Η διαγραφή ενός πρώην πρωθυπουργού από το κόμμα του, προβλέπεται μεν αλλά δεν συνηθίζεται. Προκαλεί αντιδράσεις, μεγιστοποιεί το κόστος από τη σύγκρουση και κλονίζει τον κομματικό μηχανισμό. Η απόφαση του Κυριάκου Μητσοτάκη να διαγράψει τον Αντώνη Σαμαρά, αν δεν είναι μια επιπόλαιη κίνηση με όλα τα στοιχεία του θυμικού και του εγωισμού, τότε σίγουρα υποκρύπτει ένα σχεδιασμό.
Στο παρελθόν, όποτε ο Σαμαράς απείχε ή ψήφιζε ενάντια στη γραμμή της κυβέρνησης, η μόνιμη επωδός της κυβέρνησης ήταν πως «οι πρώην πρωθυπουργοί δεν δεσμεύονται από την κομματική γραμμή».
Τι συνέβη ξαφνικά και μπήκε θέμα γραμμής για τον Σαμαρά; Κατ αρχήν ο πρώην πρωθυπουργός, με τη συνέντευξή του στο ΒΗΜΑ, φαίνεται πως επέλεξε να το τερματίσει. Έθεσε θέμα χειρισμών στα Ελληνοτουρκικά, ζήτησε την αποπομπή Γεραπετρίτη και προώθησε τη λύση Καραμανλή για την Προεδρίας της Δημοκρατίας, χωρίς συνεννόηση με τον ίδιο τον Καραμανλή και τον πρωθυπουργό.
Τι απ όλα είναι αυτό που ανέβασε στα κάγκελα τον Μητσοτάκη; Οι δηλώσεις του Σαμαρά για τα Ελληνοτουρκικά και τον Γεραπετρίτη, ακολούθησαν την παραίτηση του Α΄ Διευθυντή του ΥΠΕΞ, Ρούσου Κούνδουρου, ο οποίος κατήγγειλε την κυβέρνηση για μυστική διπλωματία και υποχωρητικότητα. Οι δηλώσεις Σαμαρά αναμφίβολα βάρυναν κι άλλο το κλίμα και μετέτρεψαν τον Μητσοτάκη από κρινόμενο σε βαλλόμενο και μάλιστα από έναν πρώην πρωθυπουργό που εκφράζει την «σκληρή πατριωτική» αντίληψη της ΝΔ.
Ενδέχεται, η πρόταση Σαμαρά για τον Καραμανλή να εξόργισε ακόμη περισσότερο τον Μητσοτάκη, αν ενδιαφέρεται να είναι ο ίδιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας μετά από συνταγματική αναθεώρηση που θα του δίνει υπερεξουσίες.
Για κάποιο λόγο που δεν είναι γνωστός ακόμη, ο Μητσοτάκης επέλεξε την ευθεία σύγκρουση με τον Σαμαρά και προφανώς την τελική αναμέτρηση. Σε μια αντίστοιχη αναμέτρηση με τον πατέρα Μητσοτάκη,το 1993, ήταν ο Σαμαράς που βγήκε νικητής.
Τα ερωτήματα είναι δύο. Αν θα υπάρχει επόμενο βήμα Σαμαρά (ή έχει αυτοεγκλωβιστεί στη σύγκρουση με τον Μητσοτάκη να επιδεικνύεται ως αφεντικό και ηγέτης) και τι θέλει να κάνει ο Μητσοτάκης.
Το ένα σενάριο είναι να πάει σε εκλογές. Με την Αντιπολίτευση να είναι κατακερματισμένη και τον κομματικό του μηχανισμό να φοβάται μην χάσει, δεν είναι καθόλου απίθανο να προκηρύξει εκλογές άμεσα για να ξεκαθαρίσει η μπουγάδα και να ανανεώσει την εντολή πριν καταρρεύσει η κυβέρνησή του. Αν η προκήρυξη των εκλογών είναι άμεση, τότε προλαβαίνει να τις κάνει με λίστα, δηλαδή με τρόπο που να εξασφαλίζει την σύνθεση της Κοινοβουλευτικής του ομάδας.
Όποια και αν είναι τα κίνητρα και ο στόχος του Μητσοτάκη, ξεκινάει μια σύγκρουση για την οποία οι προβλέψεις είναι δύσκολες. Η φύση και η επιμονή του Αντώνη Σαμαρά κάνουν τα πράγματα ακόμη πιο απρόβλεπτα.
Ο Μητσοτάκης έριξε τη σφαίρα και δεν μπορεί να επιστρέψει. Όταν φεύγουν όμως σφαίρες και μάλιστα εν βρασμώ ψυχής , τα πράγματα είναι πολύ εύκολο να εκτραπούν.
Στο πιο αθώο σενάριο, ο Μητσοτάκης κάνει επίδειξη δύναμης μέσω επίθεσης στον Σαμαρά και συσπειρώνει την κυβέρνηση (η οποία είναι στο καταστροφικό έλεος του Γιώργου Μυλωνάκη) επισείοντας τον κίνδυνο της κατάρρευσης και της προδοσίας.
Η δήλωση πάντως Σαμαρά μετά τη διαγραφή του, που τον θέτει στον αντίποδα της αντιλαϊκής και προβληματικής πολιτικής Μητσοτάκη, δείχνει ότι ο πόλεμος θα είναι με όλα τα μέσα. Και κυρίως με αυτό του Σαμαρά που εμφανίζεται ως πραγματικός ηγέτης της παράταξης.
ΥΓ: Το πιο εφιαλτικό σενάριο για τον Μητσοτάκη θα είναι το επόμενο βήμα Σαμαρα να είναι η δημιουργία ακροδεξιού (λέγε με πατριωτικό) κόμματος από τον ίδιο ή με τη βοήθεια του. Ο Μητσοτάκης θα βρεθεί απέναντι στην πιθανότητα όχι μόνο ήττας αλλά και ταπεινωτικής κατάρρευσης
Κώστας Βαξεβάνης
