Μέχρι τώρα ο Κυριάκος Μητσοτάκης αναφερόταν συχνά στον εθνάρχη Ελευθέριο Βενιζέλο και ελάχιστα στον άλλο εθνάρχη, τον Κωνσταντίνο Καραμανλή. Η επιλογή αυτή ενοχλούσε την καραμανλική πτέρυγα του κόμματος, η οποία του χρέωνε ιδεολογική μετατόπιση από τις βασικές αρχές της παράταξης. Ο πρωθυπουργός όμως ήθελε να κυριαρχήσει στον χώρο του Κέντρου, ο οποίος κατά τις θεωρίες του συρμού δίνει εκλογικές νίκες και γι’ αυτό μάζευε και τοποθετούσε σε κυβερνητικές θέσεις όσα στελέχη του ΠΑΣΟΚ είχαν διαρρήξει τους δεσμούς τους με το κόμμα που τα είχε αναδείξει και προσχωρούσαν στη Νέα Δημοκρατία την οποία χαρακτήριζαν προοδευτικό Κέντρο.
Ηταν η εποχή που το αντι-ΣΥΡΙΖΑ μέτωπο ήταν στα πάνω του, ήταν η εποχή που ο Κυριάκος Μητσοτάκης εμφανιζόταν ως ο βασικός αντίπαλος του λαϊκισμού γενικώς, του ακροαριστερού λαϊκισμού ειδικότερα, ήταν η εποχή που δήλωνε έμπλεος ιδεολογικού ενθουσιασμού ότι διοικεί το πιο φιλελεύθερο και προοδευτικό κόμμα στην Ελλάδα, ίσως και στην Ευρώπη, κι ας είχε δώσει πρωταγωνιστικούς ρόλους στην κυβέρνησή του σε παράγοντες από το κόμμα του Γιώργου Καρατζαφέρη, οι οποίοι είχαν τόση σχέση με το Κέντρο όση σχέση έχει ο φάντης με το ρετσινόλαδο.
Προειδοποιούσε ο Αντώνης Σαμαράς ότι η στροφή προς το Κέντρο θα βλάψει τη Νέα Δημοκρατία, έδειχνε ο πρώην πρωθυπουργός το ρεύμα στην Ευρώπη όπου τα συντηρητικά κόμματα έκλιναν δεξιά, φώναζαν βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας για αλλοίωση της φυσιογνωμίας του κόμματος επειδή αυτοί έμεναν στην απ’ έξω και προωθούνταν σε επιτελικές θέσεις τα ορφανά του σημιτικού εκσυχρονισμού.
Ο κ. Μητσοτάκης ένιωθε ασφαλής, η πεποίθησή του ότι βαδίζει στον σωστό δρόμο δεν κλονιζόταν από κανένα μήνυμα και κάθε φορά που κάποιος γκρίνιαζε τον αποστόμωνε με το σαράντα και κάτι τοις εκατό που είχε πάρει στις εθνικές εκλογές. Ηταν, πίστευε, η δικαίωση της πολιτικής του.
Το αποτέλεσμα όμως των ευρωεκλογών τον αιφνιδίασε δυσάρεστα. Ανώμαλη προσγείωση. Η αποχή έπληξε το κόμμα του, τα σχήματα δεξιότερα της Νέας Δημοκρατίας ενισχύθηκαν σημαντικά, κορυφαία στελέχη, ανάμεσά τους και πρωτοκλασάτοι υπουργοί, δεν έδωσαν τη μάχη των ευρωεκλογών, οι δύο πρώην πρωθυπουργοί της παράταξης δεν έκαναν δήλωση υποστήριξης και το 40 και κάτι τοις εκατό έγινε 28 και κάτι τοις εκατό. Οπότε πρέπει να αλλάξει πορεία.
Πρώτη κίνησή του ήταν η απόλυση του πανάκριβου Αμερικανού γκουρού της επικοινωνίας. Στη συνέχεια συνομίλησε με τα μέλη της λατρευτικής κλίκας που τον πλαισιώνει. «Προς τα δεξιά», του συστήνουν διάφοροι. «Παραμονή στο Κέντρο», εισηγούνται συνεργάτες του. Κι αυτός επιλέγει την ιδεολογική αχρωματοψία. Ούτε πιο Δεξιά, ούτε πιο Κέντρο, ούτε φυσικά πιο Αριστερά (αυτό δα έλειπε). Τότε προς τα πού; Εκεί που δείχνει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής.
Στην εισήγησή του στο υπουργικό συμβούλιο ο Κυριάκος Μητσοτάκης κάλεσε τους προβληματισμένους «να διαβάσουν μία μέχρι στιγμής αδημοσίευτη συνέντευξη την οποία είχε δώσει ο Κωνσταντίνος Καραμανλής στον Βάσο Βασιλείου, η οποία δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά σε έναν τόμο για τον ιδρυτή της παράταξής μας, στην οποία λέει κάτι πολύ ενδιαφέρον: “Υπήρξα”, έλεγε ο Καραμανλής, “πάντα προοδευτικός, ανεπηρέαστος από δογματισμούς και προκαταλήψεις, δεν είμαι ούτε δεξιός, δεν είμαι ούτε κεντρώος, δεν είμαι ούτε αριστερός, ώστε κάθε φορά να μπορώ να επιλέγω τη λύση που συμφέρει τον τόπο μου”».
Που συνέφερε τον τόπο κατά την κρίση του βεβαίως βεβαίως. Αλλοτε αποδεχόμενος την απόφαση του παλατιού να τον διορίσει πρωθυπουργό παρακάμπτοντας την κομματική επετηρίδα, άλλοτε οργανώνοντας εκλογές βίας και νοθείας, άλλοτε επιτρέποντας στο παρακράτος να κάνει κουμάντο, άλλοτε απουσιάζοντας εκκωφαντικά από την αντίσταση κατά της χούντας, άλλοτε περνώντας τη γέφυρα που έστησαν οι έμπιστοί του το 1974 παραμερίζοντας τους ανθρώπους της παράταξής του που πολέμησαν τη δικτατορία. Για το καλό του τόπου φυσικά όλα αυτά. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης πιστεύει ότι βρήκε τον δρόμο που πρέπει να ακολουθήσει. Ούτε Δεξιά ούτε Αριστερά ούτε Κέντρο. Μπροστά. Κλέβει το βασικό σύνθημα της Πλεύσης Ελευθερίας. Τώρα αν μπροστά υπάρχει τοίχος θα το δούμε.
Ανάγωγα
Με τη Νέα Αριστερά δεν συζητάμε, λένε στον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν το λένε όλοι. Συζητάμε όμως, λένε, με την Πλεύση Ελευθερίας. Ούτε αυτό το λένε όλοι. Υπάρχει κάτι που να το θέλουν όλοι; Τρικυμία στο φλιτζανάκι του καφέ.
