Μια φορά κι έναν παλιό καιρό, έναν παλιόκαιρο, ήταν μια βασιλοπούλα, ξανθιά και όμορφη, και ήταν πολύ ευτυχισμένη γιατί πίστευε πως ήταν πολύ όμορφη και πολύ βασιλοπούλα, δηλαδή πολύ ανώτερη από κάτι άλλες, που ήταν λιγότερο ξανθιές, λευκές και χρυσοποίκιλτες. Κι αυτή η βασιλοπούλα, που όλα αυτά τα νόμιζε, έζησε καλά, πολύ καλά και ακόμα καλύτερα.
Αυτό δεν είναι ένα παραμύθι. Είναι μια πολύ παλιά ιστορία. Μια παλιοϊστορία, που δεν λέει να μας ξεκατσικωθεί απ’ τον σβέρκο. Μέσα μας τη φέρουμε, άνδρες και γυναίκες, και τα εντός, εκτός κι επί τα αυτά των επιλογών μας - ταυτοτικών, σεξουαλικών, φυλετικών και ούτε που με νοιάζει. Οχι, δεν με νοιάζει τι άρθρο (ο, η, το) θα βάλω μπροστά - με νοιάζει που ακόμα και το άρθρο αν επιλέξω, πάλι δεν! Θα σ’ το σκάσω εγώ το μυστικό: η πατριαρχία ενυπάρχει σε όλα τα άρθρα, Νινέτα μου. Και του συντάκτη και του συντακτικού.
Σου έχω και χειρότερο: έτσι που είμαστε μεγαλωμένες, και οι «ο» και οι «η» και τα «το», έτσι που πολύ καλά, μα πάρα πολύ καλά τα έχει κάνει ο καπιταλισμός, όλες και όλοι και όλα ξανθιές, όμορφες βασιλοπούλες θέλουμε να γίνουμε. Πολύ, πάρα πολύ αργά ξετινάζεται από μέσα μας αυτό το σύχριστο παραμύθι και ο τρόπος είναι μόνο ένας: η ανατίναξη!
Η μία είναι φυσικός - όπως κι εγώ. Με τη διαφορά πως είναι μελαχρινή, Ιρανή και στη φυλακή. Γιατί; Γιατί λέει τα ίδια με μένα και χειρότερα. Μόνο που δεν είναι ξανθιά, δυτική, λευκή. Αυτή είναι μια ειδοποιός διαφορά ανάμεσα στο να γράφεις για εκείνη και στο να είσαι εκείνη: Η Ιρανή επιστήμων Ναργκίς Μοχαμαντί είναι ήδη καταδικασμένη σε 31 χρόνια κάθειρξη και 154 μαστιγώματα, έχει υποστεί κακοποίηση (και σεξουαλική), βασανιστήρια (σωματικά και ψυχολογικά), διαρκή εγκλεισμό στην απομόνωση (ανεξάρτητες έρευνες έχουν αποδείξει πως η απομόνωση στις φυλακές του Ιράν είναι πλήρως απάνθρωπη), έχει κάνει απεργία πείνας, έχει να δει τα παιδιά της οκτώ χρόνια, και τίποτα δεν τη σταματά. «Θέλω να γίνω η φωνή των Ιρανών που διαδηλώνουν εναντίον της αδικίας και της καταπίεσης». Εχει πάρει βραβείο Νόμπελ. Ειρήνης. Πέρυσι. Τα παιδιά της το παρέλαβαν. «Η βράβευσή της αναγνωρίζει τον γενναίο και ευγενή αγώνα των Ιρανών γυναικών που αψηφούν την καταπίεση» δήλωσε τότε η πρόεδρος της Κομισιόν, Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν, ακόμα μια ξανθιά δυτική βασιλοπούλα. Βέβαια, μην είμαι άδικη: και η Ούρσουλα έχει καταδικαστεί, όπως και η Ναργκίς. Με τη διαφορά πως η πρώτη καταδικάστηκε για διαφθορά, όχι για δικαιωματικό αγώνα.
Η Αχού Νταριαέι δεν καταδικάστηκε (ακόμα). Για εκείνη το καθεστώς επιφύλασσε άλλη μέθοδο: είναι τρελή, με έντονα ψυχικά προβλήματα, γι’ αυτό και έβγαλε το χιτζάμπ της, μένοντας με τα εσώρουχα. Ετσι είπε το καθεστώς. Ούτε το Reuters δεν μπορεί να πιστοποιήσει ότι είναι σε ψυχιατρική κλινική, όπως λένε. Κανείς δεν ξέρει πού είναι το νεαρό, μελαχρινό κορίτσι.
Μελαχρινή είναι και η κοπέλα που έβαλε υποψηφιότητα για πρόεδρος των ΗΠΑ. Και αυτή έχει φερθεί ως ξανθιά βασιλοπούλα, ωστόσο αυτό δεν δικαιολογεί τον κάθε άνδρα δημοσιογράφο να ρωτά: «Πιστεύετε ότι έχει τις ικανότητες να γίνει πρόεδρος;». Τι λέτε κι εσείς, κύριε Στραβελάκη μου;
Οσο γι’ αυτές τις... αυτές, και ξανθιές ήταν, και μελαχρινές και κοκκινομάλλες και απ’ όλα. Ηταν και διάσημες. Αυτό τις έσωσε και δεν τις μπουζούριασαν. Εξαιτίας της επιστολής τους, πριν από πενήντα χρόνια («κλείνουν» σε είκοσι μέρες ακριβώς!), στη Γαλλία ψηφίστηκε η αποποινικοποίηση της άμβλωσης: στις 29/11/1974. Το μανιφέστο/κείμενο της Μποβουάρ υπέγραψαν 343 γυναίκες (Φρανσουάζ Φαμπιάν, Κατρίν Ντενέβ, Ντομινίκ Ντεσαντί, Μαργκερίτ Ντιράς, Ζαν Μορό, Φρανσουάζ Σαγκάν...) που παραδέχτηκαν πως είχαν κάνει έκτρωση. Κυκλοφόρησε στον «Nouvel Observateur», ενώ το Charlie Hebdo έγραψε: «Ποιος γκάστρωσε τις 343 τσούλες στο μανιφέστο της άμβλωσης;», κι έτσι έμειναν στην ιστορία ως «Les Salopes» - «Οι Τσούλες».
Γκαστρωμένες είμαστε όλες. Δίχως ή με τη θέλησή μας. Ωστόσο το τερατάκι που μας βάζουν να γεννάμε, ξανά και ξανά και ξανά, καιρός είναι απλά να πεθάνει, δίχως να γεννηθεί ποτέ.
Δίχως ποτέ να γεννηθεί ξανά.
