Πέφτουν η μια μετά την άλλη, οι μάσκες και στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Μετά την Άγκελα Μέρκελ, η οποία σε πρόσφατη συνάντησή της με τον πρωθυπουργό των Σκοπίων, στο Βερολίνο, «καλωσόρισε στη Γερμανία τον Μακεδόνα πρωθυπουργό», σειρά πήρε χθες ο Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής, να αποκαλέσει τα Σκόπια ως “Μακεδονία” και τους πολίτες, ως “Μακεδόνες”.
Ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ξέχασε ότι μέλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, εδώ και 38 χρόνια, είναι η Ελλάδα, όταν το γειτονικό κρατίδιο ήταν μια επαρχία της Γιουγκοσλαβίας του Κομμουνιστή Στρατάρχη Τίτο και ότι ως Πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής αμείβεται από τους φόρους των μόνων Μακεδόνων στον κόσμο: των Ελλήνων.
Σε συνέντευξή του στην Deutche Welle, ο Ζαν Κλοντ Γιούνκερ ανέφερε μεταξύ άλλων ότι «στη Μακεδονία, την ΠΓΔΜ, όπως λέγεται στην γραφειοκρατική ορολογία, διαπίστωσα ότι οι Μακεδόνες σημειώνουν σημαντική πρόοδο προς την κατεύθυνση της Ευρώπης. Αλλά δεν υποσχέθηκα σε κανέναν μια ημερομηνία ένταξης. Και δεν ανακοίνωσα ημερομηνία για την έναρξη διαπραγματεύσεων ούτε σε εκείνους οι οποίοι δεν βρίσκονται ακόμη σε διαπραγματεύσεις. Το θέμα για μένα είναι η ουσία των διαπραγματεύσεων και όχι ο προσδιορισμός ημερομηνίας.Οι προθεσμίες με ενδιαφέρουν, αλλά όχι τόσο ώστε να ξεχάσω την ουσία των διαπραγματεύσεων».
Με τον τρόπο αυτό πρόσβαλλε ευθέως και βάναυσα τους εργοδότες του, συμπεριφερόμενος απρεπώς, αντιδεοντολογικώς, αγνώμων υπάλληλος της γραφειοκρατίας των Βρυξελλών και, εν τέλει ως “εχθρός” τους, δεδομένου ότι ενστερνίστηκε με ανοικτή προκατάληψη την ανιστόρητη θέση των Σκοπιανών.
Αξίζει δε, να σημειωθεί ότι μετά από τις ανοικτές αγκάλες που συνάντησε ο Ζόραν Ζάεφ στις χώρες της Δύσης και η ρητορική των αξιωματούχων μεγάλων χωρών-“συμμάχων” της Ελλάδας, που χωρίς προβληματισμό αποκαλούν με το συνταγματικό τους όνομα τους Σκοπιανούς, αδιαφορώντας πλήρως για τις ελληνικές θέσεις, αποδυναμώνει τη χώρα μας στη διεθνή διπλωματία, με την αμήχανη ανοχή της ελληνικής κυβέρνησης. Με αυτό το σκεπτικό αιτιολογείται προφανώς και η στροφή στη ρητορική του Ζόραν Ζάεφ, που έχει σκληρύνει πλέον τη στάση του και έχει φθάσει να “απαιτεί”, εν μέσω της διαπραγμάτευσης, την οποία ξεκίνησε με υποτιθέμενη “διαλλακτικότητα”.
