Ο Μακρόν δεν μπορεί να μη γνωρίζει την περίπτωση του προκατόχου του Ζιλ Γκρεβί στη δεκαετία του 1880, που θεωρούσε ότι μπορούσε να διορίζει πρωθυπουργό τον κηπουρό του.
Η Βουλή τότε απέρριπτε όλες τις επιλογές του προέδρου, ο οποίος υποχρεώθηκε σε ταπεινωτική παραίτηση.
Επίσης δεν μπορεί να μη γνωρίζει πού οδήγησε η απόφαση του προέδρου Χίντεμπουργκ στη Γερμανία μετά το 1930 να διορίσει καγκελάριο που δεν είχε την εμπιστοσύνη του Ράιχσταγκ και κυβερνούσε με πράξεις νομοθετικού περιεχομένου.
Με τις φήμες να οργιάζουν για παρασκηνιακή διαβεβαίωση ανοχής της κυβέρνησης Μπαρνιέ από τη Λεπέν, ο Μακρόν έκαψε τις γέφυρες, διέβη τον Ρουβίκωνα σε μια προκλητική περιφρόνηση της εντολής των ψηφοφόρων.
Εχει εξασφαλίσει ο Μακρόν την επιβίωση της κυβέρνησης μειοψηφίας Μπαρνιέ;
Υπάρχουν βουλευτές πρόθυμοι να στηρίξουν τη μοναρχική εκτροπή της Πέμπτης Δημοκρατίας;
Ενα είναι βέβαιο: ότι ο Μακρόν δεν ενδιαφέρεται για δημιουργία συναίνεσης και οδηγεί τη σύγκρουση στα άκρα.
Ακραία καταστολή, χρήση, αν όχι κατάχρηση, του άρθρου 49 παρ. 3 του Συντάγματος που επιτρέπει την παράκαμψη της Βουλής στην ψήφιση των νόμων. Μια πρόγευση όλων των παραπάνω είχαμε κατά τη διάρκεια της μέχρι τώρα θητείας του Μακρόν.
Για όποιον γνωρίζει την Ιστορία της Γαλλίας είναι ξεκάθαρο ότι η χώρα δεν μπορεί να κυβερνηθεί με την παραπάνω αυταρχική συνταγή στα τρία χρόνια που είναι το υπόλοιπο της δεύτερης και τελευταίας θητείας του Μακρόν.
Το ερώτημα δεν είναι κατά πόσον η Γαλλία θα γνωρίσει κορύφωση της εξεγερσιακής διαμαρτυρίας, αλλά πότε.
Αυτό που δεν εννοεί να αποδεχτεί ο Μακρόν είναι ότι η απόφασή του να προκηρύξει πρόωρες εκλογές οδήγησε σε έναν τρικομματισμό, που καθιστά αδύνατο τον σχηματισμό κυβέρνησης από επιλογή του προέδρου. Ο σχηματισμός κυβέρνησης και η επιλογή πρωθυπουργού είναι πλέον υπόθεση διαβουλεύσεων των κομμάτων που εκπροσωπούνται στη Βουλή.
Ο Μακρόν παρά τα μηνύματα των ευρωεκλογών και των πρόωρων εκλογών επιμένει.
Επιμένει όπως επέμειναν οι Βουρβόνοι μετά την παλινόρθωση του 1815 με τον Ταλεϊράνδο να σχολιάζει ότι δεν κατάλαβαν τίποτα, δεν έμαθαν τίποτα.
Ο Λουδοβίκος Βοναπάρτης είδε την επανάληψη της Ιστορίας να γίνεται φάρσα και ο Μακρόν οδηγεί τη Γαλλία σε μια περιδίνηση ανάμεσα στην τραγωδία και τη φάρσα.
