Ένας Γάλλος εξερευνητής βρήκε πρόσφατα 1,6 τόνους πλαστικών απορριμμάτων στα Ιμαλάια, την ώρα που ξεκινούν διαπραγματεύσεις για τον περιορισμό αυτής της ρύπανσης σε παγκόσμιο επίπεδο.
«Είναι μια πραγματική χωματερή. Πίσω από κάθε βράχο υπάρχει ένας σωρός από κονσερβοκούτια, καμβάδες σκηνών, παπούτσια, κάτι πραγματικά παράλογο», κατήγγειλε ο Λουκ Μπουανάρ από το Νεπάλ, αφού επέστρεψε από την πρώτη του απόπειρα ανάβασης στα 8.485 μέτρα στη κορυφή Μακαλού, όπου ελπίζει να ανέβει ξανά σύντομα. Στόχος αυτού του 53χρονου διευθυντή εταιρείας, ο οποίος είναι ορειβάτης εδώ και πολλά χρόνια, είναι να απολυμάνει τις κορυφές που «έχουν μετατραπεί σε γιγαντιαίες χωματερές σκουπιδιών». Το όνομα της επιχείρησης και της εταιρικής σχέσης που δημιούργησε γύρω από το έργο είναι Himalayan Clean-up.
Η αποστολή στο Μακαλού, που ξεκίνησε τον Μάρτιο, ήταν η δεύτερη μετά την ανάβαση στο Έβερεστ το 2010. Παράλληλα, ένα άλλο μέλος του συλλόγου μόλις επέστρεψε από την Αναπούρνα, στα 8.091 μέτρα. Από τις δύο αυτές αναβάσεις, οι δύο άνδρες, με τη βοήθεια δώδεκα Σέρπα, έφεραν πίσω 3,7 τόνους απορριμμάτων, το 45% των οποίων ήταν πλαστικό: 1.100 κιλά στο Μακαλού και 550 κιλά στην Αναπούρνα. Πρόκειται για μια ακόμη απόδειξη της διεισδυτικότητας αυτού του υλικού με βάση το πετρέλαιο, τη στιγμή που τη Δευτέρα ξεκινά στο Παρίσι ο δεύτερος γύρος διαπραγματεύσεων για την κατάρτιση μιας νομικά δεσμευτικής συνθήκης υπό την αιγίδα του ΟΗΕ για τον τερματισμό της ρύπανσης από πλαστικό έως το 2024. Στην πρώτη του αποστολή στην οροφή του κόσμου, ο Μπουανάρ είχε φέρει πίσω έναν τόνο απορριμμάτων, συμπεριλαμβανομένων 550 κιλών πλαστικού.
Τα περισσότερα από αυτά τα σκουπίδια είναι τα απομεινάρια των αποστολών σε μεγάλο υψόμετρο που συσσωρεύτηκαν από το 1920, όταν η περιοχή άρχισε να ανοίγεται στον τουρισμό. Σε μια προσπάθεια να ελαφρύνουν τα σακίδιά τους, και μερικές φορές με ελάχιστο σεβασμό προς το περιβάλλον, ορισμένοι εκκολαπτόμενοι ορειβάτες αφήνουν σκόπιμα κάποια από τα πράγματά τους γύρω από τις κατασκηνωτικές αφετηρίες ή ακόμη και στα μονοπάτια προς τις κορυφές. Κάποια από αυτά «πετιούνται στους παγετώνες των Ιμαλαΐων, όπου θα παραμείνουν μέχρι και 200 χρόνια από τώρα», δηλώνει με μεγάλη λύπη ο Μπουανάρ. Αυτά τα πλαστικά αποσυντίθενται αργά, μολύνοντας μακροπρόθεσμα τα τοπία και τα ποτάμια.
Ήδη το 2019, μια επιστημονική μελέτη είχε δείξει την παρουσία μικροπλαστικών πάνω από τα 8.000 μέτρα, ακόμη και στο χιόνι. Πέρα από το πρόβλημα των απορριμμάτων, ο πρώτος στόχος της μελλοντικής συνθήκης για τα πλαστικά θα είναι η μείωση της χρήσης και της παραγωγής τους. Μέσα σε 20 χρόνια, η παραγωγή αυτή έχει υπερδιπλασιαστεί σε 460 εκατομμύρια τόνους ετησίως και θα μπορούσε να τριπλασιαστεί μέχρι το 2060, αν δεν γίνει τίποτα. Τα δύο τρίτα πετιούνται μετά από μία ή λίγες χρήσεις και λιγότερο από το 10% των πλαστικών ανακυκλώνεται. Εκτός από τα βουνά, πλαστικά όλων των μεγεθών βρίσκονται επίσης στον πυθμένα των ωκεανών, σε παγόβουνα, στα στομάχια των πτηνών και μερικές φορές στο ανθρώπινο αίμα, στο μητρικό γάλα ή στον ανθρώπινο πλακούντα.
Πηγή: AFP
