Κόμματα, δημοσκόποι, πολιτικοί επιστήμονες και δημοσιολόγοι προσπαθούν να εξηγήσουν την κατάσταση που έχει διαμορφωθεί στη δημόσια σκηνή. Ο δικομματισμός όπως τον γνωρίσαμε και την περίοδο που ήταν συγκρουσιακός και την περίοδο που ήταν συναινετικός δεν υπάρχει.

Στο παρελθόν όταν υποχωρούσε ο ένας πόλος, ανέβαινε ο άλλος και είχαμε ομαλή εναλλαγή των κομμάτων στη διακυβέρνηση. Αλλοτε με ενθουσιασμό και προσδοκίες, άλλοτε με διστακτική συγκατάθεση, άλλοτε με τη λογική του μικρότερου κακού. Σήμερα η Δεξιά είναι μεν πρώτη δύναμη, αλλά πολύ μακριά από την αυτοδυναμία και τα άλλα κόμματα εξουσίας είναι χαμηλά.

Κανένα εξ αυτών δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι είναι στην αναμονή για την ανάληψη κυβερνητικών ευθυνών. Υποστηρίζουν ότι το φαινόμενο είναι πρωτοφανές και γι’ αυτό αποφεύγουν τις προβλέψεις γιατί καραδοκεί ο κίνδυνος της εκκωφαντικής διάψευσης. Βλέπουν την απογείωση των ποσοστών της Πλεύσης Ελευθερίας, ωστόσο είναι συγκρατημένοι στις εκτιμήσεις τους γιατί πιστεύουν ότι δεν θα αντέξει. Θεωρούν ότι είναι σχήμα ευκαιρίας με ημερομηνία λήξης σαν κι αυτά (μπόλικα όντως) που έκαναν έναν σύντομο κύκλο στην πολιτική ζωή της χώρας και μετά εξαφανίστηκαν. Υποδέχεται και εκφράζει την οργή του κόσμου, αλλά δεν είναι ένα κλασικό κόμμα.

Πρόκειται όντως για κάτι αξιοπερίεργο; Δεν υπάρχει προηγούμενο; Κάποιος θα μπορούσε να ισχυριστεί ότι κάτι ανάλογο είχαμε με το ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’70 όταν μπήκε σφήνα στο δίδυμο της Νέας Δημοκρατίας και του Κέντρου και μέσα σε εφτά χρόνια εκτινάχθηκε από το 13% στο 48%, διεισδύοντας στο φιλελεύθερο τμήμα της συντηρητικής παράταξης, εξαφανίζοντας το Κέντρο και απορροφώντας μεγάλο κόμματι των ψηφοφόρων που ανήκαν στην Αριστερά. Ούτε το ΠΑΣΟΚ ήταν ένα κλασικό κόμμα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο ιδρυτής του μιλούσε για κίνημα. Ανοίκεια σύγκριση θα πουν πολλοί. Το ΠΑΣΟΚ είχε πρόγραμμα, στρατηγική, όργανα, ισχυρές αναφορές στους κοινωνικούς χώρους και κυρίως έναν χαρισματικό ηγέτη.

Μια άλλη προσέγγιση φιλική με την προηγούμενη εκδοχή είναι η περίπτωση του ΣΥΡΙΖΑ. Ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν εκείνη την εποχή ένα κλασικό κόμμα. Περισσότερο με ομοσπονδία φραξιών έμοιαζε. Κι αυτός όπως το ΠΑΣΟΚ ξεκίνησε από χαμηλά και σε πέντε χρόνια βρέθηκε στην κορυφή. Επίσης ανοίκεια σύγκριση θα ισχυριστούν ορισμένοι. Τότε είχαμε χρεοκοπήσει, η Ν.Δ και το ΠΑΣΟΚ έφεραν τα μνημόνια, οι αγανακτισμένοι γέμιζαν τις πλατείες και τους δρόμους, ζητούσαν εναλλακτική λύση, ο ΣΥΡΙΖΑ λεηλάτησε το στελεχικό δυναμικό και το εκλογικό ακροατήριο του ΠΑΣΟΚ και ο Αλέξης Τσίπρας κράτησε το σχήμα ενωμένο με ταχυδακτυλουργικές κινήσεις τακτικής και με συμβιβασμούς που βόλευαν όλους. Δεν ήταν εύκολη υπόθεση.

Εχει κάτι κοινό η Πλεύση Ελευθερίας με το ΠΑΣΟΚ και τον ΣΥΡΙΖΑ; Από πρώτη ματιά όχι. Και το ΠΑΣΟΚ στην πρώτη φάση του και ο ΣΥΡΙΖΑ έλεγαν ότι ανήκουν στην Αριστερά. Η κ. Κωνσταντοπούλου στο δίλημμα Αριστερά ή Δεξιά απαντά ούτε Αριστερά ούτε Δεξιά, μπροστά, αν και η ίδια δηλώνει αριστερή. Ωστόσο παρατηρούμε ότι η Πλεύση Ελευθερίας τείνει να γίνει ένας πολυσυλλεκτικός σχηματισμός, όπως έγιναν στην πορεία και το ΠΑΣΟΚ και ο ΣΥΡΙΖΑ. Εισπράττει από παντού. Βασικά από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΠΑΣΟΚ, αλλά δεν «γλιτώνουν» ούτε η Νέα Δημοκρατία, ούτε το ΚΚΕ, ούτε τα κόμματα που είναι δεξιότερα της Ν.Δ. (Ελληνική Λύση), ούτε τα κόμματα που κινούνται στην περιοχή της ριζοσπαστικής Αριστεράς (Νέα Αριστερά, ΜέΡΑ25).

Το ζητούμενο για την Πλεύση Ελευθερίας είναι να μετατρέψει τον θυμό και την οργή του κόσμου σε πολιτικό σχέδιο ικανό να πείσει ευρύτερα τμήματα της κοινωνίας (βασικά αυτά που αναζητούν αξιόπιστη κυβερνητική λύση) και να γίνει δύναμη που θα διεκδικήσει με αξιώσεις πρωταγωνιστικό ρόλο. Τα κόμματα της λεγόμενης δημοκρατικής αντιπολίτευσης προειδοποιούν τους πολίτες ότι έχουν να κάνουν με ένα προσωποπαγές κόμμα, χωρίς πρόγραμμα και υποστηρίζουν ότι την Πλεύση Ελευθερίας πριμοδοτεί η κυβέρνηση γιατί πιστεύει ότι θα είναι ένας εύκολος γι’ αυτήν αντίπαλος επειδή δεν έχει καθαρές απαντήσεις για τα προβλήματα του τόπου, συνεπώς στο θέμα της πολιτικής σταθερότητας, που για τη Νέα Δημοκρατία είναι ο βασικός στόχος τον οποίο μόνο αυτή ισχυρίζεται πως μπορεί να υπηρετήσει, έχει σαφές προβάδισμα. Αυτά όλα όμως είναι πειράματα σε δοκιμαστικό σωλήνα. Αλλοτε βγαίνουν και δικαιώνονται οι σχεδιαστές τους, άλλοτε προκαλούν εκρήξεις και έχουμε ερειπιώνες.

Ανάγωγα

Ντόναλντ Τραμπ: «Αν ο Μπάιντεν δεν είχε κλέψει τις εκλογές του 2020, τότε ο πόλεμος στην Ουκρανία δεν θα είχε αρχίσει ποτέ». Νοθεία στη μητρόπολη του φιλελεύθερου καπιταλισμού; Απίστευτο. Δεν το χωράει ο νους μου. Εγώ νόμιζα ότι μόνο στη Βενεζουέλα του δικτάτορα Μαδούρο γίνονται αυτά. Ετσι δεν μας λένε οι πλέρια δημοκράτες όταν μας κάνουν μαθήματα πλουραλισμού;