Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για την back to back εκτός έδρας νίκη του Άρη και τις αλήθειες του Μαρίνου Ουζουνίδη στην αξιολόγηση της εμφάνισης, εστιάζοντας στην ανάγκη προσθήκης ενός κεντρικού χαφ.
Στη Λαμία επιβίωσε. Στη «Λεωφόρο» οι προβολείς φώτισαν το σωστό μονοπάτι και σε μια βδομάδα, στο «Κλ. Βικελίδης», μπορεί να αναγεννηθεί. Τι περίεργο πράγμα είναι ο αθλητισμός. Πλούσιος σε συναισθήματα. Εννιά μέρες πριν, μαύρη καταχνιά είχε απλωθεί στον πλανήτη Άρη. Μαύρη σαν καλιακούδα. Σήμερα, σα να βγήκε ουράνιο τόξο γεμάτο χρώματα και χαμόγελα. Όλοι χαμογέλασαν πλην ενός, του Μαρίνου Ουζουνίδη καθότι τούτος δεν διαπραγματεύεται την κοσμοθεωρία του και πολύ περισσότερο τη μεθοδολογία αντίληψης και αξιολόγησης των καταστάσεων.
Η δική του προσαρμογή θύμισε καψόνι φαντάρου στον στίβο μάχης. Ίσως γι’ αυτό, εκεί που οι άλλοι χαμογελούσαν, αυτός πρόσταξε την προσγείωσή τους. Δεν είπε ψέματα αλλά την αλήθεια που κρύβεται στα καλά, σαν τον μπόμπιρα που σκαρώνει σκανδαλιές. Δεν έπαιξε τίποτε η ομάδα του στο πρώτο ημίχρονο και προηγήθηκε κόντρα στη ροή του αγώνα. Αυτή δεν είναι η αλήθεια; Καλώς την είπε. Δεν είναι ζαχαροπλάστης να αμπαλάρει πακέτα με γλυκά και να τα στέλνει συστημένα. Η Athens Καλλιθέα κυκλοφορούσε έξω από την περιοχή σαν τον γαμπρό στο νυφοπάζαρο. Οι στατικές φάσεις είναι το δυνατό σημείο της κι αυτή εκτέλεσε ένα σωρό από δαύτες. Γιατί λοιπόν να ήταν ικανοποιημένος;
Άλλη ομάδα στο δεύτερο ημίχρονο. Οι γραμμές ήταν στο σωστό ύψος και ο αντίπαλος ήταν σε απόσταση από την περιοχή. Ταχύτητα στην transition επίθεση υπήρχε, προϋποθέσεις δημιουργήθηκαν αλλά (δεύτερο) γκολ δεν μπήκε. Τι λέει το μυαλό του Πιόνε Σίστο και προς τί αυτός ο φόβος στην απόφαση/εκτέλεση, πραγματικά δεν μπορώ να καταλάβω. «Σουτάρετε» έλεγε ο μακαρίτης ο Αλκέτας. Σούταρε βρε παλικάρι μου, εσύ και η εστία είστε. Τι περιμένεις; «Ναι, περίμενε… έρχεται ένας από τον Βαρδάρη», άκουγα τους παλιούς να λένε, σε αντίστοιχες περιπτώσεις, όταν εγώ ήμουν μπόμπιρας.
Πάλι ανικανοποίητος ο Μαρίνος Ουζουνίδης. Και γιατί να μην είναι; Αντί να είναι 0-3 το ματς στο 75’ και να καθίσει σταυροπόδι και να το απολαύσει, έτρεμε το φυλλοκάρδι του μέχρι το τελευταίο σφύριγμα. Έτσι είναι οι προπονητές. Τις Κυριακές περιμένουν την ανταμοιβή μιας δουλειάς κι όταν αυτή είναι μικρότερη του αναμενομένου, δεν ικανοποιούνται. Κανόνας.
Καλά τα είπε και για τον Βλάντιμιρ Νταρίντα. Έμμεσα… «πρόεδρε, τελείωσέ το», είπε στον Θόδωρο Καρυπίδη. Άρα δεν είμαι ο μοναδικός που του έχει συμπάθεια του «Βλάντι». Νερό στ’ όνομά του πίνουν όλοι. Κανονικά έναν ακόμη Νταρίντα θα έπρεπε να είχε φέρει ο Άρης κατά τη μεταγραφική περίοδο του Γενάρη και καθώς η πώληση των Μανού Γκαρθία, Σάπι Σουλεϊμάνοφ είναι γνωστή εδώ και τουλάχιστον δύο βδομάδες. Βάλε κι άλλες δύο που εμείς… κοιμόμασταν τον ύπνο του δικαίου. Με τρεις χαφ ξέμεινε ο Άρης και ο ένας εξ’ αυτών είναι με τα φεγγάρια του. Ναι, ο Σιφουέντες. Εκεί που αποδεσμεύει με τρεις-τέσσερις τριγύρω του και στέκεσαι να θαυμάζεις την ψυχραιμία του, να’ σου η πάσα στον αντίπαλο.
Υποχρεωτική η ενεργοποίηση του Ζαν Ζουλ αλλά στον άξονα θα έπρεπε να υπήρχε κι ένας ακόμη. Διαφορετικά, η χρονιά θα κυλήσει με μια δοκιμασία αντοχών των τριών. Δεκτή η «κάψα» για τον στόπερ αλλά και τον δεύτερο τερματοφύλακα, αλλά η ομάδα θέλει πάση θυσία κεντρικό χαφ και με τον αστερίσκο της δημιουργικής ικανότητας. Όσο κι αν συμπαθώ τον Νταρίντα και το έχω παραδεχθεί δέκα φορές, «10αρι» δεν είναι.
Έναν δεύτερο Μεντίλ δηλαδή που ήρθε και αναζωογόνησε την αριστερή πτέρυγα. Σα να τράβηξε την κουρτίνα για την εισβολή του φωτός και την απομάκρυνση της μαυρίλας. Και η διαφορά φάνηκε. Δημιουργία στη Λαμία και εκτέλεση στη Λεωφόρο έπειτα από την ψυχραιμία και την εξαιρετική πάσα του Φετφατζίδη. Κι αυτός απέδειξε την εμπειρία του. Άρπαξε την ευκαιρία στα δύο τελευταία παιχνίδια, αλλά τα φώτα εστιάζουν στον Μαροκινό. Κάνει ό,τι δεν έκαναν οι άλλοι, μαζί και ο Σίστο ο οποίος, παρεμπιπτόντως, χάλασε την εικόνα του στο δεύτερο ημίχρονο με την ατολμία του στην εκτέλεση κι έπειτα από ένα κακό πρώτο μέρος. Αντιθέτως, ο Μόντσου ήταν σταθερός.
Ομοίως και ο Φραν Βέλεθ. Ακόμη και στη φάση που φλέρταρε με την γκάφα, η άμυνά του Άρη ήταν ανοιχτή σαν τριαντάφυλλο και υποχρεώθηκε στην τζογαδόρικη απόφαση του… πέφτω στην μπάλα κι αν προλάβω έχει καλώς. Αν δεν το έκανε, ο Λουκίνας θα είχε σκοράρει. Εκ του αποτελέσματος, μεν, αλλά η απόφασή του ήταν η σωστή. Κερδισμένες κι όλες οι εναέριες μονομαχίες. Έβαλε και τον ώμο του στο σουτ του Βαλμπουενά από το ύψος του πέναλτι και σ’ ένα ακόμη του Ντεμέτριους. Επιρρεπής στις θλάσεις αλλά όταν είναι καλά, ο Ισπανός είναι λίρα εκατό.
Ξαναπάμε στην εισαγωγή. Ο Βέλεθ δεν είπε ψέματα ως προς τη σημασία του επόμενου αγώνα. Πράγματι είναι τελικός αυτός με τον Παναθηναϊκό. Μέχρι τον επόμενο, θα πρόσθετα. Ο Άρης δεν χρειάζεται να ανοίξει το βλέμμα του πιο πέρα από την Κυριακή αλλά να εστιάσει στα οφέλη που θα απολαύσει σε περίπτωση νίκης. Να’ χουν τον φόβο του που στην πραγματικότητα, ήδη τον έχουν. Αν τριτώσει το καλό, κάνει διπλό βήμα. Και την Κυριακή δεν θα κατέβει μισή ομάδα. Λορέν Μορόν, Γιάκουμπ Μπράμπετς, Ούγκο Μάγιο, Κλέιτον Ντιαντί θα είναι στην αποστολή.
Μόνο εκεί έκανε λάθος ο Μαρίνος Ουζουνίδης στις δηλώσεις του. Εκεί που οι άλλοι πήγαν «γεμάτοι» κι έχασαν βαθμούς, αυτός πήγε με τη μισή ομάδα και νίκησε. Και οι φωτογραφίες μετά το παιχνίδι αλλά και στη διάρκειά του έδειξαν ότι άπαντες είχαν συναίσθηση της κατάστασης. Αυτό το «γιατί πρέπει να νικήσω». Γιατί το Σαββατοκύριακο ήταν ευχάριστο από πλευράς αποτελεσμάτων αλλά και συναισθηματικά αφόρητο λόγω της συμπλήρωσης των τριών χρόνων από τη στυγερή δολοφονία του Άλκη.
Βασίλης Βλαχόπουλος
