Την αγράμματη γριούλα απ’ το Πολυνέρι Παλαιοφαρσάλου κορόιδευε χρόνια και χρόνια ο στενός της περίγυρος, καθώς, για λόγους απλού προσανατολισμού, στο τραπέζι των αρραβώνων της εγγονής της ρώτησε τη συμπεθέρα από πού φεύγει το τρένο για το χωριό τους, το Τραγοστάσι Ραχών της Ικαριάς. Ηταν αρχές της δεκαετίας του ’50, εσωτερικοί μετανάστες απ’ άκρου εις άκρον της χώρας κατέκλυζαν κατά σμήνη την πρωτεύουσα κι οι μεταξύ τους γάμοι επιδρούσαν καταλυτικά στη διαμόρφωση της μετέπειτα κοινής ταυτότητας των λαϊκών προαστίων.
Ρηξικέλευθο απεδείχθη μολαταύτα το πνεύμα της μαυροφορεμένης γιαγιάς κι ας μετεβλήθη η κουβέντα της σε ξεκαρδιστικό ανέκδοτο. Παρόμοιες γκάφες, άλλωστε, διεκτραγωδούνται στους κόλπους κάθε μεικτής οικογένειας. Μες στην αφέλειά της η διορατική Θεσσαλή έβλεπε, ομολογουμένως, σχεδόν έναν αιώνα μπροστά. Διότι πλησιάζουν οι καιροί που οι συρμοί των σιδηροδρόμων θα δένουν στον Εύδηλο, στον Αγιο Κήρυκο και στα πλέον απομακρυσμένα αγκυροβόλια των ακριτικών μας νησιών. Εφόσον, λοιπόν, ο προαστιακός κινείται ανεμπόδιστα στις ράγες του μετρό, γιατί να μην τον δούμε να καταπλέει οσονούπω στο λιμάνι του Πειραιά κι από ’κει να ταξιδεύει πλησίστιος για τις Σποράδες, τις Κυκλάδες ή τα Δωδεκάνησα!
Εκθέτει ανεπανόρθωτα την κυβέρνηση των «α(χ)ρίστων», τη Χελένικ Τρέιν και τον ΟΣΕ το νέο ολέθριο σφάλμα των ανευθυνοϋπεύθυνων για την ασφάλεια των σιδηροδρόμων. Η τραγωδία των Τεμπών δεν τους δίδαξε το παραμικρό. Μπαινάκης-βγαινάκης ο πάνδημος θρήνος και το «ποτέ ξανά» των λαϊκών μαζών. Οι δημόσιες μεταφορές εξακολουθούν να λειτουργούν στον αυτόματο πιλότο, το δόγμα «πάμε κι όπου βγει» παραμένει κυρίαρχο. Η ζωή και η σωματική ακεραιότητα εκατομμυρίων επιβατών ισορροπεί σε βαμβακερή κλωστή, εξαρτάται τουτέστιν από το εάν θα ενεργοποιηθούν την κρίσιμη στιγμή τα έωλα συστήματα τηλεδιοίκησης. Ουδόλως προσφέρονται για διακωμώδηση οι ως άνω αβελτηρίες στις οποίες επείγει επιτέλους να κοκαλώσουν τα φρένα για να μην προκαλέσουν και πάλι στο άμεσο μέλλον συλλογικούς ολολυγμούς.
Νομίζω, απεναντίας, πως οι αλλεπάλληλες μετωπικές συγκρούσεις πέριξ της πλατείας Κουμουνδούρου μπορεί να υγραίνουν με γοερά δάκρυα τους μυωπικούς οφθαλμούς μελών, φίλων και εναπομεινάντων αριστερών, το επόμενο δευτερόλεπτο όμως κάνουν το φιλοθέαμον κοινό να κυλιέται μέχρι λιποθυμίας στα πατώματα της πλατείας και του εξώστη, αδυνατώντας να συγκρατήσει το αβίαστο ξέσπασμα των καμπανιστών του χαχανητών. Η «σουργελοποίηση» για την οποία προειδοποιούν επιφανή στελέχη έχει επέλθει, θαρρώ, από πολλού, καθώς η διαρκής εναλλαγή τραγικού και φαιδρού διεγείρει ταυτόχρονα τη συγκίνηση και τη θυμηδία στο ασυνείδητο των θεατών.
Οδηγείται, έτσι, η πλοκή στην υπέρβαση των ορίων του επιθεωρησιακού νούμερου και της φάρσας για να ανυψωθεί στη σφαίρα της γνήσιας και γι’ αυτό σπαρταριστής κωμωδίας. Αποκορύφωση του δράματος νομιζόταν ότι υπήρξε η εξαέρωση του κόμματος στις διπλές εκλογές του 2023 και η αποχώρηση του «άχαστου» Αλέξη. Την πόρτα εξόδου του την άνοιξαν οι ψηφοφόροι, όχι ο ίδιος. Η εκλογή Κασσελάκη αποτέλεσε την πρώτη πράξη της ιλαροτραγωδίας. Μειωμένης αίσθησης του χιούμορ, τα στελέχη της Νέας Αριστεράς αποχώρησαν με τα πρώτα δείγματα γραφής του εκλεγμένου προέδρου. Οι υπόλοιποι τον στήριζαν επί μήνες. Η ψυχούλα τους ξέρει το πώς. Οταν του αντιτάχθηκαν ήταν αργά. Είχαν γίνει ήδη μέρος της φάρσας. Ο πολύς Πολλάκις φαντάζει ο μόνος σοβαρός στην κούρσα της διαδοχής, ενδεικτικό του ευτράπελου επιθανάτιου ρόγχου.
