Τόσες ημέρες, κάνοντας ρεπορτάζ, πολύ εντονότερα, απ’ ό,τι στο παρελθόν, για το Καζίνο Λουτρακίου, έχω διαμορφώσει πληρέστερη άποψη για την όλη υπόθεση. Από παντού τα μηνύματα όμως, έχουν… παράσιτα. Κάτι δεν ακούγεται καλά, κάτι που κάνει διακοπές καμιά φορά και η τηλεφωνική σύνδεση… Και το μήνυμα παραμορφώνεται. Δεν είναι καθαρό και σαφές.
Του Γιάννη Κ. Ηλιάδη
Το τριγυρίζω τόσες ημέρες… Το σκέφτομαι αν θα πρέπει να γράψω ξεκάθαρα για ένα μήνυμα που δεν φθάνει καθαρό στον εγκέφαλό μου. Παρεμπιπτόντως, μην απορήσετε που αναγράφω τον εγκέφαλό μου για τα ακούσματα των μηνυμάτων. «Νους ορά και νους ακούει, τα δε άλλα κωφά και βουβά εισί…», είχε γράψει ο Επίχαρμος, κωμωδιογράφος που έζησε τον 5ο προ Χριστού αιώνα, για να επισημάνει ότι τα αυτιά και τα μάτια είναι τα όργανα απλής λήψης των ήχων και των εικόνων. Ο εγκέφαλος τα αντιλαμβάνεται. Και με όσα λαμβάνουν οι απλές κεραίες του (αυτιά, μάτια κλπ.), αλλά και χωρίς ευθεία ερεθίσματα…
Πίσω στο θέμα μας, τώρα… Γράφω συνεχώς όλες αυτές τις ημέρες τα ρεπορτάζ για τις εξελίξεις στο ζήτημα του Καζίνο και όλο πάω να γράψω κάτι πιο συγκεκριμένο, αλλά δεν το κάνω. «Άσε να μάθω πιο ξεκάθαρα μερικές λεπτομέρειες ακόμη για να κρίνω καλύτερα», σκέφτομαι και δεν γράφω για πιο βαθειά θέματα, και για την ουσία και τις γενεσιουργές αιτίες.
Σήμερα όμως, Σάββατο πρωί, 10η Μαρτίου του Σωτηρίου έτους 2018, πίνοντας τον καφέ μου και μιλώντας από το πρωί στο τηλέφωνο, με διάφορες πηγές, από την Αθήνα κυρίως, είπα να προχωρήσω λίγο παρακάτω.
Το σταυροδρόμι σύντροφοι, είναι επικίνδυνο και κανείς δεν ξέρει που θα βγάλει. Μπορεί καθένας από τα συστατικά στοιχεία των εξελίξεων “να ξεκίνησε γι’ αλλού κι αλλού η ζωή τον πάει”, που λέει και το τραγούδι. Κάποιος άλλος μπορεί να ξέρει για πού ξεκίνησε και να πηγαίνει ακόμη καλά: Προς τον στόχο του. Κι άλλος, να μην ξέρει που πατάει και που βρίσκεται και ν’ ασχολείται μόνο με το τι θα γράψουν τα Μέσα Ενημέρωσης ή οι κάθε λογής αυτοαποκαλούμενοι δημοσιογράφοι. Αυτή είναι η μια παράμετρος του όλου θέματος.
Η άλλη παράμετρος όμως, είναι η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, κατά την ταπεινή μου άποψη, είναι οι 1.200 και πλέον, οικογένειες που ζουν από την επιχείρηση και μερικές χιλιάδες ακόμη που συντηρούνται -άμεσα ή έμμεσα- από αυτό το “μαγαζί”.
Γι’ αυτούς δεν πρόκειται για επιχειρηματικό παιχνίδι. Ούτε πρόκειται για πολιτικό παιχνίδι. Δεν τους ενδιαφέρει αν ο Ιβάν Σαββίδης έδωσε ένα σκασμό εκατομμύρια “κόκκινων δολαρίων”, για να πάρει το Έθνος (μπιτ παρά, πάντως). Ούτε αν το Καζίνο της Πάρνηθας θα κατέβει στο Μαρούσι ή αν θα ανέβει στο όρος Αραράτ. Δεν τους νοιάζει ποιοι (και αν) έπαιξαν καθυστερήσεις στο Διοικητικό Πρωτοδικείο ή αν θα πάνε και στα πέναλτι. Δεν τους νοιάζει καν τι συντελεστή δόμησης θα έχουν τα κτίρια στο Ελληνικό, αλλά ούτε και αν ο Μελισσανίδης θα γεμίσει με πετρέλαιο της Aegean, όλες τις παιχνιδομηχανές του κόσμου. Να εργάζονται θέλουν και να πληρώνονται στο τέλος κάθε μήνα. Αυτό θέλουν. Και γι’ αυτό, στη φάση που βρισκόμαστε για το Καζίνο Λουτρακίου, δεν μπορεί να τους διαβεβαιώσει κανείς. Ο νοών, νοείτο…
