Το σενάριο των εκλογών του Οκτώβρη του 2019 που διακινεί με μανία ο Αλέξης σε συνδυασμό με την απλή αναλογική που θα ισχύσει στις μεθεπόμενες εκλογές, είναι η συνταγή της απόλυτης καταστροφής. Ανοίγει τόσο διάπλατα την πόρτα της μπαχαλοποίησης της χώρας, που τα Εξάρχεια θα μοιάζουν μπροστά της με ήρεμη και τακτοποιημένη γειτονιά των βορείων προαστίων.
Γράφει ο Δημήτρης Καμπουράκης
Ο Αλέξης ξέρει ότι δεν πρόκειται να κερδίσει τις εκλογές. Ξέρει όμως ότι μπορεί να οδηγήσει την χώρα σε μακρά περίοδο ακυβερνησίας. Πως θα το πετύχει αυτό; Τι θα επιδιώξει; Πρώτον, να μην πάρει αυτοδυναμία ο Μητσοτάκης, γι αυτό ήδη προσπαθεί με νύχια και με δόντια να του στήσει ένα μικρό κόμμα στα δεξιά του που θα παίξει αυτό τον ρόλο του «κρίσιμου κόφτη».
Δεύτερον, ο Αλέξης θέλει να δει τον ΣΥΡΙΖΑ να παραμένει σε ποσοστό πάνω από το 25%, με το Κίνημα Αλλαγής να έχει λιγότερο από 10%. Μ’ αυτό τον τρόπο σφραγίζει κατ’ αρχήν την ηγεμονία του στον κεντροαριστερό χώρο. Διότι αν πάρει ο Αλέξης ένα 20% (προερχόμενος από εξουσία) και η Φώφη ένα 12%, τότε δεν είναι διόλου σίγουρο ότι η μακροπρόθεσμη πολιτική επιβίωση του ΣΥΡΙΖΑ είναι εξασφαλισμένη.
Αν ο Μητσοτάκης δεν κερδίσει αυτοδύναμος τον Οκτώβρη του ‘19, τότε είτε θα φτιάξει κυβέρνηση με το Κίνημα Αλλαγής, είτε θα ξαναπάμε σε εκλογές. Δυνητικά θα μπορεί να σχηματίσει κυβέρνηση και με κάποιο άλλο μικρό κόμμα που θα ‘χει μπει στην Βουλή (με τον Λεβέντη ας πούμε), αλλά μ’ αυτά που βλέπουμε στις δημοσκοπήσεις μάλλον δεν θα υπάρχει άλλος θεωρητικός σύμμαχος του Κυριάκου πλην της Φώφης. Αν η Φώφη αρνηθεί, τότε θα ξαναπάμε σε εκλογές, αυτή τη φορά με απλή αναλογική. Άρα θα έχουμε Οκτώβρη και Νοέμβρη του ’19 δυο συνεχόμενες εκλογές.
Η λογική λέει ότι ο Κυριάκος θα ξανακερδίσει και τις εκλογές του Νοέμβρη. Πιθανότατα μάλιστα με μεγαλύτερο ποσοστό, αλλά θα καταλήξει με μικρότερη κοινοβουλευτική πλειοψηφία αφού θα έχει χάσει το μπόνους των 50 εδρών. Με την απλή αναλογική δεν υπάρχει αυτοδυναμία, εκτός αν η ΝΔ εξακοντιστεί στο 52%, πράγμα αδύνατο. Θα υπάρξει κυβέρνηση μετά τις δεύτερες εκλογές; Άγνωστο.
Μπορεί τον Νοέμβριο η Φώφη να δεχτεί αυτό που αρνήθηκε τον Οκτώβριο, μπορεί με την απλή αναλογική να εκπροσωπούνται στην Βουλή κι άλλα κόμματα, άρα το παιχνίδι θα έχει διευρυνθεί. Υπάρχουν μάλιστα κάποιοι στον ΣΥΡΙΖΑ που ονειρεύονται μια «προοδευτική» κυβέρνηση που δεν θα περιέχει το πρώτο κόμμα, πράγμα θεωρητικώς εφικτό με την απλή αναλογική. Κοντολογίς, ονειρεύονται να κερδίσει δυο φορές εκλογές ο Κυριάκος, να χάσει δυο φορές ο Τσίπρας και να καταλήξουμε να ξαναγίνει ο Αλέξης πρωθυπουργός, υποστηριζόμενος από τους «μικρούς».
Το πρόβλημα όμως είναι πως μετά τις δεύτερες εκλογές του Νοέμβρη, η κυβερνητική πλειοψηφία που θα σχηματιστεί δεν πρέπει να έχει 151 βουλευτές, αλλά 180 τουλάχιστον. Διότι σε δύο μήνες, τέλος Δεκέμβρη ’19 ή Ιανουάριο του ’20, είναι η διαδικασία εκλογής Προέδρου Δημοκρατίας.
Κι επειδή ο Αλέξης, το ΚΚΕ και η Χρυσή Αυγή (για άλλους λόγους ο καθένας) δεν πρόκειται να ψηφίσουν Πρόεδρο Δημοκρατίας που θα προτείνει η πλειοψηφία, τότε έχουμε αδιέξοδο. Αν αυτοί οι τρεις συγκεντρώνουν αθροιστικά 120 ψήφους, τότε θα μπλοκάρουν την εκλογή (που θέλει 180 ψήφους στην τρίτη ψηφοφορία) και θα οδηγήσουν την χώρα σε τρίτες εκλογές μέσα σε πέντε μήνες.
Αν αυτό δεν είναι το σενάριο της απόλυτης ακυβερνησίας και της εξαΰλωσης όλων των δημοσιονομικών ή αναπτυξιακών στόχων, τότε ποιο είναι; Θα μου πείτε, γιατί να το θέλει αυτό ο Τσίπρας; Μα διότι ο λύκος στην αναμπουμπούλα χαίρεται, διότι παρά τις ήττες του θα είναι ρυθμιστής και διότι ελπίζει (ή και σχεδιάζει) μια συνολική ανασύνταξη του πολιτικού σκηνικού στα μέτρα των δικών του προσωπικών στόχων.
Ας πούμε να διαλύσει τον σημερινό ΣΥΡΙΖΑ και να φτιάξει στην θέση του ένα σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, με παράλληλη (ελπίζει) διάσπαση της ΝΔ σε λαϊκή και φιλελεύθερη Δεξιά, που θα τις έχει πια του χεριού του. Σχέδια επί χάρτου, θα πείτε.
Σωστά, αλλά ας τα έχουμε υπ’ όψη μας διότι εμείς μπορεί να κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου, αλλά ο Αλέξης και οι δανειστές μια χαρά τα υπολογίζουν. Ο πρώτος για να τα κάνει μπάχαλο, οι δεύτεροι για να μας σφίξουν τον λαιμό όσο περισσότερο γίνεται.
Και ποια είναι η λύση απέναντι σ’ αυτόν τον διόλου απίθανο εφιάλτη που θα διαλύσει την χώρα, μόνο και μόνο για να διατηρηθεί ο Τσίπρας στο προσκήνιο; Στην πραγματικότητα είναι μία και μοναδική: Και αυτοδύναμος Κυριάκος τον Οκτώβριο και δημιουργία υπό την ηγεσία του ευρύτατου συμμαχικού κυβερνητικού σχήματος παρά την αυτοδυναμία του. Αυτό προφανώς θα σημάνει σοβαρές παραχωρήσεις του στην σοσιαλδημοκρατική ατζέντα, αλλά δεν υπάρχει άλλος δρόμος.
Μόνο έτσι θα δημιουργηθεί η πλειοψηφία που θα διαθέτει τους αριθμούς ν’ αλλάξει αμέσως τον εκλογικό νόμο και να εκλέξει Πρόεδρο Δημοκρατίας δίχως προσφυγή στις κάλπες. Αλλιώς, μέσα σ’ ένα πεντάμηνο φοβούμαι ότι θα ξαναχρειαστούμε επειγόντως μνημόνιο.
Διότι ποιες αγορές θα δανείσουν μια χώρα σαν την Ελλάδα που θα ‘χει μπροστά της τρεις εκλογές μέσα σε φρικτή πόλωση και με υπηρεσιακές κυβερνήσεις; Κι αν συμβεί αυτό, τότε θα τον ξαναδούμε τον Αλέξη να βγαίνει στο κουρμπέτι, αυτή τη φορά και αντιμνημονιακός και σοσιαλδημοκράτης
liberal.gr
