Το 2023 ήταν μια ... καλή χρονιά για τους επιστήμονες καθώς κατάφεραν να αποκαλύψουν την αλήθεια για μυστήρια που κρατούσαν για χιλιετίες! Ένα όμως συνεχίζει να τους προβληματίζει
Η επιστήμη έκανε για ακόμα μια χρονιά σημαντικά βήματα, για να μας βοηθήσει να ανακαλύψουμε περισσότερα για το παρελθόν μας και να το κατανοήσουμε καλύτερα.
Μυστικά που έμειναν κρυμμένα για αιώνες ή και χιλιετίες αποκαλύφθηκαν και έφεραν στο φως λεπτομέρειες που δεν θα μπορούσαμε να γνωρίσουμε με άλλο τρόπο. Φυσικά υπάρχουν και τα μυστήρια που επιμένουν να μένουν κρυφά, αν και είναι πιθανόν κι αυτά να υποκύψουν στις δυνάμεις της επιστήμης στο μέλλον.
Έτσι, η Παλαιογενετική αποκάλυψε εκπληκτικά μυστικά για το DNA που κρυβόταν μέσα σε οστά και στη βρωμιά. Η τεχνητή νοημοσύνη αποκωδικοποίησε αρχαία κείμενα γραμμένα σε ξεχασμένα έγγραφα. Η χημική ανάλυση των μοριακών υπολειμμάτων που μένουν σε δόντια, κατσαρόλες, θυμιατήρια και οικοδομικά υλικά αποκαλύπτει λεπτομέρειες σχετικά με τις προηγούμενες συνήθειες διατροφής και τις τεχνικές κατασκευής
Παρακάτω είναι έξι μυστήρια της ανθρώπινης ιστορίας, τα οποια οι επιστήμονες μπόρεσαν να τα αποκαλύψουν, αλλά και ένα που ακόμα… αντιστέκεται, όπως τα παρουσιάζει το CNN.
Η αναπάντεχη ταυτότητα ενός προϊστορικού ηγέτη
Θαμμένος έχοντας δίπλα του ένα εντυπωσιακό κρυστάλλινο στιλέτο και άλλα πολύτιμα κτερίσματα, ήταν σίγουρο ότι ο σκελετός ηλικίας 5.000 ετών που ανακαλύφθηκε το 2008 σε έναν τάφο κοντά στη Σεβίλλη της Ισπανίας άνηκε σε κάποιον άνθρωπο που κάποτε ήταν σημαντικός.
Το άτομο αρχικά θεωρήθηκε ότι ήταν νεαρός άνδρας, με βάση την ανάλυση του οστού της λεκάνης, τον παραδοσιακό τρόπο με τον οποίο οι επιστήμονες προσδιορίζουν το φύλο των ανθρώπινων σκελετικών υπολειμμάτων.
Ωστόσο, μια νέα τεχνική ανάλυσης του σμάλτου των δοντιών, που περιέχει έναν τύπο πρωτεΐνης με ένα ειδικό για το φύλο πεπτίδιο που ονομάζεται αμελογενίνη, έδειξε ότι τα υπολείμματα άνηκαν σε γυναίκα και όχι σε άντρα, κάτι πρωτόγνωρο για μια εποχή που οι αρχαιολόγοι θεωρούσαν ότι κυριαρχούσε το πρότυπο του «άντρα-κυνηγού».
«Η ανακάλυψη αυτή αποτέλεσε μεγάλη έκπληξη. Έτσι, αυτό στην πραγματικότητα μας ανάγκασε να ξανασκεφτούμε τα πάντα για αυτό το μέρος», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης ο Λεονάρντο Γκαρθία Σαντζουάν, καθηγητής προϊστορίας στο Πανεπιστήμιο της Σεβίλλης.
Αυτό που έμαθαν για τη γυναίκα και την κοινωνία στην οποία έζησε ανοίγει ένα νέο παράθυρο στο παρελθόν και πιθανότατα θα αναγκάσει πολλούς να επανεξετάσουν τις παραδοσιακές απόψεις για την προϊστορία.
«Στο παρελθόν, ήταν ιδιαίτερα σύνηθες για έναν αρχαιολόγο να βρει έναν σκελετό και να πει απλώς, "Εντάξει, αυτό το άτομο έχει ένα σπαθί και μια ασπίδα. Επομένως, είναι άντρας"». Φυσικά, αυτό αποτελεί μια βαθιά λανθασμένη προσέγγιση, γιατί υποθέτει ότι στο παρελθόν οι ρόλοι των φύλων ήταν όπως τους αντιλαμβανόμαστε σήμερα», είπε ο Γκαρθία Σαντζουάν.
«Πιστεύουμε ότι αυτή η τεχνική πρόκειται να οδηγήσει σε μια εντελώς νέα εποχή στην ανάλυση της κοινωνικής οργάνωσης των προϊστορικών κοινωνιών», δήλωσε στο CNN τον Ιούλιο ο Γκαρθία Σαντζουάν, όταν έγινε η ανακάλυψη.
Το συστατικό πίσω από το ρωμαϊκό τσιμέντο με την θρυλική αντοχή
Το ρωμαϊκό τσιμέντο έχει αποδειχθεί ότι είναι πιο ανθεκτικό ακόμα και από το σύγχρονο αντίστοιχο. Το σύγχρονο σκυρόδεμα μπορεί να αλλοιωθεί μέσα σε δεκαετίες, ενώ από την άλλη το σκυρόδεμα που χρησιμοποιήθηκε για παράδειγμα στο Πάνθεον στη Ρώμη, αντέχει ακόμα με το κτίριο να έχει τον μεγαλύτερο μη ενισχυμένο τρούλο στον κόσμο.
Οι επιστήμονες πίσω από τη μελέτη που δημοσιεύθηκε τον Ιανουάριο του 2023 είπαν ότι ανακάλυψαν το μυστηριώδες συστατικό που επέτρεψε στους Ρωμαίους να κάνουν το υλικό κατασκευής τους τόσο ανθεκτικό και τους επέτρεψε να χτίσουν περίτεχνες κατασκευές σε δύσκολα μέρη όπως αποβάθρες, υπονόμους, μεγαλα κτίρια ακόμα και σε σεισμογενείς περιοχές.
Η ομάδα των ερευνητών ανέλυσε δείγματα σκυροδέματος 2.000 ετών που ελήφθησαν από ένα τείχος πόλης στον αρχαιολογικό χώρο του Πριβέρνουμ στην κεντρική Ιταλία, τα οποία είχαν παρόμοια σύνθεση με άλλα δείγματα σκυροδέματος που βρέθηκαν σε όλη τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία.
Αυτό που διαπίστωσαν ήταν ότι τα λευκά κομμάτια στο σκυρόδεμα, που αναφέρονται ως ασβέστης, έδιναν στο σκυρόδεμα την ικανότητα να επουλώνει τις ρωγμές που σχηματίζονταν με την πάροδο του χρόνου. Τα λευκά κομμάτια προηγουμένως είχαν παραβλεφθεί ως ένδειξη ατημέλητης ανάμειξης ή κακής ποιότητας πρώτης ύλης.
Οι ερευνητές κατέληξαν στο συμπέρασμα ότι τα λευκά κομμάτια προέκυψαν λόγω της χρήσης άσβεστου (οξειδίου του ασβεστίου) - της πιο δραστικής και επικίνδυνης, ξηρής μορφής ασβεστόλιθου κατά την ανάμειξη του σκυροδέματος, αντί για τη χρήση σβησμένης άσβεστου (υδροξείδιο του ασβεστίου).
Η πρόσθετη ανάλυση του σκυροδέματος έδειξε ότι οι ασβεστοκλάστες σχηματίστηκαν σε ακραίες θερμοκρασίες και η «καυτή ανάμειξη» ήταν το κλειδί για την ανθεκτική φύση του σκυροδέματος. Αυτοί έδιναν στο σκυρόδεμα την ικανότητα να επουλώνει τις ρωγμές που σχηματίστηκαν με την πάροδο του χρόνου.
«Για μένα, ήταν πραγματικά δύσκολο να πιστέψω ότι οι αρχαίοι Ρωμαίοι (μηχανικοί) δεν θα έκαναν καλή δουλειά αφού ήταν πολύ προσεκτικοί στην επιλογή και την επεξεργασία υλικών», δήλωσε ο συγγραφέας της μελέτης Αντμίρ Μάσιτς, αναπληρωτής καθηγητής Πολιτικής και Περιβαλλοντικής Μηχανικής στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Μασαχουσέτης.
Η πραγματική εμφάνιση του Ότζι, του Ανθρώπου των Πάγων
Οι πεζοπόροι βρήκαν το μουμιοποιημένο σώμα του Ότζι σε μια ρεματιά στις ιταλικές Άλπεις το 1991. Τα παγωμένα λείψανά του είναι ίσως το πιο προσεκτικά μελετημένο αρχαιολογικό εύρημα στον κόσμο, αποκαλύπτοντας με άνευ προηγουμένου λεπτομέρειες για το πώς ήταν η ζωή πριν από 5.300 χρόνια καθώς πρόκειται για έναν άνδρα που έζησε μεταξύ 3400 π.Χ και 3100 π.Χ.
Το περιεχόμενο του στομάχου του μας είχε δώσει πληροφορίες για το ποιο ήταν το τελευταίο του γεύμα και από πού ήρθε, ενώ τα όπλα του έδειχναν ότι ήταν δεξιόχειρας και τα ρούχα του έδιναν μια σπάνια ματιά στο τι φορούσαν πραγματικά οι αρχαίοι άνθρωποι.
Αλλά μια νέα ανάλυση του DNA του Ότζι, το οποίο μπόρεσαν να συλλέξουν από οστά της λεκάνης του, αποκάλυψε τον Αύγουστο ότι η φυσική του εμφάνιση δεν ήταν αυτό που πίστευαν αρχικά οι επιστήμονες.
Η μελέτη της γενετικής του σύνθεσης έδειξε ότι ο Ότζι είχε σκούρο δέρμα και σκούρα μάτια, ενώ πιθανότατα ήταν φαλακρός. Αυτή η αναθεωρημένη εμφάνιση έρχεται σε πλήρη αντίθεση με τη γνωστή ανακατασκευή του Ότζι που απεικονίζει έναν άντρα με χλωμό δέρμα με κεφάλι γεμάτο μαλλιά και γένια (κεντρική ΦΩΤΟ).
Αν και ο Ότζι θεωρούνταν τυπικό δείγμα τροφοσυλλέκτη, στο γονιδίωμα της μούμιας, οι ερευνητές βρήκαν ενδείξεις γεωργικής διατροφής και μελάγχρωσης του δέρματος, πιο σκούρα από αυτή που συναντάται στους σημερινούς ευρωπαϊκούς πληθυσμούς. Βρήκαν επίσης στοιχεία που σχετίζονται με την ανδρική φαλάκρα, ενώ πιστεύουν πως τα μαλλιά του ήταν πιθανώς μαύρα.
Οι συγγραφείς της νέας μελέτης αναγνωρίζουν ότι ένα μεμονωμένο άτομο δεν αντιπροσωπεύει την ιστορία του πληθυσμού, της εποχής και της περιοχής στην οποία ζούσε, αλλά τα ευρήματα ταιριάζουν με άλλους αρχαίους ανθρώπους που έχουν βρεθεί στην Ιταλία.
Η ιδιοκτήτρια ενός μενταγιόν 20.000 ετών
Οι αρχαιολόγοι συχνά ανακαλύπτουν οστέινα εργαλεία, κοσμήματα και άλλα αντικείμενα σε αρχαιολογικές ανασκαφές, αλλά είναι αδύνατο να γνωρίζουμε με βεβαιότητα ποιος τα χρησιμοποίησε ή τα φορούσε κάποτε.
Τώρα όμως, οι επιστήμονες ανακάλυψαν ανθρώπινο DNA σε ένα αρχαίο μενταγιόν φτιαγμένο από κόκαλο ελαφιού που βρέθηκε στο σπήλαιο Ντενίσοβα στη Σιβηρία. Με αυτό το στοιχείο, μπόρεσαν να αποκαλύψουν ότι αυτή που το φορούσε ήταν μια γυναίκα που έζησε μεταξύ 19.000 και 25.000 ετών πριν.
Η γυναίκα ανήκε σε μια ομάδα γνωστή ως Αρχαίοι Βορειοευρασιάτες, οι οποίοι έχουν γενετική σχέση με τους πρώτους Αμερικανούς.
Το ανθρώπινο DNA πιθανότατα διατηρήθηκε στο κρεμαστό κόκαλο ελαφιού επειδή το οστό είναι πορώδες και επομένως είναι πιο πιθανό να εγκλωβίζει στους πόρους του γενετικό υλικό από τα κύτταρα του δέρματος, τον ιδρώτα και άλλα σωματικά υγρά αυτού που το φορούσε.
Δεν είναι γνωστό γιατί το μενταγιόν των δοντιών ελαφιού περιείχε τόσο μεγάλη ποσότητα από το DNA της γυναίκας (περίπου την ίδια ποσότητα με ένα ανθρώπινο δόντι). Ίσως αγαπήθηκε πολύ και η γυναίκα το φορούσε γύρω από το λαιμό για μια εξαιρετικά μεγάλη περίοδο, είπε η Έλενα Έσελ, μοριακή βιολόγος στο Ινστιτούτο Max Planck για την Εξελικτική Ανθρωπολογία στη Λειψία της Γερμανίας, η οποία ανέπτυξε μια νέα τεχνική για την εξαγωγή του DNA.
Ένας αρχαίος, κατεστραμμένος κύλινδρος αποκωδικοποιήθηκε από Τεχνητή Νοημοσύνη
Περίπου 1.100 ειλητάρια (περγαμηνές ή πάπυροι τυλιγμένοι και τοποθετημένοι σε κυλίνδρους) κάηκαν κατά τη διάρκεια της έκρηξης του Βεζούβιου πριν από σχεδόν 2.000 χρόνια σε τέτοιο σημείο που έμοιαζαν με ένα κομμάτι κάρβουνο. Οι πάπυροι του Ερκολάνο, όπως είναι γνωστοί, ανακαλύφθηκαν τον 18ο αιώνα στα ερείπια μιας βίλας μέσα σε μια τεράστια κρύπτη.
Τα ειλητάρια αυτά είναι ίσως η μεγαλύτερη γνωστή συλλογή από την κλασική αρχαιότητα. Μάλιστα, σε αντίθεση με τα περισσότερα κλασσικά κείμενα που γνωρίζουμε σήμερα, τα οποία είναι αποτέλεσμα διαδοχικών αντιγραφών από αρχαία κείμενα, οι πάπυροι του Ερκολάνο περιλαμβάνουν πρωτότυπα αρχαία έργα. Αυτό διαπιστώθηκε από τους ελάχιστους παπύρους που ήταν δυνατό να διαβαστούν μετά το ξετύλιγμά τους. Οι περισσότεροι από αυτούς περιέχουν κείμενα που συνδέονται με τη φιλοσοφική σχολή του Επίκουρου, συμπεριλαμβανομένων αποσπασμάτων του έργου του Περί Φύσεως, γραμμένα από τον ίδιο τον Επίκουρο.
Ωστόσο οι περισσότεροι καμένοι πάπυροι, περίπου 600, παραμένουν τυλιγμένοι στην Εθνική Βιβλιοθήκη της Νάπολης, ενώ ένας μικρός αριθμός φυλάσσεται στη Βρετανία και τη Γαλλία. Ακόμα περισσότεροι πάπυροι μπορεί να βρίσκονται σε τμήματα της αρχαίας βίλας που δεν έχουν ακόμα ανασκαφεί. Το περιεχόμενο των εύθραυστων εγγράφων παρέμενε μυστήριο έως ότου ένας φοιτητής πληροφορικής του Πανεπιστημίου της Νεμπράσκα ανέλαβε δράση.
Με τη βοήθεια της τεχνητής νοημοσύνης και της απεικόνισης μέσω υπολογιστικής τομογραφίας, ο Λουκ Φάριτορ ήταν ο πρώτος που αποκωδικοποίησε μια λέξη γραμμένη στα αρχαία ελληνικά σε έναν από αυτούς τους μαυρισμένους κυλίνδρους.
Ο Λιουκ Φάριτορ, 21 ετών, φοιτητής Επιστήμης Υπολογιστών στο Πανεπιστήμιο της Νεμπράσκα στο Λίνκολν, κέρδισε χρηματικό έπαθλο 40.000 δολαρίων για την ανάγνωση τουλάχιστον 10 χαρακτήρων από καμένο πάπυρο της αρχαίας ιταλικής πόλης, στο πλαίσιο του διαγωνισμού Vesuvius Challenge.
Ο Φάριτορ εκπαίδευσε έναν αλγόριθμο μηχανικής μάθησης με εικόνες των λιγοστών χαρακτήρων που είχαν ήδη διαβαστεί. Το σύστημα έμαθε έτσι να διαβάζει το ανάγλυφο των παπύρων. Έτσι, τον Αύγουστο, ο Φάριτορ κατάφερε να διαβάσει μερικές γραμμές ενός τυλιγμένου παπύρου, γραμμένου στα αρχαία ελληνικά, συμπεριλαμβανομένης της λέξης «πορφύρας».
Το επίτευγμα ανοίγει τώρα το δρόμο για την αποκρυπτογράφηση αρχαίων δυσανάγνωστων κειμένων όχι μόνο από το Ερκολάνο αλλά και από πολλές ακόμα πηγές. Οι ερευνητές ελπίζουν ότι δεν θα αργήσουν πολύ να αποκρυπτογραφηθούν ολόκληρα ρολά χρησιμοποιώντας την τεχνική.
Τα απαραίτητα υλικά για την κατασκευή μιας μούμιας
Οι αρχαιολόγοι το 2023 κατάφεραν να αναλύσουν θραύσματα πεταμένων δοχείων από ένα εργαστήριο ταρίχευσης στην Αίγυπτο κι έτσι ανακάλυψαν μερικές από τις ουσίες και τα παρασκευάσματα που χρησιμοποιούσαν οι αρχαίοι Αιγύπτιοι για να μουμιοποιήσουν τους νεκρούς τους.
Το 2016 οι αρχαιολόγοι ανακάλυψαν ένα υπόγειο εργαστήριο ταρίχευσης που βρίσκεται σε απόσταση αναπνοής από τις διάσημες πυραμίδες της Σακκάρα, τη νεκρόπολη της αρχαίας αιγυπτιακής πρωτεύουσας Μέμφιδας. Στο σημείο βρίσκονταν περισσότερα από 100 αγγεία, συμπεριλαμβανομένων πήλινων ποτηριών και μπολ με υπολείμματα ουσιών. Μάλιστα σε μερικά από τα αγγεία υπήρχαν ετικέτες που εξηγούσαν τον τρόπο χρήσης του περιεχομένου τους στη διαδικασία μουμιοποίησης: «Για το κεφάλι του» ή «για να κάνει τη μυρωδιά του ευχάριστη» ή «για να προστατέψει το συκώτι».
Αναλύοντας χημικά τα οργανικά υπολείμματα που έμειναν στα αγγεία, οι ερευνητές διαπίστωσαν ότι οι αρχαίοι Αιγύπτιοι χρησιμοποιούσαν μια μεγάλη ποικιλία ουσιών για να αλείψουν το σώμα μετά το θάνατο, ώστε να μειώσουν τις δυσάρεστες οσμές και να το προστατεύσουν από μύκητες, βακτήρια και σήψη. Τα υλικά που εντοπίστηκαν περιλαμβάνουν φυτικά έλαια όπως άρκευθος, κυπαρίσσι και κέδρος, καθώς και ρητίνες από φιστικιές, ζωικό λίπος, κερί μέλισσας και φυσική άσφαλτο, μια ουσία που μοιάζει με πίσσα.
Ενώ οι μελετητές είχαν διαβάσει προηγουμένως τα ονόματα των ουσιών που χρησιμοποιούνταν για την ταρίχευση των νεκρών σε αιγυπτιακά κείμενα που διασώζονται, ως τώρα μπορούσαν μόνο να μαντέψουν σε ποιες ακριβώς ενώσεις και υλικά αναφέρονταν αυτά τα κείμενα.
Από την ανάλυση προέκυψε ότι τα συστατικά που χρησιμοποιήθηκαν στο εργαστήριο ήταν ποικίλα και προέρχονταν όχι μόνο από την Αίγυπτο, αλλά και πολύ πιο μακριά, γεγονός που υποδηλώνει την ανταλλαγή αγαθών σε μεγάλες αποστάσεις. Μάλιστα, οι επιστήμονες βρήκαν ρητίνη δάμαρης, η οποία προέρχεται από μια οικογένεια δέντρων που αναπτύσσεται σε δάση στην Ινδία και τη Νοτιοανατολική Ασία.
«Αυτό είναι πραγματικά συναρπαστικό», είπε στην Washington Post ο Μαχμούντ Μπαγκάτ, βιοχημικός στο Εθνικό Κέντρο Ερευνών στο Κάιρο και μέλος της ερευνητικής ομάδας. «Αν οι Αιγύπτιοι ταξίδεψαν τόσο μακριά, για να πάρουν αυτά τα συγκεκριμένα φυσικά προϊόντα, από αυτές τις συγκεκριμένες χώρες και όχι από άλλες χώρες στο ενδιάμεσο, σημαίνει ότι ήταν εκούσιο, δεν έγινε απλώς ως δοκιμή ή από λάθος… Γνώριζαν περί μικροβιολογίας».
Μπετόβεν: Ένα οικογενειακό μυστικό αποκαλύφθηκε - αλλά ένα μυστήριο παραμένει
Ο συνθέτης Λούντβιχ βαν Μπετόβεν πέθανε σε ηλικία 56 ετών το 1827 μετά από μια σειρά χρόνιων προβλημάτων υγείας, όπως απώλεια ακοής, γαστρεντερικά προβλήματα και ηπατική νόσο. Μέσα στα τελευταία επτά χρόνια της ζωής του, ο συνθέτης βίωσε τουλάχιστον δύο κρίσεις ίκτερου, που σχετίζεται με ηπατική νόσο, οδηγώντας στη γενική πεποίθηση ότι πέθανε από κίρρωση.
Το 1802, ο Μπετόβεν έγραψε ένα γράμμα στους αδελφούς του μέσα από το οποίο ζητούσε από τον γιατρό του, Γιόχαν Άνταμ Σμιντ, να ερευνήσει τη φύση των ασθενειών του συνθέτη μόλις πέθανε. Η επιστολή, η οποία είχε την ένδειξη να ανοιχτεί και να εκτελεστεί μετά τον θάνατό του, είναι γνωστή ως Διαθήκη του Χάιλιγκενσταντ.
Αν και η επιστήμη τότε δεν μπόρεσε να ανακαλύψει περισσότερα στοιχεία γύρω από όλες αυτές τις ασθένειες που τον είχαν καταβάλει, σχεδόν 200 χρόνια μετά οι επιστήμονες θέλησαν να το διορθώσουν αυτό.
Οι ερευνητές ανέλαβαν να αναλύσουν το DNA του Μπετόβεν μελετώντας διατηρημένες τρίχες της κεφαλής του και προσδιορίζοντας έτσι την αλληλουχία του γονιδιώματος του συνθέτη για πρώτη φορά.
Η ομάδα δεν μπόρεσε να καταλήξει σε οριστική διάγνωση, αλλά τα γενετικά δεδομένα του Μπετόβεν βοήθησαν τους ερευνητές να αποκλείσουν πιθανές αιτίες της πάθησής του.
«Δεν μπορέσαμε να βρούμε μια οριστική αιτία για την κώφωση ή τα γαστρεντερικά προβλήματα του Μπετόβεν», είπε ο επικεφαλής της μελέτης Γιόχαν Κράουζε, καθηγητής στο Ινστιτούτο Μαξ Πλανκ για την Εξελικτική Ανθρωπολογία στη Λειψία της Γερμανίας. «Ωστόσο, ανακαλύψαμε ορισμένους σημαντικούς γενετικούς παράγοντες κινδύνου για ηπατική νόσο», πρόσθεσε.
«Βρήκαμε επίσης στοιχεία μόλυνσης από τον ιό της ηπατίτιδας Β το αργότερο τους μήνες πριν από την τελική ασθένεια του συνθέτη. Αυτά πιθανότατα συνέβαλαν στο θάνατό του», δήλωσε στο CNN. Τα γενετικά δεδομένα του Μπετόβεν βοήθησαν επίσης τους ερευνητές να αποκλείσουν άλλες πιθανές αιτίες των παθήσεων του, όπως κοιλιοκάκη, αυτοάνοση πάθηση, δυσανεξία στη λακτόζη ή σύνδρομο ευερέθιστου εντέρου.
Επιστολές που έγραψε ο Μπετόβεν, καθώς και αυτές των φίλων του, δείχνουν ότι ο συνθέτης κατανάλωνε τακτικά αλκοόλ. Αν και είναι δύσκολο να πει κανείς πόσο έπινε, ένας στενός φίλος έγραψε ότι ο Μπετόβεν κατανάλωνε τουλάχιστον ένα λίτρο κρασί με το μεσημεριανό γεύμα κάθε μέρα.
Η κατανάλωση αλκοόλ, σε συνδυασμό με γενετικούς παράγοντες κινδύνου για ηπατική νόσο και τη μόλυνση από ηπατίτιδα Β, μπορεί να ήταν ο πλέον καταστροφικός συνδυασμός για την υγεία του Μπετόβεν κοντά στο τέλος της ζωής του.
Την ίδια στιγμή όμως, η μελέτη αποκάλυψε ένα καλά κρυμμένο μυστικό της οικογένειας του Μπετόβεν που μάλλον θα παραμείνει μυστήριο για πάντα. Αφού η ερευνητική ομάδα καθόρισε το γενετικό προφίλ του Μπετόβεν, το συνέκρινε με το DNA των εν ζωή συγγενών του στο Βέλγιο.
Ωστόσο, δεν μπόρεσαν να καθορίσουν ένα πλήρες ταίριασμα. Ενώ μερικοί από τους συγγενείς είχαν έναν πατρικό πρόγονο μέσω της οικογένειας του Μπετόβεν στα τέλη του 1500 και στις αρχές του 1600, δεν υπήρχε ταίριασμα για το χρωμόσωμα Υ στα δείγματα μαλλιών του Μπετόβεν.
Αυτό υποδηλώνει ότι κάπου στην ιστορία της οικογένειας, υπήρξε μια εξωσυζυγική σχέση από την πλευρά του πατέρα του Μπετόβεν που είχε ως αποτέλεσμα ένα παιδί. «Μέσω του συνδυασμού δεδομένων DNA και αρχειακών εγγράφων, μπορέσαμε να παρατηρήσουμε μια ασυμφωνία μεταξύ της νομικής και της βιολογικής γενεαλογίας του Λούντβιχ βαν Μπετόβεν», δήλωσε ο συν-συγγραφέας της μελέτης Μάαρτεν Λαρμουσεάου.
Οι ερευνητές πιστεύουν ότι αυτό συνέβη κάποια στιγμή μεταξύ της σύλληψης του Χέντρικ βαν Μπετόβεν το 1572, ενός προγόνου του, και της σύλληψης του ίδιου του Μπετόβεν το 1770.
