Το ιερό τέρας του κινηματογράφου ζει με τη σύζυγό του σε χωριό της Κορινθίας λόγω οικονομικών προβλημάτων
Από τον ΝΙΚΟ ΝΙΚΟΛΙΖΑ
«Εφυγα οριστικά από την Αθήνα, γιατί ήταν θέμα επιβίωσης για εμένα και τη γυναίκα μου. Ζούμε με μια σύνταξη 600 ευρώ και προσπαθούμε να στεκόμαστε στα πόδια μας αξιοπρεπώς». Ο Σπύρος Φωκάς, ένας από τους μεγαλύτερους Ελληνες ηθοποιούς με καριέρα στο Χόλιγουντ, ανοίγει την καρδιά του στην «Espresso» από ένα χωριό της Κορινθίας, όπου ζει πλέον, και μιλάει για όλα.
Για τα απλήρωτα ενοίκια που τον «έπνιγαν» στο σπίτι όπου έμενε στην Πετρούπολη, για τις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου που του πλήρωσαν τα ενοίκια ώστε να μπορέσει να σταθεί στα πόδια του, αλλά και για το αυτοβιογραφικό βιβλίο του, που είναι ήδη έτοιμο, με τίτλο «Ενα πέρασμα...».
Στο μικρό πετρόχτιστο σπίτι στο χωριό Καλαμάκι Κορινθίας ο άνθρωπος που έγραψε με χρυσά γράμματα το όνομά του στα κινηματογραφικά πλατό του Χόλιγουντ ζει χωρίς τις ανέσεις που θα αναλογούσαν στην επαγγελματική του ιστορία. Είναι όμως προίκα της συζύγου του Λίλιαν Παναγιωτοπούλου και κανείς δεν πρόκειται να τους βγάλει από μέσα, αφού είναι δικό τους. «Ευτυχώς και οι δύο είμαστε λιτοδίαιτοι και δεν μας ενδιαφέρουν τα πολλά πολλά» μας λέει ο σπουδαίος ηθοποιός, ο οποίος φέτος γίνεται 81 ετών.
Αρχίσαμε την κουβέντα μας από τη δύσκολη απόφαση να «μεταναστεύσουν» από την Αθήνα σε ένα απομακρυσμένο μέρος. «Επρεπε να το κάνουμε, γιατί ήταν οικονομική ανάγκη. Δεν μπορείς να επιβιώσεις στην Αθήνα. Τα έξοδα έτρεχαν και δεν ξέραμε πώς θα τα καλύψουμε. Θέλαμε όμως και την ηρεμία μας. Να έχουμε το κεφάλι μας ήσυχο. Εδώ που μένουμε όλα είναι πιο ευχάριστα» λέει φανερά ευχαριστημένος γι’ αυτή την απόφαση που πήρε με τη σύζυγό του. Τον ρωτάμε ποια είναι τα έσοδά του αυτή την περίοδο. Κομπιάζει. «Εχω μια μικρή σύνταξη των 600 ευρώ. Με αυτά ζούμε και ευτυχώς είμαστε ολιγαρκείς». Δεν γίνεται όμως να μην αναρωτηθούμε τι απέγιναν τα χρήματα που κέρδισε από τη δουλειά του. «Φυσικά και απέκτησα χρήματα. Ομως μου έτυχε μια στραβή: Ενα πολύ δικό μου πρόσωπο πήγε στην τράπεζα και σήκωσε όλα όσα είχα αποταμιεύσει. Ετσι, έχασα τα πάντα».
Δύσκολες στιγμές
Πριν από τρία χρόνια, ο Σπύρος Φωκάς βρέθηκε στη δυσάρεστη θέση να χρωστάει ενοίκια στο σπίτι όπου διέμενε μαζί με τη σύζυγό του στην Πετρούπολη. Τον ρωτάμε αν τον βοήθησαν το Σπίτι του Ηθοποιού και η Αννα Φόνσου, που έχουν συντρέξει πολλούς συναδέλφους του σε δύσκολες στιγμές. «Την Αννα τη γνωρίζω από πολύ μικρό κοριτσάκι. Είναι πολύ φίλη μου. Μου πρότεινε να πάω να μείνω εκεί μαζί με τη σύζυγό μου. Ωστόσο, δεν ήθελα. Της απάντησα ότι προς στιγμήν τα βγάζω πέρα και ότι αργότερα θα δούμε» μας είπε.
Στήριγμά του σε όλο αυτό τον αγώνα επιβίωσης είναι η σύζυγός του Λίλιαν, η οποία είναι παρούσα στην κουβέντα μας. Προσπαθώ να τη ρωτήσω ευγενικά αν έχει μετανιώσει που παντρεύτηκε τον Σπύρο Φωκά, με όλες αυτές τις οικονομικές αντιξοότητες που έχει ζήσει στο πλευρό του. «Ούτε στιγμή. Ημουν θαυμάστριά του και μετά τον αγάπησα ως τον άνθρωπό μου. Οχι, δεν μετανιώνω ούτε και πρόκειται να μετανιώσω ποτέ. Ο Σπύρος έχει τόσα άλλα καλά στον χαρακτήρα του, που ό,τι και να περάσουμε ξεχνιέται».
«Ολοι οι άλλοι μπορούν να ξαναβγούν, Κατράκης όχι»
Στην πολύωρη συζήτησή μας ο Σπύρος Φωκάς και η σύζυγός του μιλούν για το βιβλίο το οποίο γράφει ο σπουδαίος ηθοποιός αυτό το διάστημα. «Είναι η αυτοβιογραφία μου. Μέσα λέγονται όλα όσα έζησα από μικρό πιτσιρίκι στην Ελλάδα μέχρι και το Χόλιγουντ. Αναφέρονται τα πάντα, με περιστατικά και με ονόματα. Από τον Σιλβέστερ Σταλόνε και τον Μάικλ Ντάγκλας έως τη Ζωή Λάσκαρη και τον Μάνο Κατράκη».
Αλήθεια, ποια ήταν η πιο σημαντική στιγμή για εκείνον καθ’ όλη τη διάρκεια της σπουδαίας καριέρας του; Βουρκωμένος, μας απαντάει: «Η συνάντησή μου με τον Μάνο Κατράκη. Κατράκης δεν ξαναβγαίνει. Αν γύριζα τον χρόνο πίσω, αυτόν θα ήθελα να συναντήσω ξανά και να με συμβουλεύσει πολλά πάνω στην υποκριτική τέχνη. Ολοι οι άλλοι μπορούν να ξαναβγούν, Κατράκης όχι» τονίζει και κατόπιν τον ρωτάμε αν νοσταλγεί το παρελθόν.
«Αλίμονο. Το παρελθόν μου είναι η ζωή μου. Με αυτό ζω και με τη σύζυγό μου. Ποιος άνθρωπος δεν νοσταλγεί; Αυτό που με στενοχωρεί και με πικραίνει είναι ότι έχουν ρίξει τον λαό σε πλήρη αδιαφορία για όσα συμβαίνουν γύρω του και κυρίως στο επάγγελμά μας». Ο Σπύρος Φωκάς αναφέρεται στην αυτοβιογραφία του και στο κεφάλαιο «γυναίκες». «Εκανα τέσσερις γάμους. Ο κάθε γάμος κρατούσε 10 χρόνια με μοναδικές εμπειρίες ζωής. Ο τελευταίος μου, αυτός με τη Λίλιαν, πιστεύω θα κρατήσει άλλα 10, έτσι, για να σπάσουμε το ρεκόρ» αναφέρει χαριτολογώντας.
Εκλαψε σαν μικρό παιδί για τη Λάσκαρη, τη Ναθαναήλ και τον Μπάρκουλη
Οταν η κουβέντα μας έρχεται στον θάνατο της Ζωής Λάσκαρη, ο Σπύρος Φωκάς κατεβάζει το κεφάλι και, βουρκωμένος, μας λέει ότι εννέα μήνες μετά τον θάνατό της ακόμα δεν θέλει να το πιστέψει.
«Ο θάνατος της Ζωίτσας για μένα ήταν ένα δυνατό σοκ. Οταν άκουσα την είδηση, στην αρχή δεν το πίστεψα. Μετά άρχισα σιγά σιγά να το αντιλαμβάνομαι. Ηταν τόσο πρόσχαρο κορίτσι, που θα ήταν και η τελευταία που θα μπορούσα να πιστέψω ότι “έφυγε”. Συνεργαστήκαμε και περάσαμε πολύ όμορφες στιγμές εκείνα τα χρόνια. Ηταν φίλη καρδιακή για μένα η Ζωή» μας λέει συγκινημένος. Τον ρωτάμε αν εκείνα τα χρόνια, που και οι δύο ήταν είδωλα στον κινηματογράφο, είχε προκύψει κάτι ερωτικό μεταξύ τους.
Λύγισε
Η απάντηση έρχεται κατηγορηματική: «Ποτέ! Ποτέ δεν είδε ο ένας τον άλλον ερωτικά. Και ξέρεις γιατί; Γιατί στον κινηματογράφο, αν μπει μέσα το ερωτικό στοιχείο, διέλυσες τα πάντα και δεν πρόκειται να κάνεις καριέρα». Στην κουβέντα μας παρεμβαίνει η σύζυγός του Λίλιαν, οπότε βρίσκουμε την ευκαιρία να τη ρωτήσουμε πότε είδε τον άνθρωπό της να κλαίει τελευταία φορά. «Ο Σπύρος έκλαψε σαν μικρό παιδί και για τη Ζωή και για την Ελενα Ναθαναήλ και για τον Μπάρκουλη. Λύγισε πραγματικά στο άκουσμα του θανάτου των τριών αυτών συναδέλφων του».
Πριν ολοκληρώσουμε την κουβέντα μας, ζητάμε από τον Σπύρο Φωκά να μας αποκαλύψει στιγμές που έχει ζήσει με την κορυφαία Ειρήνη Παππά, μια και υπήρξαν φίλοι για πολλά χρόνια στην Ιταλία, όπου ζούσαν και οι δύο. Γελάει.
«Στα χρόνια της Ιταλίας, για όλους όσοι πηγαίναμε εκεί και δεν είχαμε πού να μείνουμε ή πώς να επιβιώσουμε, η Ειρήνη ήταν η μεγάλη μας αδερφή. Αυτή μας μάζευε εκεί, γιατί μην ξεχνάς ότι η Ειρήνη είναι είδωλο στην Ιταλία. Κορυφαία για τους Ιταλούς. Οπότε για μένα η Ειρήνη είναι οικογένειά μου. Εχω να τη δω πολύ καιρό. Μαθαίνω ότι δεν είναι καλά. Θέλω ο Θεός να είναι μαζί της και θέλω στη σκέψη μου να μείνει εκείνη η μοναδική γυναίκα που γνώρισα» καταλήγει.
