6 Οκτωβρίου ψηφίζουν στο ΠΑΣΟΚ για εκλογή αρχηγού. Όχι η Κοινοβουλευτική Ομάδα. Όχι μόνο η Κεντρική Επιτροπή. Όχι μόνο τα μέλη. Αλλά και οι περαστικοί. Όπως έγινε πρώτη φορά πριν 20 χρόνια επί Γιώργου Παπανδρέου (2004) όταν εκείνος γενίκευσε τον όρο «συμμετοχή του λαού».
ΠΑΣΟΚ ή όχι, ο μη έχων τι να κάνει μια Κυριακή (που είθισται να συμβαίνει η σχετική διαδικασία) ή νομίζει ότι γίνεται παράγων διαμορφώνοντας το αποτέλεσμα κορυφαίας εσωκομματικής διαδικασίας, από τότε μπορεί να ψηφίζει.
Αν μάλιστα είναι και χομπίστας ή απλώς «το γλεντάει», μπορεί να πηγαίνει σε όλες τις διαδικασίες εκλογής αρχηγού όσων κομμάτων το (δια)πράττουν και να ψηφίζει. Παρεμπιπτόντως, ο γράφων γνωρίζει άνθρωπο που θα πάει να ψηφίσει και στις δύο διαδικασίες για εκλογή αρχηγού, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ! Τι είναι ο ίδιος πολιτικά; «Του προοδευτικού χώρου» αφού συνήθως ψηφίζει ΠΑΣΟΚ αλλά τελευταία και ΣΥΡΙΖΑ.
Αν δεν είναι αυτό ευτελισμός της διαδικασίας, της ουσίας αλλά και της εικόνας των κομμάτων, τί είναι; Η «προϋπόθεση» να εγγραφεί μέλος ή φίλος «εκείνη την ώρα» και να δώσει το κάτι τις του (2-5 ευρώ) δεν είναι θέμα. Δεν τον κωλύει. Εγγράφεται, δίνει το αναγκαίο ποσό και ψηφίζει αρχηγό. Τουλάχιστον σε όσα κόμματα προσβλήθηκαν από τον νεωτεριστικό ιό της «μαζικής συμμετοχής», που βέβαια έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη στοιχειώδη κομματική σοβαρότητα. Καταργούνται έτσι στην ουσία οι εσωτερικές διαδικασίες και τα όργανα, οι τάσεις, οι προβληματισμοί, και, αίφνης ο περαστικός ταυτίζεται με λαό και η συμμετοχή του με «αδιαμεσολάβητη σχέση».
Πλήρης αποδιοργάνωση και υποκατάσταση των διαδικασιών. Η εκ λαού εκλογή αρχηγού καταργεί πρακτικά και ηθικά τον ρόλο των οργάνων στα κόμματα : Ποιο είναι αυτό το όργανο των 9, 11, 30 ή 150 μελών (Κεντρική Ειπτροπή π.χ.) που τολμάει να αμφισβητήσει την λαϊκή βούληση 50, 100, 300 χιλιάδων ανθρώπων ή και ενός εκατομμυρίου; Άρα ο αρχηγός σε μια εποχή influencer, lifestyle, social, και σχεδόν μηδενικής πολιτικής και πολιτισμικής μόρφωσης και ενασχόλησης, τοποθετείται de facto (το de jure ακολουθεί, όπου να ναι έρχεται, όπως και η επιβαλλόμενη woke κουλτούρα) πάνω από τους θεσμούς που συνθέτουν τα κόμματα.
Διορθώνεται όλο αυτό το χάλι;
Υπάρχουν μοντέλα ανάδειξης ηγέτη κόμματος σε αρκετές χώρες. Οι περισσότερες επιλέγουν ένα μεικτό σώμα εκλεκτόρων που απαρτίζεται από την κοινοβουλευτική Ομάδα και εκλεγμένα μέλη σε κομματικά όργανα. Σώμα, που σε κάθε περίπτωση έχει οργανική σχέση με το κάθε κόμμα και όχι τουριστική. Πως προφυλάσσεται ένα κόμμα από τον έστω αγνό, πολυπράγμονα πολίτη που θέλει να διαμορφώνει τις εξελίξεις ; Πολύ περισσότερο: πως προφυλάσσεται από τους απεσταλμένους άλλων κομμάτων …αυθόρμητους πολίτες που έχουν σκοπό να διαμορφώσουν το αποτέλεσμα; Κι αν δεν το καταφέρουν, τουλάχιστον να δημιουργήσουν πλαστή εικόνα για την απήχηση κάποιων υποψηφίων;
Με το «ανοίξαμε και σας περιμένουμε» δεν προστατεύεται το (κάθε) κόμμα. Αυτοϋπονομεύεται και υποσκάπτει τη λειτουργία της δημοκρατίας. Για την ποιότητα της οποίας συχνά διαμαρτύρεται (το κόμμα) παραβλέποντας ότι αυτό το ίδιο με την επιλογή του για «συμμετοχή του λαού» και δήθεν αδιαμεσολάβητη σχέση βγάζει τη δημοκρατία «στα μανταλάκια». Θα πει κανείς, όταν το ξεκίνησε ο Γ.Α.Π. το 2004 (μοναδικός υποψήφιος τότε) πήγαν και ψήφισαν 1.020.145 άνθρωποι. Μετά η συμμετοχή έφθινε και το 2023 (εκλογή αρχηγού ΣΥΡΙΖΑ) ήταν 148.821.
Όμως πολλοί-λίγοι, η ζημιά έχει γίνει. Ο χαβαλές και το lifestyle απλώθηκαν και εκεί.
