να δείξει την οργή και την πυγμή του ο Έλληνας πολίτης, όχι τον Ιανουάριο του 2025. Μήπως δεν γνώριζε τι ακριβώς είχε συμβεί; Επίσημο πόρισμα δεν υπήρχε ακόμη, αλλά οι ενδείξεις για δολοφονική ενέργεια ήταν πανίσχυρες και η απόπειρα συγκάλυψης οφθαλμοφανής. Αλλά κανένας δεν μπήκε στη φυλακή και κανένας δεν έφαγε ξύλο στους δρόμους.

Ο γοερός θρήνος των μανάδων που έχασαν τα παιδιά τους αγνοήθηκε επιδεικτικά και η πετσωμένη «δημοσιογραφία» έβαλε σιγαστήρα για να μην ενοχληθεί από την κλάψα ο μακάριος ύπνος των νοικοκυραίων. Και των κομματόσκυλων.

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ξανάγινε πρωθυπουργός, ο Άδωνης και τα πρωτοπαλίκαρά του ξαναθρονιάστηκαν σε υπουργικά έδρανα, ο Τασούλας ξαναφόρεσε το κοστούμι του προέδρου της Βουλής (με ορίζοντα την προεδρία της άμοιρης Δημοκρατίας) και ο ανεκδιήγητος Καραμανλής ξαναβγήκε θριαμβευτικά βουλευτής από τα ακοίμητα πρόβατα του νομού Σερρών.

Ο κωδικός σαραντατακατό ξεπλένει το φονικό των Τεμπών και παραδίδει τους πρωταιτίους του πάλλευκους στην κοινωνία. Έπρεπε να φτάσουμε στο 2025 για να δείξει η κοινωνία κάποια σημεία αφύπνισης; Τι ακριβώς μας εξόργισε ξαφνικά, το έλλειμμα δικαιοσύνης; Τώρα τη μάθαμε την εν Ελλάδι «δικαιοσύνη»; Τι μας ενόχλησε, η αλητεία της αργυρώνητης δημοσιογραφίας που φυλάσσεται με δικά μας λεφτά; Τώρα τους πήραμε είδηση του Πορτοσάλτε και τους αθλίους της Αγίας Παρασκευής;

Επαναλαμβάνω, επειδή φοβάμαι ότι η γαλαρία δεν με προσέχει, ότι οι βουλευτικές εκλογές του 2023 έγιναν στις 21 Μαΐου, προτού συμπληρωθεί τρίμηνο από την τραγωδία των Τεμπών. Εάν σήμερα η αντιπολίτευση παρουσιάζει εικόνα διάλυσης και βυθίζεται σε μία ανούσια ομφαλοσκόπηση, το 2023 υπήρχε η ακόμη ισχυρή αντιπρόταση του ΣυΡιζΑ, ενωμένου και σχετικά δυνατού, έντιμου πάντως και με αποδεδειγμένες από την τετραετία 2015-9 τις καλές προθέσεις του.

Το κονγκλάβιο της Κουμουνδούρου έλαβε στην κάλπη το διόλου ευκαταφρόνητο 20% και μολαταύτα έσπευσε να διαλυθεί εις τα εξ ων συνετέθη, αφού θεώρησε –και ίσως σωστά- ότι ηττήθηκε άνευ αντιπάλου. Ο Έλλην ψηφοφόρος προτίμησε τα ματωμένα χέρια των οικογενειών που ενσαρκώνουν την παρακμή της νέας Ελλάδας, Μητσοτάκηδες και Καραμανλήδες, πρόσφερε απλόχερα ψήφο εμπιστοσύνης στη χειρότερη ίσως κυβέρνηση στη μεταπολιτευτική ιστορία του τόπου, παρά τη μυρωδιά από νικοτίνη στα δάχτυλα του Παύλου Πολάκη.

Προσπαθώ να πω ότι υπήρχε τότε εναλλακτική επιλογή, όχι άριστη αλλά αναμφίβολα ικανοποιητική και καλύτερη από την εγκληματική συμμορία που μας έκανε τον βίο αβίωτο. Εμείς προτιμήσαμε να ψηφίσουμε την εγκληματική συμμορία, μη τυχόν και χάσουμε τα τεφαρίκια. «Αυτοί οι μ@λ@κες μας συγχωρούν τα πάντα, ας τους γ@μήσουμε λοιπόν να τελειώνουμε», είπε κάποιος πίσω από τις κλειστές πόρτες. Ακόμα και αν δεν το είπε κανείς, κακώς δεν το είπαν όλοι μαζί. Αυτό έπρεπε να είναι το σύνθημα της Νέας Δημοκρατίας του 21ου αιώνα.

Τώρα κλαις. Γιατί κλαις; Συ δεν είσαι που γέλαγες χθες; Γέλαγες στα τσιπουράδικα, που τα προτίμησες από την κάλπη. Γέλαγες στις αμμουδιές, που σου έπεσαν πιο βολικές από το εκλογικό τμήμα. Έχεις κυβέρνηση δολοφόνων επειδή ψήφισες κυβέρνηση δολοφόνων. Ή απλά αποφάσισες ότι «ωχ αδερφέ, όλοι ίδιοι είναι». Ναι, και αυτοί που πολιτεύονται με ρουσφέτια, απ’ ευθείας αναθέσεις και πατριωτικούς θούριους, πιο ίδιοι από τους άλλους.

Βγαίνεις στις πλατείες και βροντοφωνάζεις, μπας και λογοδοτήσουν αυτοί που εσύ ψήφισες. Δεν πάει έτσι, φιλαράκι. Όταν ψηφίσεις Κολομβία, η χώρα θα γίνει Κολομβία. Εάν φιλήσεις το χέρι αυτού που σκότωσε το παιδί σου, αυτός ο αναίσθητος θα αποκτήσει βουλευτική ασυλία και εσύ με το κλαμμένο πρόσωπο, το παράσημο της ανοιχτής παλάμης.

Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν θα γίνει η μάνα της δολοφονημένης κόρης, αλλά ο μετρ των μπαζωμένων τάφων. Η τηλεόραση θα δείχνει όχι το μνημόσυνο του νεκρού αδελφού σου, αλλά την κηδεία ενός 95χρονου παπά και ενός 83χρονου μπαλαδόρου. Αυτοί «εκοιμήθησαν» και αξίζουν κάθε τιμή, ενώ τον δικό σου τον πήρε ο ύπνος και ενοχλεί με το ροχαλητό του.

Σε είδα καθαρά που φώναζες προχθές στο Σύνταγμα ότι ξέμεινες από οξυγόνο, σε είδα όμως και που τσακωνόσουν το ίδιο μεσημέρι για ένα τραπεζάκι έξω στον «Λούη» και στον «Ρακουμέλ». Μόλις απομακρύνθηκες από τα χαρακώματα, άναψες το τσιγαράκι σου και επέστρεψες στον ζωτικό σου χώρο. Σε πόσα μεζεδοπωλεία έχεις κάνεις κράτηση για την Κυριακή των επόμενων εκλογών; Διάλεξες σε ποιο νησί θα πας για να εκμεταλλευτείς το εκλογικό τριήμερο;

Και αν τυχόν στηθούν χειμώνα οι κάλπες, δεν βαριέσαι, μπορείς πάντοτε να πεταχτείς για σκι στην Αράχωβα, να πιεις κι ένα κρασί με τον βιαστή του άμοιρου Όλιβερ. Μην τα ξαναλέμε, όλοι ίδιοι είναι. Ίδιος και αυτός. Ο βιαστής, όχι ο Όλιβερ. Ίδιος, απαράλλαχτος και ατιμώρητος, αφού φρόντισε επιμελώς να τον κρύψει στους κόλπους της η τοπική κοινωνία. Όπως τόσους και τόσους εγκληματίες φαιογάλαζης απόχρωσης.

Όλους εσάς, που ξεχυθήκατε αυθόρμητα στους δρόμους και ξεποδαριαστήκατε στην επαναστατική γυμναστική για να καταγγείλετε την ατιμωρησία και να συμπαρασταθείτε στις οικογένειες των θυμάτων των Τεμπών, εσάς που γνωρίζετε καλά ποιοι είναι οι ηθικοί αυτουργοί της μαζικής δολοφονίας και οι φυσικοί αυτουργοί της συγκάλυψης, εγώ θέλω να σας δω στην κ-ά-λ-π-η.

Αυτό είναι το μοναδικό γκάλοπ που μετράει. Η ψήφος. Μονάχα η ψήφος μπορεί να μετατρέψει το δάκρυ σε λίπασμα. Να τρως ξύλο από τα ΜΑΤ και την επόμενη στιγμή να τρέχεις για να τα ψηφίσεις, συγγνώμη, αλλά τούτο δεν είναι αντίσταση. Στην καταιγίδα περιμένω να σε δω και όχι στη λιακάδα. Διότι αύριο έχει σειρά ο δικός σας ο γιος και ο δικός σου αδελφός. Ή που θα τους σκοτώσουν ή που θα τους πηδήξουν ή και τα δύο μαζί. Με τη δική σου ευλογία.