Το γεμάτο ντεμπόζιτο ήταν το εχέγγυο ότι θα φτάσει στον προορισμό του όταν έπαιρνε τη στροφή για τη Route 15, που οδηγεί στο Λας Βέγκας. Με μόλις 50 δολάρια στην τσέπη ωστόσο τίποτε δεν προμήνυε ότι θα μακροημέρευε εκεί. Ακόμα και ο πιο παράτολμος του είδους δεν θα ένιωθε έτοιμος να εισβάλλει, απένταρος, στη Μέκκα του τζόγου ύστερα από την απώλεια 2 εκατ. δολαρίων.
Ο Archie Karas όμως, κατά κόσμον Ανάργυρος Καραβουρνιώτης, δεν ήταν ένας ακόμη του είδους. Ήταν το ίδιο το είδος. Ίσως και κάτι περισσότερο από αυτό. Στην πραγματικότητα, ήταν το Βέγκας ανέτοιμο να υποδεχτεί τον άνθρωπο που περιφρόνησε όσο κανείς άλλος την έννοια «ρίσκο».
Το μικρόβιο το κουβάλησε μαζί του από την κούνια. Κεφαλονίτης γαρ, δεν έκανε σκόντο ποτέ σε αυτό που του έγνεφε η κούτρα του. Στα Αντυπάτα, όπου μεγάλωσε, στοιχημάτιζε από πιτσιρικάς και κέρδιζε συνεχώς σε αυτοσχέδια «τυχερά» παιχνίδια που στήνονταν στη γειτονιά του. Επρόκειτο συνήθως για βολές σε στόχους και χάρη στο χέρι – αλφάδι που είχε εξελίξει, έβγαζε σε τακτική βάση το χαρτζιλίκι του.
Το ρόλο του βοηθού του πατέρα του στην οικοδομή τον έβλεπε ως αγγαρεία. Όταν μια μέρα, σε ηλικία 15 ετών, αρνήθηκε να πιάσει το τσιμέντο, επικαλούμενος έγκαυμα στο χέρι, χρειάστηκε να αποδείξει ότι ήταν ικανός και στην… αποφυγή των βολών. Είχε μόλις γλιτώσει από το φτυάρι, που, έξαλλος, εκσφενδόνισε προς το μέρος του ο πατέρας του. Και είχε μόλις αποφασίσει να φύγει μια για πάντα από το σπίτι του.
Δεν είχε άλλη επιλογή απ’ το να μπαρκάρει. Δούλεψε για δύο χρόνια σε καράβια, κυρίως ως σερβιτόρος, βγάζοντας πενταροδεκάρες. Όταν ένα από τα πλοία στα οποία εργάστηκε έβαλε για πρώτη φορά πλώρη προς τις ΗΠΑ, ήταν μοιραίο να υποκύψει στο «American dream». Στα 17 του αποβιβάστηκε στο Πόρτλαντ και από εκεί μετέβη, για να ρίξει άγκυρα, στο Λος Άντζελες. Ολομόναχος και χωρίς καν να γνωρίζει αγγλικά, έπιασε και εκεί δουλειά ως σερβιτόρος. Σε αυτό το εστιατόριο θα συναντούσε το πεπρωμένο του. Ή για την ακρίβεια δίπλα σε αυτό, σε έναν πολυχώρο με τραπέζια μπιλιάρδου και μπόοουλινγκ.
Ο Καραβουρνιώτης έγινε σε χρόνο – ρεκόρ μετρ στο μπιλιάρδο, αξιοποιώντας το χέρι – αλφάδι που λέγαμε. Φυσικά δεν έπαιζε για να παίξει, αλλά για να κερδίσει έχοντας στοιχηματίσει. Με τον καιρό οι απολαβές από το εστιατόριο δεν χρησίμευαν ούτε καν ως συμπλήρωμα.
Έβγαλε τόσα χρήματα, που έφτασε να μη βρίσκει αντίπαλο στο μπιλιάρδο. Αναζητώντας νέες πηγές πόρων, στράφηκε στη χαρτοπαικτική αίθουσα του πολυχώρου. Εκεί θα ανακάλυπτε το πηγαίο ταλέντο του στο πόκερ. Και θα «αναγνώριζε» την τράπουλα ως την αιώνια… ερωμένη του. Έκτοτε δεν θα την πρόδιδε ποτέ. Όσα φαρμάκια κι αν θα τον πότιζε.
Από εκείνη τη στιγμή και έπειτα θα ξεκινούσε το πιο τρελό τυχοδιωκτικό ρεσιτάλ που καταγράφηκε ποτέ στα καζίνο των ΗΠΑ. Ο γνωστός έκτοτε στις λέσχες του L.A. ως Archie Karas θα αναδεικνυόταν ως τοτέμ στον κόσμο του τζόγου, χάνοντας και κερδίζοντας με την ίδια έμφυτη αλληλουχία της εισπνοής-εκπνοής. Από τα 20 έως τα 30 χρόνια του πέρασαν τεράστια ποσά από τα χέρια του. Το παιχνίδι με αυτόν στο τραπέζι έφτανε σε μυθικά stakes. Όλοι ήξεραν ότι τα χτυπήματα του Archie δεν έχουν όριο. Κάπως έτσι, έχασε όλη την μπάνκα των 2 εκατ. δολαρίων σε ένα μόνο μήνα, το Δεκέμβριο του 1992!
«Την μια μέρα μπορούσα να οδηγώ Mercedes και την άλλη να κοιμάμαι μέσα σε αυτή», έχει πει ο ίδιος για την «αναισθησία» του απέναντι στο ρίσκο. Την… αδιαφορία του μπροστά στον κίνδυνο να χάσει τα πάντα μέσα σε λίγα λεπτά. Κίνδυνος; «What does it means?», απάντησε κάποτε στην απορία ενός αντιπάλου. Αν το αίμα του έπηζε θα γινόταν πάγος. Πάνω του θα γινόταν θρύψαλα συναισθήματα όπως το στρες και η έκκριση αδρεναλίνης, που διακατέχουν έναν «κανονικό» άνθρωπο.
Εκείνο το Δεκέμβρη του ’92 όλα έμοιαζαν να έχουν τελειώσει για τον Karas.
Η προσπάθεια απεξάρτησης θα ήταν η φυσιολογική εξέλιξη για κάποιον που είχε μείνει πανί με πανί. Για τον Archie το διαφαινόμενο τέλος αποτέλεσε ουσιαστικά την αρχή. Τότε, που είχε χάσει τα πάντα αποφάσισε να κάνει το μεγάλο βήμα. Με την αυτοπεποίθηση θεωρητικά στα Τάρταρα, κίνησε για να κατακτήσει το προπύργιο του τζόγου! Τα $50 δεν του έφταναν φυσικά για να κάνει την αρχή, ένας φίλος που βρήκε εκεί του δάνεισε 10.000 δολάρια.
Δεν ξεκίνησε με πόκερ, αλλά με το παρεμφερές (και όχι τόσο δημοφιλές) Razz. Στο πρώτο κιόλας τραπέζι του είχε τριπλασιάσει μέσα σε τρεις ώρες το κεφάλαιο. Ο φίλος του πήρε πίσω τα $10.000 και 50% τόκο. Ήταν το βράδυ που στη «στριπ» του Λας Βέγκας, την κατάφωτη κεντρική λεωφόρο με τις εφτάμετρες λιμουζίνες, τα νεόνυμφα ζευγαράκια και τους κιτς ναούς των τυχερών παιγνίων, έλαμψε το άστρο ενός θρύλου.
Ό,τι ακολούθησε στη συνέχεια είναι το μεγαλύτερο σερί νικών στην ιστορία της χαρτοπαιξίας, γνωστό και ως «The Run». Ο συνδυασμός ρέντας και πρωτοφανούς ικανότητας οδήγησαν στην ξέφρενη πορεία του Archie, που έως τις αρχές του 1995 είχε μετατρέψει τα 50$ σε 40 εκατ. δολάρια!
Όλοι μιλούσαν για τον νέο Nick the Greek, ο Ανάργυρος όμως δεν είχε… αναστολές στο παιχνίδι του. Σε αυτό το διάστημα των τριών ετών έσπειρε το φόβο και τον τρόπο στα μεγαλύτερα ονόματα του πόκερ που, από ένα σημείο και έπειτα αρνούνταν να κάτσουν στο ίδιο τραπέζι μαζί του.
To πρώτο του «θύμα» ήταν ο Stu Ungar, ο οποίος θεωρείται ο καλύτερος παίκτης Texas Hold’Em όλων των εποχών. Ο Karas τον κέρδισε για $500.000 στο Razz και στην συνέχεια ο Ungar ζήτησε ρεβάνς στο 7 Card Stud. Έχασε και στη ρεβάνς άλλες $700,000.
Πέραν του Razz η ειδικότητα του Karas ήταν το stud poker. Σε αυτό αντιμετώπισε τον Chip Reese, ο οποίος μέχρι και σήμερα έχει τον τίτλο του κορυφαίου stud poker παίκτη, αλλά και cash game παίκτη της ιστορίας. Και ο Reese είχε παρόμοια τύχη, χάνοντας συνολικά πάνω από $2,000,000 σε μόλις 25 παιχνίδια. Οι δυό τους δεν έπαιξαν μαζί ποτέ ξανά. Λέγεται ότι όταν σηκώθηκε από το τραπέζι, ο Reese είπε στον Karas: «Ο Θεός έφτιαξε τα τέτοια σου λίγο μεγαλύτερα. Είσαι πολύ καλός…».
Η λίστα με τα «θύματα» του μεγάλωνε διαρκώς, με τις προσθήκες άλλων σπουδαίων ονομάτων του χώρου, όπως οι Doyle Brunson, Puggy Pearson και Johnny Moss. Σε έξι μόνο μήνες έβγαλε 17 εκατ. δολάρια! Με ταλέντο, θράσος και απίστευτη ψυχολογία ανέβασε τα stakes σε πρωτοφανή επίπεδα, ακόμα και για τα δεδομένα του Λας Βέγκας.
Ανίκητος καθώς ήταν, ο Έλληνας παίκτης δεν έβρισκε μετά από καιρό αντιπάλους ούτε στο πόκερ. Στράφηκε έτσι σε άλλα παιχνίδια των καζίνο, ξεκινώντας από high stakes ζάρια. Αρχικά, τα ποσά που κέρδιζε ήταν τεράστια και είχε αναγκαστεί να κουβαλάει μαζί του όπλο και πάντα να πηγαινοέρχεται με την συνοδεία της ασφάλειας του καζίνο. Μάλιστα, κάποια στιγμή το «Binion’s Horseshoe» αντιμετώπισε πρόβλημα, αφού όλες οι μάρκες αξίας 5 χιλιάδων δολαρίων του καζίνο ήταν στη δική του θυρίδα.
Η «στριπ» του Λας Βέγκας όμως δεν ήταν και ούτε θα γίνει ποτέ η οδός της… φιλανθρωπίας. Εκεί η πτώση ακολουθεί την άνοδο εν ριπή οφθαλμού και ο Archie πλήρωσε το ότι δεν βρήκε ποτέ άλλο ενδιαφέρον στη ζωή του έξω από αυτή τη στενή λωρίδα των δύο χιλιομέτρων.
Αναγκασμένος να παίζει πια αποκλειστικά παιχνίδια που δεν είχαν να κάνουν με την ικανότητα, ο Ανάργυρος θα βιώνε μοιραία και την άλλη όψη του νομίσματος. Σε κάθε περίοδο ρέντας αντιστοιχεί μια περίοδος… γκαντεμιάς και ο 44χρονος πια Κεφαλονίτης δεν είχε καμία διάθεση να βάλει φρένο όταν αυτή έγινε σκιά του. Η ευλογία ήταν και η κατάρα του. Στις αρχές του 1995 άρχισε να χάνει μυθικά ποσά. Σε μία εβδομάδα $11,000,000 στα ζάρια και σε άλλες δύο $17,000,000 στο μπακαρά! Με $12 εκατομμύρια να του απομένουν, αποφάσισε να κάνει ένα διάλειμμα, επιστρέφοντας στην Ελλάδα. Δεν άντεξε όμως για πολύ και γύρισε πίσω στο Λας Βέγκας. Ξεκίνησε να στοιχηματίζει $300,000 σε κάθε ποντάρισμα του στο μπακαρά, μένοντας στο τέλος με μόλις $1,000,000.
Όταν το bankroll του έγινε το αδύναμο σημείο του, τον δέχτηκαν πίσω στα τραπέζια μετρητών του πόκερ. Για την ακρίβεια, στήθηκε ένα παιχνίδι, με έναν επιχειρηματία να στακάρει τον περίφημο Johnny Chan για να του πάρουν τα τελευταία χρήματα. Ο Karas ζήτησε όμως να παίξει και με τους δύο, όπως και έγινε τελικά. Ήταν ξανά ο νικητής στο αγαπημενό του παιχνίδι, καταφέρνοντας να διπλασιάσει το $1,000,000. Μέσα στο ίδιο βράδυ τα έχασε και το κεφάλαιο και το κέρδος στα ζάρια και το μπακαρά…
«Τα χρήματα δεν σημαίνουν τίποτα για μένα. Δεν τα εκτιμώ και, άλλωστε, μπόρεσα να αποκτήσω οποιοδήποτε καταναλωτικό αγαθό ήθελα – είχα τα πάντα. Δεν είχα, όμως όσα τα χρήματα δεν είναι σε θέση να εξασφαλίσουν: Υγεία, ελευθερία, αγάπη, ευτυχία…», έχει δηλώσει με το παράπονο ενός αμετανόητου – δέσμιου του μεγάλου πάθους του.
Πρόκειται, ίσως, για το μεγαλύτερο τζογαδόρο στην ιστορία. Πολλοί πλούτισαν και ξεπαραδιάστηκαν γρήγορα. Άλλοι, όπως ο Τζον Τάραμας, βρήκαν τη συνταγή της επιτυχίας και εξελίχτηκαν σε persones non grata για τα καζίνο, κανείς άλλος όμως δεν έχει παίξει -κερδίσει ή χάσει- τόσο πολλά χρήματα. «Θεωρώ ότι είμαι ο βασιλιάς του τζόγου», δήλωνε αυτάρεσκα στο ESPN, το 2007. «Τα κέρδισα, τα έχασα και, όπως λέει και ο Frank Sinatra, “I did it my way”».
Πιο άδοξο ακόμα ήταν το φινάλε μετά την απόπειρα επιστροφής του. Ο Archie κατηγορήθηκε ότι σημάδευε τις τράπουλες στο blackjack, προσπαθώντας να εξαπατήσει. Συνελήφθη πέντε φορές για διάφορες απάτες σε καζίνο της Καλιφόρνια και της Νεβάδα και το 2013 καταδικάστηκε σε χρηματικό πρόστιμο και φυλάκιση 73 ημερών .Τότε οι διώκτες του κατάφεραν να «δέσουν» την υπόθεση και να αποδείξουν, μέσω του υλικού που συγκεντρώθηκε από τις κάμερες ασφαλείας ότι είχε παραχαράξει την τράπουλα. Σύμφωνα με το κατηγορητήριο, ο Karas σημάδευε τα χαρτιά με μικροσκοπικά στίγματα από μελάνι κατά τη διάρκεια του «blackjack».
Η χαριστική βολή στην… καριέρα του ήρθε το 2015, με την εισαγωγή του ονόματός του στο περιβόητο Black Book. Πρόκειται ουσιαστικά για τον διά παντός εξοστρακισμό από τον κόσμο των καζίνο. Για να «μαυριστεί» κάποιος κατ’ αυτό τον τρόπο πρέπει να έχει υποπέσει σε πολύ σοβαρά ατοπήματα κατ’ επανάληψη. Άπαξ και μπει το όνομά κάποιου στις σελίδες του Black Book δεν αφαιρείται ό,τι και να συμβεί.
Σήμερα, σε ηλικία 66 ετών, ο Ανάργυρος Καραβουρνιώτης εξακολουθεί να ζει στο Βέγκας, με την οικογένειά του. Το Black Book είναι η Νέμεσίς του, ίσως μεγαλύτερη «τιμωρία» και από την απώλεια της περιουσίας του στις αρχές του ’95. Πίσω από τα φώτα των προβολέων όμως, είναι βέβαιο ότι κάποιοι μικρομεσαίοι παίκτες του πόκερ θα πληρώνουν τακτικά τίμημα με μηδενικά για να καθίσουν στο ίδιο τραπέζι με τον κορυφαίο. Οι μεγάλοι είναι βέβαιο ότι δεν θα πλησιάζουν ούτε τώρα. Και μόνο οι διηγήσεις για το μύθο του «The Run» θα τους κρατά μακριά. Προκειμένου να μη δώσουν τροφή για νέες διηγήσεις…
menshouse.gr
