Ο Παναθηναϊκός που εξακολουθεί να βάζει τον εαυτό του στην "πρέσα", η άλλη όψη του νομίσματος πίσω απ’ την αναποτελεσματικότητα που ακουμπάει (και) τη νοοτροπία και το άλλοθι που δίνει. Γράφει ο Κώστας Γουλής.
Η φωτιά δεν είναι για να παίζεις μαζί της, όσο κι αν (κακώς) νομίζεις πως έχεις καλή "πυρασφάλεια". Μια, δυο, τρεις θα καείς ολόκληρος στο τέλος και η ευθύνη θα είναι δική σου. Πόσω μάλλον δε, όταν έχεις "καεί" ξανά φέτος σε αντίστοιχες περιπτώσεις κι αντί να μάθεις, συνεχίζεις να την πατάς σαν αρχάριος. Με ερασιτεχνικό τρόπο και σε ακόμη ένα παιχνίδι που το ελέγχεις πλήρως σαν ομάδα, αλλά δεν το τελειώνεις. Ή αλλιώς… Παναθηναϊκός 2024/25 σε νέες περιπέτειες.
Οι "πράσινοι" έχυσαν ξανά την καρδάρα των βαθμών που μάζεψαν τις τελευταίες εβδομάδες, πέταξαν στα σκουπίδια άλλο ένα εντός έδρας παιχνίδι στο ΟΑΚΑ -που εξελίσσεται πλέον σε "μαύρη τρύπα" ως προς τη συγκομιδή του- και το λάθος είναι όλο δικό τους. Που αντί να κλείσουν τον α’ γύρο με απόσταση 2 βαθμών απ’ τον Ολυμπιακό και πάνω απ’ τον ΠΑΟΚ (που υπέστη τη δική του -νέα- ζημιά στην Τούμπα) κι απ’ την ΑΕΚ, τώρα βλέπουν το κοντέρ να γράφει ξανά -4 απ’ την κορυφή και... 4η θέση.
Απλά τα πράγματα! Με 13 γκολ σε 13 αγώνες δεν πρόκοψε ποτέ κανείς. Χιλιογραμμένα όλα. Και για την εκνευριστική αναποτελεσματικότητα που δείχνουν οι "πράσινοι" έχοντας σημειώσει σχεδόν 10 γκολ λιγότερα απ’ αυτά που θα έπρεπε να έχουν πετύχει με βάσει τα xGoals τους. Και για τις πολλές, πάρα πολλές ευκαιρίες που φτιάχνει πλέον με τον Ρουί Βιτόρια στο τιμόνι του, αλλά εξακολουθεί να σπαταλάει ο Παναθηναϊκός όταν παίρνει προβάδισμα στα παιχνίδια του, αλλά επιμένει να μην τα "κλειδώνει" με ένα δεύτερο ή ένα τρίτο γκολ.
Και για τα πολύ φθηνά γκολ που δέχεται σαν ομάδα. Επί ημερών του Πορτογάλου τεχνικού, όντως οι αμυντικοί δείκτες της ομάδας έχουν βελτιωθεί σημαντικά κι έχει πέσει σχεδόν στο μισό η δημιουργία ποιοτικών ευκαιριών απ’ τους αντιπάλους του Παναθηναϊκού, αλλά όταν θα δεχθεί γκολ το "τριφύλλι" θα το κάνει με τον πλέον ανόητο τρόπο.
Ένας να κάνει ένα φάουλ (άλλη μία φορά)
Είναι το ματς στο 90’. Ο Ατρόμητος δεν έχει κάνει υποψία ευκαιρίας σ’ όλο το παιχνίδι, αρχίζει όμως να παίζει πολύ πιο σκληρά στο τελευταίο μισάωρο και σου δείχνει πως θέλει να βρει μία φάση για να κάνει τη ζημιά, δείχνοντας μάλιστα πως έχει ακόμα "ενέργεια" σαν ομάδα για να σε χτυπήσει.
Ξεκινάει ο Καλοσκάμης λίγο έξω απ’ την περιοχή της ομάδας του στο τελευταίο λεπτό του αγώνα και δεν υπάρχει ένας να του κάνει ένα φάουλ, να πάρει κάρτα, αλλά να "σβήσει" κάθε κίνδυνο να γίνει η στραβή; Μα ένας;
Ο Σένκεφελντ χάνει ακολούθως στον αέρα την κεφαλιά απ’ τον νεαρό μεσοεπιθετικό, η τύχη κάνει την πρώτη φορά το χατίρι του Παναθηναϊκού και πάει στο δοκάρι (σπάνιο σε μία ομάδα που -μέσα σ’ όλα- έχει πάνω της και "μούντζα", αλλά εδώ της το κάνει το χατίρι…) κι αντί να φύγει απ’ τον Ίνγκασον η μπάλα και να καταλήξει στην... Κηφισίας, την αφήνει να περάσει κάτω απ’ τα πόδια του;
Ανεπίτρεπτη αντίδραση μίας ομάδας η οποία χρειαζόταν και χρειάζεται όσο τίποτε άλλο τις νίκες για να διορθώσει ότι λάθη έκανε στους πρώτους μήνες της σεζόν, αλλά φροντίζει να βάζει μόνιμα τον εαυτό της σε δύσκολη θέση.
Η άλλη όψη έχει να κάνει και με τη νοοτροπία
Κι όλο αυτό το θέμα με την αναποτελεσματικότητα ας δεχθούμε πως είναι η μία όψη του νομίσματος. Το ζήτημα όμως εδώ δεν είναι ΜΟΝΟ θέμα καθαρού μυαλού και ικανότητας να βρει δίχτυα ο Παναθηναϊκός πάνω από μία φορά στους αγώνες του. Η άλλη όψη ακουμπάει και το θέμα της νοοτροπίας...
Δεν μπορεί ο Παναθηναϊκός να αφήνει μονίμως τα παιχνίδια του στην κόψη του "ξυραφιού", διότι όσο κι αν πιστεύει ότι μπορεί πάντα να φτάνει σε "επαγγελματικές" νίκες του ενός γκολ, θα έρχονται ματς σαν κι αυτό με τον Ατρόμητο και θα (ξανα)βαράει το κεφάλι του στον τοίχο.
Το να σκοράρεις, δεν επαφίεται μόνο στην ικανότητα ή στο αν θα κάνει καλό τελείωμα και θα έχει την ψυχραιμία ο Φώτης, ο Άλεξ, ο Φίλιπ, ο Τάσος, ο κάθε παίκτης τέλος πάντων μπροστά από την εστία. Είναι και θέμα του πόσο "λυσσασμένα" θέλεις να βάλεις ένα γκολ. Πόσο το νιώθεις και πόσο καταλαβαίνεις ότι "αυτό πρέπει να μπει". Κι όχι να λες μέσα σου "δεν πειράζει, θα μπει το επόμενο...".
Διότι έτσι όχι μόνο δεν θα έρθει σχεδόν ποτέ το επόμενο, αλλά θα το φας κιόλας. Ότι έγινε δηλαδή (και) με τον Ατρόμητο, ότι έγινε και με τον Άρη (πριν έρθει ο Βιτόρια), ότι έγινε με τον Αστέρα την πρεμιέρα ή με την Μπόρατς και την Τζουργκάρντεν.
Επιμένει... εγκληματικά να αδικεί τον εαυτό του
Ναι, είναι θέμα δουλειάς για να μπει αυτή η "πινελιά" που έλεγε κι ο κόουτς Βιτόρια στη συνέντευξη Τύπου μετά τον αγώνα με τον Ατρόμητο, αλλά είναι και θέμα νοοτροπίας, επιθυμίας, "πείνας" για να μην δοθεί η παραμικρή ευκαιρία στον αντίπαλο να πάρει "οξυγόνο" και να μείνει "ζωντανός" σε ένα ματς που ο Παναθηναϊκός είναι όντως πολύ καλύτερος, αλλά επιμένει... εγκληματικά να αδικεί τον εαυτό του.
Σε ότι αφορά δε τις διαιτητικές "λεπτομέρειες", είναι δεδομένο πλέον πως οι "πράσινοι" δεν πρόκειται να πάρουν ούτε... σπόρι. Ουδείς κατάλαβε γιατί ο Ουντρεόγκο έβγαλε όλο το ματς ενώ έχοντας ήδη κίτρινη απ’ το 48’, δεν είδε δεύτερη κάρτα για δύο πολύ σκληρά μαρκαρίσματα, ενώ είναι δικαιολογημένες οι φωνές του Παναθηναϊκού για το γκολ της ισοφάρισης, διότι ξεκινάει από χέρι έξω απ’ την περιοχή του Ατρόμητου, αλλά ουδείς απ’ τη διαιτητική ομάδα ασχολήθηκε σοβαρά με το όλο ζήτημα.
Με αυτό πλέον πρέπει να μάθουν να ζουν οι "πράσινοι" διότι δεν θα αλλάξει. Το θέμα είναι τι κάνουν και οι ίδιοι, για να μην δίνουν "άλλοθι" με τα δικά τους πεπραγμένα μέσα στο γήπεδο.
Ηταν πολύ σκληρή αυτή η "γκέλα" και σε πολύ κακό timing και πλέον ζητείται "αντίδραση" τόσο στο πρώτο ματς Κυπέλλου με τον Ατρόμητο που θα είναι "φωτιά", όσο και στην Τρίπολη την επόμενη Κυριακή (8/12). Πάνω απ’ όλα για να μην ξαναχαθεί η επαφή με την κορυφή, με την ελπίδα να "ξεμπουκώσουν" κάποια στιγμή επιθετικά οι "πράσινοι", μέχρι να ξαναβρεί το ρυθμό του ο Ιωαννίδης και να έρθει αυτός ο έρμος ο Γενάρης για να αποκτηθεί κι ένας φορ που θα του(ς) διευκολύνει επιτέλους τη ζωή...
ΚΩΣΤΑΣ ΓΟΥΛΗΣ
