«Θα πει η λεβάντα/ θα το πει η μυρσίνη/ πως κυλάει στα μάτια η δικαιοσύνη» υπενθύμισε με απέραντη τρυφερότητα ο Φοίβος για τη δικαιοσύνη που έγινε δάκρυα
Μήνιν άειδε, θεά, Πηληϊάδεω, Αχιλήος», «Τη μάνητα, θεά, τραγούδα μας του ξακουστού Αχιλλέα» (μετάφραση Ν. Καζαντζάκης - Ι. Θ. Κακριδής). Επόμενο ήταν να σηκωθεί κουρνιαχτός μάνητας από τους συστημικούς Ομηρίσκους για την πρόσφατη συναυλία στο Καλλιμάρμαρο. Όταν μια συναυλία για το έγκλημα των Τεμπών και την κυβερνητική τερατουργία συγκάλυψής του έχει τέτοια ασύλληπτη επιτυχία, είναι επόμενο να αναδευτούν από την παραλυτική ραστώνη της απανθρωπιάς τους διάφορες μυγιάγγιχτες γραφίδες για να τρολάρουν, να ψέξουν, να διαστρεβλώσουν, να σηκώσουν το φρύδι για τον λαϊκισμό του υπέροχου Φοίβου Δεληβοριά στο τραγούδι που αφιέρωσε στους γονείς των παιδιών που σκότωσε η κρατική αβελτηρία στα Τέμπη και που επί 19 μήνες επιμένει να συσκοτίζει και να προσπαθεί να βγάλει τρελή μια ολόκληρη κοινωνία, ισχυριζόμενη ότι το έγκλημα δεν συνέβη και ότι όλα ήταν ένα ανθρώπινο λάθος (κατά το «μια απλή ανθρωποκτονία ήταν και την κάνατε ολόκληρη ιστορία» που είπε ο δολοφόνος του Παύλου Φύσσα, ο χρυσαυγίτης Ρουπακιάς). Οπότε «πάμε παρακάτω και όπου βγει», που βγήκε σαν ταφόπλακα από το έρκος των (γυαλιστερών όσο και κοφτερών) πρωθυπουργικών οδόντων.
Ε, να που ένας ολόκληρος κόσμος δεν σταμάτησε, δεν πνίγηκε στο πέλαγος της σιγής ασυρμάτου που θέλησε να επιβάλει η κυβέρνηση. Πήγε παρακάτω. Από τη μια, η εγερσίθυμη Μαρία Καρυστιανού, η οποία με κάθε της παρέμβαση από εδώ μέχρι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ανυψώνει συνειδήσεις και τσαλακώνει όλους τους χάρτες των σχεδίων συγκάλυψης. Από την άλλη, οι 1.500.000 υπογραφές, οι τόσες και τόσες ποικίλες εκδηλώσεις «έβγαλαν» την κοινωνία σε μια ανείπωτα εντατική συναυλία στο Καλλιμάρμαρο. Και δεν ήταν μονάχα ο κόσμος που γέμισε ασφυκτικά τις κερκίδες και την αρένα για να ακούσει και να υψώσει το καθολικό τραγούδι της οργής και της αλληλεγγύης. Δεν ήταν μόνο οι Φοίβος Δεληβοριάς, Κοινοί Θνητοί, Λουδοβίκος των Ανωγείων, Θανάσης Παπακωνσταντίνου, Σωκράτης Μάλαμας, Τάνια Τσανακλίδου (διαφανής όπως το δάκρυ, κρυστάλλινη όπως η αλήθεια), Μάρθα Φριντζήλα, Ιουλία Καραπατάκη, Δημήτρης Μυστακίδης και όλοι οι μουσικοί από τις μπάντες που συνόδευσαν τους τραγουδιστές.
Ήταν και η πρωτοφανής απήχηση (εδώ ταιριάζει απολύτως αυτή η τόσο τριμμένη, από τη χρήση της, λέξη) που είχε το live streaming, μια ιδέα του Θανάση Παπακωνσταντίνου που υλοποίησαν με κόπο και όρεξη τα παιδιά του συνεταιρισμού Utopia. Αντιγράφω από την Εφ.Συν. τα στοιχεία που δίνει ο Παναγιώτης Λεϊμονίδης, πρόεδρος της Utopia: «Ο συνολικός αριθμός των μοναδικών επισκεπτών ήταν 1,3 εκατομμύρια. Οι ταυτόχρονες θεάσεις έφτασαν τις 92.000. Το 64% των επισκεπτών παρακολουθούσαν από Smart TV (σ.σ.: κανένα κανάλι δεν μετέδωσε τη συναυλία!). Οι δημόσιες προβολές ήταν περίπου 200 δήμοι, φορείς, συλλογικότητες και ιδιώτες». Κι όσο για τον συνολικό αριθμό των ανθρώπων που είδαν έστω για λίγο τη συναυλία: «Μπορούμε να προχωρήσουμε στην εκτίμηση», λέει ο Π. Λεϊμονίδης, «ότι ήταν πάνω από 2,5 εκατομμύρια κόσμος […] Σήμερα πια θεωρώ, λίγες μέρες μετά το live, ότι λόγω των social media οι περισσότεροι στη χώρα έχουν παρακολουθήσει έστω και λίγα στιγμιότυπα από τη συναυλία».
Δεν είναι παίξε γέλασε αυτοί οι αριθμοί. Ένα πράγμα σημαίνουν: Πήγατε να τους θάψετε, αλλά αυτοί ήταν σπόρος, όπως θα έλεγε και ο Ντίνος Χριστιανόπουλος. Αυτούς τρέχουν να καταστρέψουν και δεν φτάνουν: τους καρπούς από τη σπορά. Με πρώτο και χειρότερο τον κυβερνητικό εκπρόσωπο -«Τσίπρα, αν ζούσαμε στον Εμφύλιο, από εμένα θα πήγαινες»- Παύλο Μαρινάκη, που μόνο για το προπατορικό αμάρτημα δεν κατηγόρησε τη συναυλία. Τι τυμβωρύχους είπε τους συμμετέχοντες, τι ξέπλυμα της Χαμάς, τι ασεβείς, όλα τα είπε… ο στόμας του.
Και, φυσικά, όλοι εν χορώ κατηγόρησαν τον Φοίβο Δεληβοριά για το τραγούδι του. Αλλά τους ξέφυγε η κρίσιμη λεπτομέρεια: ότι το τραγούδι συνομιλεί, σεβαστικά και ψιθυρίζοντας, με το «Άξιον εστί». «Της δικαιοσύνης ήλιε νοητέ/ και μυρσίνη συ δοξαστική/ μη παρακαλώ σας μη/ λησμονάτε τη χώρα μου» είπε ο Ελύτης. «Θα πει η λεβάντα/ θα το πει η μυρσίνη/ πως κυλάει στα μάτια η δικαιοσύνη» υπενθύμισε με απέραντη τρυφερότητα ο Φοίβος για τη δικαιοσύνη που έγινε δάκρυα. Αυτά τα δάκρυα φοβούνται, αυτό το «Άξιον εστί», μην και γίνουν ποτάμι…
