Διαβάζω τις πληροφορίες για τη δολοφονία της Δώρας στη Ρόδο. Ο δολοφόνος της και εν συνεχεία αυτόχειρας δεν ήταν από τις περιπτώσεις που λες «δεν είχε δώσει ποτέ δικαίωμα». Ήταν ένας ακόμη από τους «ψυχάκηδες» που όλοι ξέρουν αλλά κανείς δεν μιλάει.
Διαβάζω ότι με όποια γυναίκα είχε σχέση στο παρελθόν, ήταν βίαιος, έβριζε και χτυπούσε τις συντρόφους του. Με τη Δώρα έφτασε στο τέρμα: Την σκότωσε. Και μετά αυτοκτόνησε…
Έγκλημα πάθους, θα μου πεις. Έγκλημα απλά θα σου απαντήσω. Γιατί ο έρωτας δεν μετριέται με τον θάνατο. Κερδίζει πάντα ο θάνατος. Ξέρεις όμως κάτι; Μεγαλώνω δυο κορίτσια. Και δεν θέλω να βρεθώ στη θέση του πατέρα της Δώρας…
Σκέφτομαι τι θα έκανα αν ήμουν στη θέση του. Θα έβγαινα μπροστά. Μπροστά από την κόρη μου. Ακόμη και παρά τη θέληση της. Θα έψαχνα, θα ψάχνω και θα ψάξω τι καπνό φουμάρει ο τύπος που βγαίνει με την κόρη μου… Θα φέρω τον κόσμο ανάποδα για να είμαι σίγουρος ότι είναι «κανονικός».
Και θα το ξεκαθαρίσω μαζί του από την αρχή: Μην πειράξεις ούτε τρίχα της! Θα απαιτήσω να της δείξει σεβασμό. Όπως το απαιτώ από τις κόρες μου για τα αγόρια που θα μπουν στις ζωές τους. Δεν θέλω να έχω λόγο στην επιλογή τους. Θα είμαι όμως εκεί να τις προστατεύσω όποτε και αν χρειαστεί. Με κάθε τρόπο και τίμημα. Ακόμη και υπεράνω των Νόμων…
Η ζωή είναι δική τους. Για να μείνει όμως… δική τους και να μην τους την πάρει κάποιος «ψυχάκιας», θα είμαι εκεί. Και να είσαι κι εσύ. Ειδικά όταν κάτι υποψιάζεσαι, όταν κάτι ξέρεις… Στη Ρόδο όλοι ήξεραν και (πάλι) δεν μίλησε κανείς. Ο φόβος βλέπεις.
Αλλά να, ξέρεις κάτι, κάποιοι δεν δικαιούμαστε να φοβόμαστε… Ούτε από ψυχάκηδες, ούτε από νταήδες… Για τις κόρες μας, για τις γυναίκες… Γιατί πρέπει.
Υγ. Κάποτε έγραψα ότι δοξάζω και τιμώ τον Άκη Πάνου. Στο πέρασμα των χρόνων καταλαβαίνετε το γιατί…
