Μετά τη μάχη με τη φωτιά στο Μάτι, ο πυροσβέστης Νίκος Ρουκούδης γράφει για το μάθημα ζωής που πήρε - «Κανένας πυροσβέστης δεν είναι ήρωας. Θέλει απλώς να βοηθήσει» γράφει στο Facebook.
Μέσα σε λίγες γραμμές καταφέρνει να πει όλα ένας από τους εκατοντάδες πυροσβέστες που ρίχθηκαν στη μάχη για να τιθασεύσουν τη φωτιά στο Μάτι. Με μια ανάρτησή του στο facebook, ο πυροσβέστης Νίκος Ρουκούδης δεν στέκεται στην προσπάθεια που κατέβαλαν εκείνος και οι συνάδελφοί του, αλλά κυρίως στο πως επηρεάστηκε ως άνθρωπος από την τραγωδία με την οποία βρέθηκε αντιμέτωπος και το μάθημα ζωής που πήρε: «Δεν είναι τίποτα ίδιο. Θα αγκαλιάσω τη γυναίκα και την κόρη μου όπως ποτέ ξανά...», λέει, έχοντας βιώσει στα πρόσωπα και τις φωνές των συγγενών των ανθρώπων που χάθηκαν την απόγνωση και τον ασύλληπτο πόνο της απώλειας.
Έγραψε ο Νίκος Ρουκούδης:
«Μάτι Αττικής 23-25 Ιουλίου 2018. Αυτήν την ωρα είμαι στο υπηρεσιακό λεωφορείο και επιστρέφω στην οικογένεια και το σπίτι μου. Θα δω ξανά την κόρη και την γυναίκα μου. Θα τους αγκαλιασω οπως ποτε ξανά…
Θα κανω ένα μπάνιο και θα προσποιηθώ πως επιστρέφω σιγά σιγά στην ρουτίνα μου…. Δεν ειναι τιποτα ίδιο όμως… Δεν το εξηγείς ούτε με λόγια ουτε με φωτογραφίες… Άλλωστε πως να εξηγήσεις κάτι που, ούτε εσύ το εχεις χωνέψει??? Πόση λύπη κ τραγωδία να χωρέσει σε λιγα στρέμματα…? Ποσες ψυχούλες χαμένες …Άδικα και γρήγορα… Πόσες περιουσίες στάχτη… -Ειστε όλοι καλά? ρωτούσα ανθρώπους που έβρισκα στο δρόμο να μαζεύουν οτι τους εχει απομείνει… -Πως να είμαστε καλά αγόρι μου? η πιο συνηθισμένη απάντηση… Πως να είναι οι άνθρωποι καλά ρε μαλακα, οταν έχασαν συγγενείς, φίλους, γείτονες, περιουσία κ ελπίδα??? -Τουλάχιστον είστε ζωντανοί…. προσπαθούσα να τους ηρεμήσω… Μάταια πολλες φορές… Δεν ξερω πως να το περιγράψω ολο αυτό, δεν μπορω να το περιγραψω και δεν ξερω εαν χρειάζεται…
Να μην ξεχάσω…. Δεν γίνεται να μετρήσεις πόσοι άνθρωποι ήρθαν για βοήθεια. Πόσοι μας ρωτησαν αν θελουμε νερό και φαγητό… Αν χρειαζόμαστε το οτιδήποτε… Και ακόμα πηγαίνουν. Και θα συνεχίσουν. Υπέροχοι, απλοι άνθρωποι, χωρις όνομα, χωρις αντάλλαγμα δίνουν ελπιδα και βοήθεια, απλόχερα. Μια ομορφιά μέσα στη φρίκη και την μαυρίλα…Σεβασμός κ συγκίνηση… Κανένας πυροσβέστης δν θεωρεί τον εαυτό του ήρωα. Δεν θέλει να γίνει ήρωας… Θέλει να βοηθήσει, να σωσει, δηλαδή να κάνει την δουλειά του σωστά και με το παραπάνω, και να επιστρέψει σπίτι του…Κι αν ειναι ήρωες οι πυροσβέστες, σουπερ-ήρωες είναι οι εθελοντές, οι πολίτες που έδωσαν το παρόν, τα σπίτια, τα ρούχα, τα χρήματα και τον χρόνο τους να βοηθήσουν…
Οι γιατροί, οι νοσηλευτές, οι διασώστες, οι αστυνομικοί…Υπέροχοι κ υπερανθρωποι συνεργάτες.. Την πρώτη μέρα, μετα το πρώτο σοκ κ την κούραση της διαδρομης, αφου ξεκινήσαμε να δουλεύουμε, καθησα να βγαλω μερικες φωτογραφίες…Δεν αφηνα μεχρι τοτε τον εαυτό μου να επηρεαστεί, ηθελα να κανω την δουλειά μου με καθαρό μυαλό.. Ανοίγοντας την, η κάμερα ηταν γυρισμένη και με αντικρυσα…Οχι μονο ειχα επηρεαστεί, ειχε αλλάξει το βλέμμα μου μια για πάντα… Καλο παράδεισο ψυχουλες μου… Μακάρι η απώλεια σας να διδάξει και να αποτρέψει μελλοντικές καταστροφές… Μακάρι………..»
