Νίκος Συρίγος
Ανήκω στους 40+. Στη γενιά που γεννήθηκε στη δεκαετία του 70…
Αυτή που στα πιο παραγωγικά, πιο δημιουργικά, πιο κρίσιμα χρόνια της ζωής της και κυρίως της επαγγελματικής της πορείας, είχε τα χέρια και τα πόδια δεμένα. Αυτή που έζησε (και ζει) μνημόνια και covid.
Τη γενιά που αναγκάστηκε για πρώτη φορά στη μεταπολεμική Ιστορία της Ελλάδας να κάνει βήματα προς τα πίσω…
Αυτή η γενιά λοιπόν έχει πάρει την σκυτάλη στους εμβολιασμούς από τους μεγαλύτερους. Και κόντρα σε όλα τα… προγνωστικά, παραδίδει μαθήματα υπευθυνότητας.
Έτσι λένε οι πολλοί.
Και ενδεχομένως να είναι έτσι.
Προσωπικά θεωρώ ότι παλεύει για μία ακόμη φορά να επιβιώσει. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Θέλει να ξεπεράσει κάθε πρόβλημα ώστε να δουλέψει και να ζήσει. Να πάει για το μεροκάματο! Και να επιστρέψει αν όχι στην κανονικότητα, τουλάχιστον στη δουλειά. Την κανονική. Όχι αυτή των 534 ευρώ το μήνα που δεν φτάνουν ούτε για ζήτω!
Αυτή η γενιά λοιπόν τρέχει να εμβολιαστεί. Δεν ακυρώνει ραντεβού, δεν κωλυσιεργεί, δεν περιμένει «να το κάνουν οι άλλοι πρώτα». Δεν ξέρω αν δεν φοβάται κιόλας. Μπορεί και να φοβάται. Όλοι φοβούνται αυτό το «πολύ γρήγορο» που προέκυψε σε ότι αφορά στο εμβόλιο.
Αλλά η ανάγκη νικάει τα πάντα. Άρα και τον φόβο. Οι 40+ και οι 40- αυτοί δηλαδή που τρέχουν και δεν φτάνουν για να τα βγάλουν πέρα, αυτοί που εδώ και μια δεκαετία (πρόσεξε, ΔΕΚΑΕΤΙΑ) στο τέλος του μήνα ψάχνουν να βρουν πως θα καλύψουν το κενό, αυτοί που είδαν δουλειές και όνειρα να χάνονται, που κατάλαβαν πως ότι τους «πούλαγαν» τα ιλουστρασιόν εξώφυλλα ήταν παραμύθια της Χαλιμάς, πάνε να εμβολιαστούν όχι για να φύγουν… διακοπές αλλά για να δουλέψουν!
Κι αυτό από μόνο του, θαρρώ, αξίζει τον σεβασμό όλων. Και κυρίως των μεγαλύτερων. Όλων εκείνων που αποθεώνουμε επειδή ήταν η γενιά της θυσίας. Όλων εκείνων για τους οποίους, κυρίως, κλειστήκαμε στο σπίτι ώστε να προστατευτούν…
Όλων εκείνων που πρέπει να πάμε και οι ίδιοι να εμβολιαστούν ώστε να μην ξανακλειστούμε… Κι όχι για… ψυχολογικούς λόγους. Αλλά για να σωθεί το μεροκάματο του κοσμάκη. Του σερβιτόρου, της πωλήτριας, του παιδιού που δουλεύει στην οικοδομή…
Του πατέρα που δεν μπορεί να ταΐσει τα παιδιά του με 534 ευρώ το μήνα…
