Προς τον Ιερόν Κλήρο, τις Μοναστικές Αδελφότητες και τον Ευσεβή Λαό της Ιεράς και Αποστολικής Μητροπόλεώς μας. Τέκνα μου εν Κυρίω αγαπητά,
«Των θυρών κεκλεισμένων όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι δια τον φόβον των Ιουδαίων, ήλθεν ο Ιησούς και έστη εις το μέσον, και λέγει αυτοίς˙ ειρήνη υμίν » (Ιω. κ’, 19).
Μέσα στον φόβο, μέσα στο αμπαρωμένο δωμάτιο, «όπου ήσαν οι μαθηταί συνηγμένοι» η απροσδόκητη επίσκεψη, η ακτίνα του θείου φωτός, η πνοή της λεπτής αύρας, που διώχνει τον τρόμο, που απαλύνει την αγωνία, που κατευνάζει τα κύματα της ψυχής.
Τα γεγονότα των τελευταίων ημερών είχαν γεμίσει την ψυχή των αγίων μαθητών του Χριστού πικρία. Οι μαθητές είχαν ζήσει το Πάθος του Διδασκάλου των.
Παρηκολούθησαν την μανία των αρχόντων.
Άκουσαν τις κραυγές του πλήθους.
Είδαν το ξεχείλισμα των αγρίων ενστίκτων των στρατιωτών.
Αντίκρυσαν την κόκκινη χλαμύδα, το ακάνθινο στεφάνι, τον κάλαμο, τους ραβδισμούς και τις ξέσεις, το άχραντον Αίμα του Λυτρωτού ποταμηδόν να ρέει, τον Σταυρό να υψώνεται και το πρώην υπερέχον κατά την ωραιότητα και τώρα κατάστικτο Σώμα Του τανυσμένο επ’ αυτού να τον αιματοβάφει, το σπόγγο με το ξύδι, την λογχευθείσα πλευρά.
Και, μετά, έζησαν τον πόνο της ταφής. Την στιγμή, που ο Ιωσήφ «προσεκύλησε λίθον επί την θύραν του μνημείου» (Μαρκ. ιε’, 46), τα όνειρά τους θάφτηκαν.
Φρίκη και οδύνη, φόβος και απογοήτευση σε μια παράξενη σύνθεση...
Κλείστηκαν στο δωμάτιο για να ασφαλισθούν με συντροφιά τις αναμνήσεις και τον φόβο.
Έξω οι εξαγριωμένοι συμπατριώτες τους απειλούσαν. Μέσα η αγωνία έσφιγγε τις καρδιές.
Η ημέρα έκλινε προς την δύση. Πόσες φορές, καθώς ήσαν εκεί συγκεντρωμένοι, θα αντάλλαξαν μεταξύ τους την φράση˙ «Ημείς δε ηλπίζομεν, ότι αυτός εστιν ο μέλλων λυτρούσθαι τον Ισραήλ» (Λουκ. κη’, 21).
Αλλά τι βλέπουν; Ο Κύριος; Ο Διδάσκαλός τους; Αυτός είναι; Ανέστη;..
Τον είδαν κι απόμειναν. Μέσα σ’ έκπληξη. Μέσα σ’ έκσταση. Άφωνοι και ακίνητοι Τον παρατηρούν. Δεν είναι όμως μόνο τα μάτια, που πληροφορούν τους Αποστόλους για την Ανάσταση του Κυρίου. Στις ακοές τους φθάνουν οι λόγοι του χαιρετισμού και της ευλογίας του Αναστάντος. «Ειρήνη υμίν» (Ιω. κ’, 19). Κι αμέσως τους έδειξε τα τρυπημένα Του χέρια και την λογχισμένη πλευρά Του.
Αυτός, λοιπόν είναι! Ανέστη! Και να, τώρα, ευρίσκεται ανάμεσά τους. Οι μαθητές σαν από λήθαργο άνοιξαν τα μάτια. Φώναξαν, έκλαψαν από χαρά.
«Εχάρησαν οι μαθητές ιδόντες τον Κύριον» (Ιω. κ’, 20).
Η αιτία που πίεζε τις καρδιές των μαθητών και προκαλούσε τον φόβο ήταν η θλίψη για την Σταύρωση του Κυρίου τους και η αναμέτρηση με την μανία των σταυρωτών.
Πολύπλευρη και σήμερα η πίεση στις δικές μας καρδιές. Ο φόβος κυκλοφορεί στην γη μας, στην Πατρίδα μας εξόχως. Ίπταται, περνάει από παντού και το δρεπάνι του θερίζει την χαρά μας.
Δεν θα αναφέρω, αδελφοί μου, τα «συμβατικά» του όπλα, όπως τις αρρώστιες, που εξελίσσονται σε διάλογο θανάτου, την φτώχεια, την ανέχεια, τους κατατρεγμούς από φίλους, γνωστούς, συναδέλφους και συγγενείς ακόμη. Δεν θα μιλήσω για τους φόβους, που προκαλούν φυσικά φαινόμενα, όπως σεισμοί, πλημμύρες, καταιγίδες, όλα εκείνα τα απρόοπτα περιστατικά, που δημιουργούν μέσα μας την αβεβαιότητα, την αίσθηση της καταστροφής και την εμπειρία του εξολοθρευμού. Ούτε καν για την κοινή εμπειρία της εννεάχρονης οικονομικής κρίσεως, που «γονάτισε» κυριολεκτικά την Χώρα μας. Τούτο μόνο θ’ αναφέρω: Τους διεθνείς παίχτες του θανάτου, που με τις μεθοδεύσεις τους, που γίνονται στα σκοτεινά παρασκήνια, όσον αφορά στα βόρεια σύνορα της Πατρίδος μας αλλά και τις ιταμές, προκλητικές «φωνές» τους, όσον αφορά στα ανατολικά σύνορα της Χώρας μας, κρατούν συνεχώς την ύπαρξή μας σε ένταση και την ποτίζουν με φόβο. Όμως και οι επιθέσεις των απίστων κουράζουν, και οι κλονισμοί των πιστών προβληματίζουν και οι λοξοδρομήσεις των νέων ανθρώπων θολώνουν τον ορίζοντα και νέφη ποικίλων φόβων επικάθηνται βαρειά επάνω από τον ιερό χώρο της Εκκλησίας μας και της Πατρίδος μας.
Άραγε, ποιός θα γεμίσει την καρδιά μας με γαλήνη και ελπίδα και θα φυγαδεύσει τον εφιάλτη των φόβων μας;
Μόνον ο Αναστάς Ιησούς Χριστός!
Ούτε ο παγερός τάφος, ούτε ο βαρύς λίθος, ούτε οι κλεισμένες θύρες, ούτε τα ασφαλιστικά μέτρα, που είχαν λάβει οι σταυρωτές, εμπόδισαν τον Αναστάντα Κύριο να ευρεθεί εν μέσω των μαθητών του και να δωρήσει στις καρδιές τους την ειρήνη και την χαρά.
Αυτός ο Κύριος, δια του μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας, έρχεται και γεμίζει με την παρουσία Του τους Ναούς μας, παραστέκεται στον καθένα μας και ανοίγει ορίζοντες, που δείχνουν τα κράσπεδα του θρόνου του Θεού και την αιωνιότητα. Είναι ανάμεσά μας Αναστημένος, δηλαδή άτρωτος από τον θάνατο. Νικητής! Με την παρουσία Του και με τον λόγο Του μας δίνει την προοπτική της αισιοδοξίας και την βεβαιότητα της νίκης, σκορπίζοντας πλουσιοπάροχα την χαρά και παρέχοντας την ειρήνη, όπως τότε στους μαθητές Του!
Ας ανοίξουμε ειλικρινά την καρδιά μας στην συγγνώμη που ανέτειλε από τον Τάφο Του. Ας αφήσουμε να την πλημμυρίζει το Φως της Αναστάσεώς Του. Ας προσκυνήσουμε την παρουσία του Αναστάντος Χριστού και θα δεχθούμε και ‘μεις την δύναμη της Αναστάσεώς Του και τότε «μηδείς θρηνείτω πενίαν˙ εφάνη γαρ η κοινή Βασιλεία..., μηδείς φοβείσθω θάνατον˙ ηλευθέρωσε γαρ ημάς ο του Σωτήρος θάνατος» ( Ιω. Χρυσ. Λόγος Κατηχητικός).
Ας φαίνωνται όλα σκοτεινά γύρω μας, ας παρουσιάζωνται όλα απελπιστικά. Η χαρά της Αναστάσεως θα πρέπει να είναι μόνιμη. «Η πάντων Χαρά, ο Χριστός, η Αλήθεια» είπε˙ «εν τω κόσμω θλίψιν έξετε˙ αλλά θαρσείτε εγώ νενίκηκα τον κόσμον» (Ιω. ιστ’, 33).
Ευτυχισμένοι και τρισένδοξοι όσοι Του έχουν ανοίξει διάπλατα τις θύρες της ψυχής τους και Τον έχουν ενθρονίσει σ’ αυτήν. «Υιοί της Αναστάσεως» αυτοί και «τέκνα φωτός», του ανεσπέρου και αδύτου φωτός, το οποίο εξεπήγασε από τον Τάφο του Αναστάντος Χριστού, μετέχουν της σωτηρίας, που μας δώρισε με τα Πάθη Του, απολαμβάνουν την γαλήνη και κυριαρχούνται από την χαρά!
Ας Τον αγαπήσουμε, αδελφοί, «Φόβος ουκ έστιν εν τη αγάπη» (Α’ Ιω. δ’, 18).
Ας Του ανοίξουμε όλοι τις θύρες της ψυχής μας «και την χαράν ημών ουδείς αίρει αφ’ ημών» (πρβλ. Ιω. ιστ’, 22).
Διάπυρος προς τον Αναστάντα Κύριο ευχέτης Σας
και πάντοτε με Πατρική αγάπη, στοργή και ευλογίες
Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ
† Ο Κορίνθου, Σικυώνος, Ζεμενού, Ταρσού και Πολυφέγγους
ΔΙΟΝΥΣΙΟΣ
