Παλιό μου ίνδαλμα

κι ύστερα φίλε

και τώρα απόβλητε

Αντ.Φωστιέρης, Το πάρτυ

Πολλές φορές η μέρα μας ξεγελάει. Οι αντανακλάσεις του ήλιου δημιουργούν αντικατοπτρισμούς και ορισμένοι αισθάνονται ίσοι με τους πλαϊνούς τους, εν γνώσει των διαφορών και των αδικιών

Κάτι τέτοιο συμβαίνει και με τη γυναίκα.

Το πρωί μπορεί να φαίνεται  ότι είναι ίση με τον άντρα κι ισοδύναμη στην προσφορά [στη δουλειά, στις υποχρεώσεις, στη συνεισφορά].

Το βράδυ όμως τα πράγματα συχνά αλλάζουν. Οι φεγγαρόστρατες δεν αρκούν για να φωτίζουν τα πάθη και τα βάσανα που διαδραματίζονται μέσα στο σπίτι. Η ‘ίση’ γυναίκα μετατρέπεται σε μία στιγμή σε οιονεί-σκλάβα, σε υπάκουο και άβουλο αντικείμενο ηδονής, σε υπομόχλιο της συζυγικής καταπίεσης, σε θύμα βιαιοτήτων. Συνήθως όλα αυτά μπροστά στα μάτια των παιδιών.

Πολλές κάνουν υπομονή μέχρι να ξημερώσει για να ξαναποκτήσουν ‘πρόσωπο’. Άλλες δεν αντέχουν, φεύγουν, καταγγέλουν. Όλες [μας ] έχουν ανάγκη για να ρίξουμε φως στη ζωή τους.

Φως, περισσότερο φως. Ευαισθησία, περισσότερη ευαισθησία. Ενσυναίσθηση, περισσότερη ενσυναίσθηση.

ΥΓ.’Ό,τι κι αν πεις

δεν είναι της προκοπής

χωρίς το δίκιο’’ [Άγις Μπράτσος, Επάμεροι-147 χάϊκου]