Πήρε ένα απόγευμα στο δικαστήριο για να δικαιώσει τον Μητροπολίτη Καλαβρύτων αποφασίζοντας πως μπορεί να φτύνει εκείνους που δεν αγαπά ο Θεός του. Χρειάστηκε να περάσουν πέντε χρόνια για να απαλλαγεί από την κατηγορία της «καθύβρισης θρησκεύματος» ο νεαρός με τον «Γέροντα Παστίτσιο»
Του Κοσμά Βίδου
«Παραδιδόμεθα, λοιπόν, στην κρίση της Ελληνικής Δικαιοσύνης, την οποία τιμάμε και στην οποία έχουμε απόλυτη εμπιστοσύνη» έγραφε ο Μητροπολίτης Αιγιαλείας και Καλαβρύτων Αμβρόσιος στο προσωπικό του ιστολόγιο. Ας «παραδοθούμε» λοιπόν κι εμείς, δηλαδή ας αποδεχτούμε χωρίς να την αμφισβητήσουμε την χθεσινή απόφαση της Ελληνικής Δικαιοσύνης να τον αθωώσει για το «φτύστε τους» κατά των ομοφυλοφίλων. Εξάλλου, μια τέτοια απόφαση ανοίγει υποθέτω και σε εμάς, σε gay, straight, bi, transsexuals, trans gender, ασέξουαλ και ό,τι άλλο περιλαμβάνει ο κορβανάς της ανθρώπινης λίμπιντο, τον δρόμο να προτρέψουμε «φτύστε τον» χωρίς την πιθανότητα δίωξής μας.
Ποιον μπορεί να θέλουμε να φτύσουμε; Προς Θεού, όχι το μακαριότατο, κάποιον άλλο. Εναν π.χ. πολιτικό (που λόγω του αξιώματός του έχει αναπτύξει και αντοχές στο φτύσιμο). Οπως η έδρα του δικαστηρίου δέχτηκε τον ισχυρισμό του κατηγορούμενου ότι οι εκφράσεις «φτύστε τους, μαυρίστε τους» αναφέρονταν τελικά σε πολιτικούς και όχι σε ομοφυλόφιλους και ήταν μεταφορικές, έτσι θα δεχτεί και τις δικές μας. Μεταφορικά μπορούμε και εμείς να προτρέπουμε, δείρτε τους, γδάρτε τους, κάψτε τους, σκοτώστε τους!
Δεν παρέστην στην ακροαματική διαδικασία. Διάβασα πολλά (τρομακτικά) για αυτά που ειπώθηκαν και έγιναν. Οπως έχω διαβάσει κατά καιρούς και τις απόψεις του Μητροπολίτη Αμβρόσιου. Δεν περίμενα κάτι καλύτερο ούτε από αυτόν (οι θέσεις του είναι ξεκάθαρες, δεν τις κρύβει), ούτε από τους υποστηρικτές του, αλλά ούτε και από εκείνους που αντιδρούν στους Αμβρόσιους (και όχι μόνο) με ανάρμοστους τρόπους, όπως επιχείρησαν και κάνουν και τώρα: προπηλακίζοντας, σπάζοντας, γράφοντας συνθήματα, κατεβάζοντας την ελληνική σημαία.
Η βία, όχι μόνο η σωματική (βαράω και καταστρέφω) αλλά και η λεκτική (βρίζω, υποτιμώ, ειρωνεύομαι) είναι πάντα προϊόν φασισμού. Ολοι οι παραπάνω είναι δημιουργήματα μιας κοινωνίας σαθρής που όχι απλώς δεν κατάφερε (φοβάμαι πως ούτε καν προσπάθησε) να θεραπεύσει τις παθογένειές της, αλλά και που τις προτάσσει υπερήφανα ως συστατικά της υπεροχής της επί των άλλων. Μιας κοινωνίας που αντί να απομονώσει τις φωνές του μίσους, τους επιτρέπει να αλωνίζουν αλλά και τους δίνει εξέχουσες θέσεις στην πολιτική, στη δημόσια διοίκηση, στην Εκκλησία. Διαμορφώνοντας το γόνιμο (τόνοι κοπριάς γύρω μας) έδαφος, στο οποίο αναπτύσσονται όλο και με πιο έντονους ρυθμούς τα τελευταία χρόνια ο ρατσισμός, ο εθνικισμός, η ξενοφοβία, ακόμα και ένας νέος εθνικός διχασμός.
Υποθέτω πως και εδώ, όπως σε όλες τις βαριά πάσχουσες κοινωνίες, θα βλαστήσει με κάποιο τρόπο ο υγιής σπόρος που θα πολεμήσει το κακό. Ηδη υπάρχουν αντιδράσεις από ανθρώπους που έχουν τη γενναιότητα να καταγγείλουν τη σήψη, γνωρίζοντας πόσο θα λοιδορηθούν. Ακόμα και αν δεν ανήκουμε σε εκείνους (δεν έχουμε όλοι τις αντοχές τους), είναι υποχρέωσή μας να γυρίσουμε τουλάχιστον στην πλάτη σε όσους μας φτύνουν κατάμουτρα. Ακόμα και αν το κάνουν… μεταφορικά. Η Πολιτεία, η Εκκλησία, η Δικαιοσύνη πρέπει να είναι απέναντί τους, όχι μαζί τους.
Κατά τα άλλα, πήρε ένα απόγευμα στο δικαστήριο για να δικαιώσει τον Μητροπολίτη Αμβρόσιο αποφασίζοντας πως μπορεί να φτύνει (μεταφορικά, είπαμε) εκείνους που δεν αγαπά ο… Θεός του. Χρειάστηκε να περάσουν πέντε χρόνια για να απαλλαγεί από την κατηγορία της «καθύβρισης θρησκεύματος» ο νεαρός που έκανε το αστείο με τον «Γέροντα Παστίτσιο», και η υπόθεση έληξε όχι με την αθώωση του αλλά με την παύση της δίωξης: Το δικαστήριο που συνήλθε την άνοιξη του 2017 δεν μπήκε στην ουσία της υπόθεσης, αλλά έκρινε έχει παραγραφεί. Αυτά.
