Πιο τραγικό από την Αριστερά της ήττας είναι η Αριστερά σε ρόλο Καρατζαφέρη.
Τα στατιστικά και τα νούµερα µπορούν να µεταφραστούν, η πολιτική να διαστρεβλωθεί, η αλήθεια να πέσει θύµα της προπαγάνδας, αλλά η πραγµατικότητα παραµένει πάντα απαιτητική και ενίοτε εκδικητική. Είναι αυτή η εκδικητικότητα της πραγµατικότητας που καθιστά τον Κυριάκο Μητσοτάκη –παρότι κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού– ευάλωτο και εγκλωβισµένο σε πράγµατα που δεν µπορεί να δικαιολογήσει µε το επιχείρηµα του κακόβουλου αντιπάλου. Παίζει µόνος του και χάνει κάθε µέρα. Ακόµη και οι δηµοσιογράφοι «ρόλου», που ανακάλυπταν την κοµψότητα και τη µεγαλοσύνη σε ό,τι έκανε όχι µόνο ο Μητσοτάκης αλλά και το σόι του ολόκληρο, αποφεύγουν πλέον την έκθεση.
∆εκατέσσερα χρόνια µετά το ξέσπασµα της ελληνικής οικονοµικής (κι όχι µόνο) κρίσης η χώρα βρίσκεται σε χειρότερη κατάσταση από εκείνη των µνηµονίων, αλλά δεν το γνωρίζει. Πρόκειται για χώρα ξεπουληµένη στα funds, παραδοµένη στα καρτέλ και στις τράπεζες, που αποπαραγικοποιείται και καταρρέει οικονοµικά και θεσµικά. Οι φίλοι της Φαµίλιας γίνονται πλουσιότεροι και οι φτωχοί βγάζουν σέλφι για να νοµίζουν ότι περνούν καλά. Εχει διαµορφωθεί µια κοινωνία στην οποία οι πολίτες παρακολουθούν τις εξελίξεις έχοντας την πεποίθηση ότι βρίσκονται σε ψυχολογική δίνη και γι’ αυτό φταίνε και δεν µπορούν να ανταποκριθούν σε τίποτα. ∆ουλεύουν για να επιβιώνουν, βιώνοντας ως κύριο συναίσθηµα την απόγνωση και τη µαταιότητα. ∆εν έχουν υποστεί ζηµιές κάποιες παραγωγικές δοµές, αλλά οι ίδιοι ο άνθρωποι.
Ο Μητσοτάκης γνωρίζει από πολιτικό ένστικτο ότι η παραµονή του στην εξουσία γίνεται επιβλαβής και δεν µπορεί πλέον να εξυπηρετήσει τις φιλοδοξίες του. Φροντίζει λοιπόν να οργανώσει την αποχώρησή του, παίρνοντας διαβεβαιώσεις ότι δεν θα τον κυνηγήσουν στο κατόπι του. Ο πιο ασφαλής γι’ αυτόν τρόπος είναι να επαναληφθεί το σενάριο της αναγκαιότητας που για να αντιµετωπιστεί απαιτείται η συναίνεση. Η συνάντησή του µε τον Νίκο Ανδρουλάκη πρακτικά δηµοσιοποίησε το σενάριο. Εσυρε τον πρόεδρο του ΠΑΣΟΚ ως το Μέγαρο Μαξίµου για να προβάρουν τους κανόνες καλής συµπεριφοράς και συναίνεσης. Ο Ν. Ανδρουλάκης, ο οποίος πριν από µερικές µέρες µήνυσε κάποιον χασάπη γιατί υπάρχει πιθανότητα να εµπλέκεται περιφερειακά στην απόπειρα παρακολούθησής του µε το Predator, δεν µήνυσε αυτούς που αποδεδειγµένα τον παρακολουθούσαν µέσω της ΕΥΠ, αλλά τους έδωσε τη δυνατότητα διαφυγής κάνοντας απλώς µια µηνυτήρια αναφορά. Και αφού µήνυσε τον χασάπη, προσήλθε στη συνάντηση µε τον Μητσοτάκη χωρίς να θέσει θέµα για την παρακολούθησή του και χωρίς να ζητήσει εξηγήσεις για την παρακρατική λειτουργία της ΕΥΠ υπό τον πρωθυπουργό.
Για να δώσει µάλιστα την εντύπωση ότι έθεσε θέµα υποκλοπών, άφησε να διαρρεύσει ότι απαίτησε να εφαρµοστεί η απόφαση του ΣτΕ σχετικά µε τις υποκλοπές. Είναι σαν να συναντά κάποιος τον επίδοξο δολοφόνο του και να τον ρωτάει πόσο αγόρασε το όπλο που θα τον δολοφονούσε. Ο Ανδρουλάκης κάνει εν ολίγοις τα πάντα για να αποδείξει ότι ισχύει αυτό που ο ίδιος είχε εµφανίσει αρχικώς ως λόγο παρακολούθησής του, δηλαδή τον εκβιασµό του.
Η έξοδος από το Μέγαρο Μαξίµου σηµατοδότησε µια συµφωνία δύο πολιτικών που πρέπει να συµπορευτούν για λόγους αµοιβαίου συµφέροντος. Ο Μητσοτάκης πρέπει να αποχωρήσει µε ασφάλεια από την επικίνδυνη γι’ αυτόν εξουσία και ο Ανδρουλάκης να γίνει νοµέας της προτού λήξει ο περίεργος κανόνας της τύχης που τον θέλει να δοξάζεται διά της απουσίας και της πολιτικής του απραξίας.
Το σενάριο µιας συγκυβέρνησης, που θα είναι αναγκασµένη δήθεν να διορθώσει όσα οι ίδιοι οι συµµετέχοντες σε αυτή θα έχουν προκαλέσει, είναι µια τραγελαφική επανάληψη της ιστορίας των µνηµονίων. Θα συγκυβερνήσουν για να απαλλάξουν τον Μητσοτάκη από το άγχος και το προσωπικό άγος όσων έκανε και στη συνέχεια θα διαιωνίσουν τον ρόλο τους ως εταίροι που θα λύσουν την κοινοπραξία για να συνεχίσουν µε τις δικές τους επιχειρήσεις.
Ποιος θα είναι ο ρόλος των κοµµάτων που προέκυψαν από τον διαµελισµένο ΣΥΡΙΖΑ; Εχει σηµασία ότι ο πρώην πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας, µιλώντας στο φόρουµ του Οικονοµικού Ταχυδρόµου, έπειτα από καιρό, άφησε πίσω του τις γενικόλογες ιδρυµατικές ανησυχίες του περί πολιτικής και δήλωσε ότι θα κάνει τα πάντα για να υπάρξει εναλλακτική πρόταση. ∆εν διευκρίνισε αν η εναλλακτική πρόταση θα είναι συµβατή µε αυτό που αποκαλούσε προοδευτική διακυβέρνηση στο παρελθόν ή θα έχει στρογγυλοποιηθεί (όπως συνέβη και για άλλα θέµατα) για να χωρέσει σε µια κυβερνητική συµµαχία σωτηρίας µε επιχείρηµα για τη συµµετοχή σε αυτή την αποµάκρυνση του Μητσοτάκη.
Σε κάθε περίπτωση, ο Αλέξης Τσίπρας δείχνει να επιβεβαιώνει την (ορατή) επιστροφή του στην πολιτική και µένει να ορίσει ο ίδιος ή οι εξελίξεις τον τρόπο. Ο Τσίπρας παραµένει βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ. Η δήλωσή του, που υπονοεί την ολική επαναφορά του, δηµιουργεί πρόβληµα στον Σωκράτη Φάµελλο, ο οποίος µόλις κέρδισε και µάλιστα περιπετειωδώς την αρχηγία του κόµµατος. Θα αποµακρυνθεί οικειοθελώς ο Φάµελλος, θα καταστήσει τον εαυτό του πρόεδρο µε χρονοµίσθωση για να επανέλθει ο Αλέξης Τσίπρας; Θα δηµιουργηθεί ένα συµµαχικό σχήµα εκ προσωπικοτήτων ώστε να χωρέσουν όλοι; Οι εξελίξεις προοιωνίζονται µεθοδολογία ΣΥΡΙΖΑ, «θα κάνουµε αυτό µήπως γίνει το άλλο».
Αν εξαιρέσει κάποιος την περίοδο 2015-19, κατά την οποία, όπως οµολογεί και η Μέρκελ στο βιβλίο της, ο Αλέξης Τσίπρας λειτούργησε µε αποφασιστικότητα και τελικώς κατηγορήθηκε από το αντιΣΥΡΙΖΑ µέτωπο βρόµικα, την περίοδο της αντιπολίτευσης ο ΣΥΡΙΖΑ λειτούργησε φοβικά και µε όρους που µοιάζουν περισσότερο µε συνδικαλισµό και λιγότερο µε πολιτική. ∆εν κατανόησε την προσδοκία του κόσµου (του), που, παρά τις ολοµέτωπες επιθέσεις, του έδωσε ποσοστό 32% κι έτσι καταναλώθηκε σε εµπειρισµούς και τακτικισµούς. Κάποιοι στην Κουµουνδούρου νόµιζαν ότι παίζουν σκάκι, ενώ στην πραγµατικότητα έπαιζαν τάβλι µε χαλασµένα ζάρια.
Οι ίδιες λογικές επικράτησαν και στην πολλαπλή εσωκοµµατική κρίση. Ο ΣΥΡΙΖΑ πυροβόλησε τα πόδια του επιχειρώντας να νικήσει στα χαρακώµατα τούς µέχρι πρότινος συντρόφους. Η διαµάχη µάλιστα είχε και χορηγούς επικοινωνίας και επιχειρηµατίες που έπαιζαν στοίχηµα για την ανάδειξη της επιθυµητής ηγεσίας. Η ουσιαστική µάχη του όλου ΣΥΡΙΖΑ χάθηκε, αλλά έµειναν και οι φιλοδοξίες και οι υποχρεώσεις προς τρίτους. Τι σηµαίνει αυτό για τις εξελίξεις στο µέλλον;
Τα κόµµατα που προέκυψαν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή θα επανεφεύρουν την πολιτική και τους στόχους τους, πράγµα που απαιτεί χρόνο, ή θα επιχειρήσουν να καταλάβουν χώρο στη νέα τεχνητή και σχεδιασµένη πολιτική πραγµατικότητα των συγκυβερνήσεων. Το δεύτερο για να συµβεί θα γίνει επίκληση στον κίνδυνο της ακροδεξιάς απέναντι στην οποία θα αναζητηθεί σωτήρια συναίνεση.
Οπως συµβαίνει ή πρέπει να συµβαίνει όταν µιλάµε για συναίνεση, το ερώτηµα είναι συναίνεση µε ποιο στόχο. Τη δικαιολόγηση του µοιράσµατος της εξουσίας; Τη διάσωση όλων των παλιών υλικών του συστήµατος που ξέβρασε το κύµα; Του Μητσοτάκη, ο οποίος θα έχει εξασφαλίσει πολυκοµµατικό, συναινετικό ακαταδίωκτο;
Πιο τραγικό από την Αριστερά της ήττας είναι η Αριστερά σε ρόλο Καρατζαφέρη.
