Ο «άτρωτος» Τραμπ έτρεχε σε μία κούρσα δίχως αντίπαλο, μέχρι που ο τρεμάμενος Τζο Μπάιντεν πείστηκε να αποχωρήσει από την προεκλογική εκστρατεία.
Ως φιλήσυχος πολίτης του πλανήτη, που παρακολουθεί με τρόμο τον καλπασμό της σκοταδιστικής δεξιάς, φτύνω στον κόρφο μου και ξορκίζω τη συμφορά που θα συμβεί στην ανθρωπότητα με τη διόλου απίθανη επανεκλογή του Ντόναλντ Τραμπστο θώκο του πλανητάρχη. Η αλλόκοτη απόπειρα δολοφονίας της 15ης Ιουλίου είχε ακριβώς το εφέ που γλαφυρά περιγράφεται στο προχθεσινό πρωτοσέλιδο του Documento: «Σημάδεψαν τον Τραμπ, έφαγαν τον Μπάιντεν».
Στα μάτια του μέσου Αμερικανού, που αντιμετωπίζει τη ζωή ως ταινία του Χόλιγουντ, ο Τραμπ μοιάζει άτρωτος υπερήρωας που τον πυροβολούν και δεν πεθαίνει. Μολονότι καταδικασμένος για καμιά 35αριά κακουργήματα και σκιώδης υποκινητής του εφιαλτικού πραξικοπήματος της 6ης Ιανουαρίου 2021 στο Καπιτώλιο, ο μεγιστάνας με το ξασμένο μαλλί έγινε στα μάτια των ψηφοφόρων (δικών του και όχι μόνο) ένας σούπερμαν με αόρατη μπέρτα, ταγμένος τάχα στο κυνήγι του κακού. Βγαλμένος θαρρείς από κόμικ της Μάρβελ.
Τι κι αν το κακό το ενσαρκώνει ο ίδιος με απόλυτη επιτυχία; Τι κι αν μέσα σε ένα 48ωρο ο Τραμπ πρόφτασε να παινέψει τους μισούς δικτάτορες της υφηλίου, αριστερούς και δεξιούς; Ο θεοσεβούμενος λαουτζίκος στο Τενεσί και στη Νορθ Ντακότα νομίζει ότι ταξικός εχθρός του είναι ο σκουρόχρωμος μετανάστης από το Μέχικο και ότι οι συμμαχικές δυνάμεις στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο πέρασαν τον Ατλαντικό για να πολεμήσουν αιμοσταγείς κουμουνιστάς.
Ωστόσο, οι όψιμοι υποστηρικτές του δαίμονα Τραμπ στις κρίσιμες εκλογές του Νοεμβρίου 2024 είχαν στη φαρέτρα τους ένα επιχείρημα σχεδόν ατράνταχτο, που έκανε γκελ ακόμα και σε σκεπτόμενους πολίτες: «Και ποιον άλλον δηλαδή να ψηφίσουμε;» Έλα ντε. Ο όχι ακριβώς αειθαλής Τζο Μπάιντεν δείχνει να τα έχει χαμένα, μπερδεύει τον Ζελένσκι με τον Πούτιν και τη βούρτσα με τη Λούτσα, ξεχνάει στα μισά της φράσης τι ακριβώς ήθελε να πει, αποτελεί μία σκιά του ήδη ισχνού ανθρώπου που προ τετραετίας κέρδισε την προεδρία.
Το Νοέμβριο του 2020 πανηγυρίσαμε όχι τη νίκη του άχρωμου, άοσμου, τρεμάμενου και σχεδόν ανοϊκού Μπάιντεν, αλλά την ήττα του αδίστακτου και επικίνδυνου Τραμπ. Πώς να εμπιστευτεί κάποιος τώρα για επανεκλογή έναν 81χρονο άνθρωπο, που πριν ακόμη ξεκινήσει την δεύτερη τετραετή θητεία του δείχνει ανήμπορος να ξεχωρίσει το κουμπί της τηλεόρασης από αυτό που ενεργοποιεί τους πυρηνικούς πυραύλους;
Ο Τραμπ έτρεχε σε μία κούρσα χωρίς αντίπαλο, ώσπου οι πιέσεις που ο Μπάιντεν δεχόταν πανταχόθεν εισακούσθηκαν. Ο γηραιός πρόεδρος που αναδίδει οσμή φορμόλης ζύγισε τα δεδομένα, είδε τους χορηγούς του Κόμματος να αποχωρούν και τα ταμεία να αδειάζουν, κατάλαβε ότι ήταν χαμένος από χέρι, και αποφάσισε να παραιτηθεί από την κούρσα, κόντρα στις επιθυμίες της οικογένειάς του. Ο Τραμπ ενδέχεται μολοταύτα να κερδίσει, αλλά τουλάχιστον δεν θα τρέξει μόνος του.
Κατά πάσα πιθανότητα θα βρει απέναντί του ένα πρόσωπο που ενσαρκώνει όλα τα «φοβάμαι» του Αμερικανού κυρ-Παντελή μαζεμένα: η Κάμαλα Χάρις είναι και γυναίκα και παιδί μεταναστών και μαύρη και Ασιάτισσα και νέα και ωραία και όλα τα στραβά. «Έλα μωρέ, τι το λεπτολογούμε, όλοι ίδιοι είναι, Αμερικάνοι, φονιάδες των λαών», φωνάζουν από διάφορες γωνιές της γης όσοι έχουν κολλήσει στον αναχρονιστικό αντιαμερικανισμό της δεκαετίας του ’70.
Εμ, δεν πάει έτσι. Όταν καλείσαι να τοποθετηθείς και να διαλέξεις για το πόστο του ανθρώπου που εξουσιάζει τις ζωές μας περισσότερο και από τους δικούς μας κυβερνήτες, θα κάνεις την καρδιά σου πέτρα και θα επιλέξεις το μη χείρον. Δεν θα πας νοερά στην αμμουδιά και στα τσιπουράδικα τη μέρα των εκλογών, καταπώς συνηθίζεις. Το ίδιο χούι, άλλωστε, έχουν οι Αμερικανοί, σε ποσοστό πάνω από 50 τοις εκατό.
Διότι κανένας δεν είναι χειρότερος από τον Τραμπ. Δεν υπάρχει σενάριο που να προκαλεί περισσότερο τρόμο από την επικράτηση του σκοταδιού στο ισχυρότερο κράτος του πλανήτη. Οι Δημοκρατικοί είναι ντε φάκτο προτιμότεροι από τους Ρεπουμπλικάνους άσχετα με την ταυτότητα του ηγέτη τους, όπως λ.χ. ο ΣυΡιζΑ είναι προτιμότερος από τη Νέα Δημοκρατία είτε με Κασσελάκη είτε με Τσίπρα είτε με Έφη είτε με κέφι. Η ισοπέδωση είναι ο χειρότερος σύμβουλος για τον πολίτη και συνάμα ο καλύτερος σύμμαχος για όσους θέλουν να μας κάνουν σαν τα μούτρα τους.
Εάν ο Τραμπ νικηθεί και σε αυτή την κάλπη, από την κυρία Χάρις ή από οποιονδήποτε άλλον τυχόν κερδίσει το χρίσμα των Δημοκρατικών, θα πανηγυρίσω (με αναστεναγμούς ανακούφισης) όσο πανηγύρισα τη νίκη του Μπάιντεν, πόσο μάλλον το …νταμπλ του Μπαράκ Ομπάμα. Ναι, και της γαλλικής Αριστεράς, απέναντι στους ακροδεξιούς της μαντάμ Λεπέν, η οποία θα με περίμενε μεθαύριο στο Παρίσι με τα σινιέ ρουχαλάκια της οικοδέσποινας, εάν δεν είχε ξεσηκωθεί η δημοκρατική «φρατερνιτέ» απέναντι στην ακροδεξιά λαίλαπα.
Οι πρώτες δημοσκοπήσεις που διενεργήθηκαν καθρεφτίζοντας πιθανή αναμέτρηση του Τραμπ με την Κάμαλα Χάρις δείχνουν ντέρμπι και υπαινίσσονται ότι η κυρία –που ήδη ξαναγεμίζει τα ταμεία του Δημοκρατικού κόμματος με δωρεές χορηγών- θα είναι σκληρό καρύδι. Εγώ, όμως, που έχω μνήμη ελέφαντα, ενθυμούμαι ότι τα γκάλοπ έδιναν βέβαιη νίκη της Χίλαρι Κλίντον στις εκλογές του 2016, ώσπου ξημέρωσε η Τετάρτη και βρήκε τον απερίγραπτο Τραμπ καθισμένο στον σβέρκο της οικουμένης.
Οπότε, ας αφήσουμε τους υπολογισμούς και τα σενάρια για αργότερα. Στους 3,5 μήνες που μεσολαβούν μέχρι τις 5 Νοεμβρίου που θα στηθούν οι κάλπες στις ΗΠΑ, μπορεί να γίνουν πολλά και να ακουστούν ακόμη περισσότερα. Το μόνο βέβαιο, είναι ο Τραμπ θα έχει απέναντί του υπολογίσιμο αντίπαλο και όχι ένα φάντασμα.
