Οι παλαιότεροι, που το έζησαν στο πετσί τους, το θυμούνται με οδύνη, θλίψη και φόβο. Ο σεισμός του 1981, που έγινε σαν σήμερα, 6,7 βαθμών της κλίμακας ρίχτερ, με επίκεντρο τις Αλκυονίδες νήσους στον Κορινθιακό κόλπο, άφησε πίσω του 20 νεκρούς και πάνω από 500 τραυματίες.
Είναι ενδεικτικό του φόβου που έζησαν τότε οι κάτοικοι ότι οι περισσότεροι από τους νεκρούς προήλθαν είτε από καρδιακή προσβολή είτε γιατί πήδηξαν από μπαλκόνια και ταράτσες.
Όσο για τις υλικές ζημιές ο επίσημος απολογισμός ήταν 22.554 κατεστραμμένα κτίρια, 11.745 κτίρια έπαθαν σοβαρές βλάβες και άλλα 50.222 που χρειάστηκαν επισκευές. Μεταξύ των κτιρίων που έπαθαν ανεπανόρθωτες ζημιές ήταν και τέσσερα ξενοδοχεία που κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι: Το διώροφο Μπούσουλας στην Κινέττα, το πενταόροφο «Γαλαξίας» στο Βραχάτι, το «Κόντης» στο Λουτράκι και το επταόροφο «Απόλλων» επίσης στο Λουτράκι.
Το «Απόλλων» μάλιστα ήταν πολυτελές, ξακουστό και θαυμαστό στον κόσμο, γι αυτό και το αποκαλούσαν «στολίδι του Λουτρακίου», ωστόσο πίσω από τη λαμπερή «βιτρίνα», κρυβόταν ένας «πυλός» που κατέρρευσε στην άμμο. Μετά το κούνημα του εγκέλαδου δεν έμεινε τίποτα παρά μόνο η πισίνα.
Μετά τον μεγάλο σεισμό το 1928 στην Κόρινθο, είχαν ενεργοποιηθεί μέθοδοι αντισεισμικής προστασίας. Με την πάροδο του χρόνου όμως ο φόβος για τον σεισμό πήγε… περίπατο. Οι εργολάβοι πλήρωναν τους μηχανικούς προκειμένου να πάρουν την άδεια από το Υπουργείο, αλλά μετά… έκαναν ότι ήθελαν. Έλεγχος από κει και πέρα, ούτε κατά διάνοια. Οι υπηρεσίες πολεοδομίας άρχισαν να εκδίδουν άδειες για τριώροφα, τετραώροφα ακόμα και επταώροφα κτίρια. Μία πρακτική που εντάθηκε κατά τη διάρκεια της Χούντας των Συνταγματαρχών.
Φυσικά τα μέτρα στα θεμέλια δεν ήταν ανάλογα για να αντέξουν παραπάνω ορόφους. Σαν από θαύμα μάλιστα το «Απόλλων» έμεινε όρθιο στον πρώτο σεισμό: «Οι τοίχοι άρχισαν να σείονται και τα ταβάνια να καταρρέουν. Βιβλιοθήκες, καθρέφτες, φώτα έπεφταν από παντού, μπλοκάροντας τις διόδους διαφυγής. Ένα από τους άντρες άρχισε να σπάει τα τζάμια της εξώπορτας με τα γυμνά του χέρια. Ανάψαμε φωτιές και μείναμε έξω από το κτίριο. Στον δεύτερο σεισμό που έγινε το πρωί υπήρξε ολοκληρωτική κατάρρευση. Δεν έμεινε τίποτα. Μόνο η πισίνα θύμιζε το ξενοδοχείο» είχε πει ένας από τους αυτόπτες μάρτυρες και εργαζόμενος στον «Απόλλωνα».
«Αν ο σεισμός γίνονταν Παρασκευή και όχι Τρίτη που έγινε, θα είχαμε 200 νεκρούς. Από την Παρασκευή έρχονταν εδώ Άγγλοι εκδρομείς. Εμείς σωθήκαμε γιατί ήμασταν λίγοι και προλάβαμε να βγούμε», είχε δηλώσει τότε ένας άλλος εργαζόμενος.
Ο Ανδρέας Λέκκας, που ήταν μαθητής δημοτικού το 1981 θυμάται: «Αυτό που δεν πρόκειται να ξεχάσω από το σεισμό του 1981 ήταν η κατάρρευση του ξενοδοχείου Απόλλωνα. Μετά από το πρώτο σεισμό πήγαμε στου παππού μου το σπίτι στο Λειβαδάκι. Ήταν λυόμενο και δεν είχε φόβο να πέσει. Κατά τις 5 το πρωί παρά που έγινε ο δεύτερος σεισμός ακούσαμε τον θόρυβο που έπεφτε ο Απόλλωνας και νομίζαμε ότι γκρεμίστηκε το Λουτράκι. Κατά τις έξι το πρωί αποφασίσαμε να πάμε στην πόλη να δούμε τι είχε συμβεί. Οταν αντικρίσαμε τις καταστροφές είχαμε πάθει σοκ. Πήηγαμε από τον παραλιακό και υπήρχε ακόμα ένα σύννεφο από σκόνη όταν πλησιάζαμε στου Κατσέτου του γιατρού την βίλα. Πάθαμε πλάκα Όταν φτάσαμε εκεί μείναμε με το στόμα ανοικτό. Δεν περιμέναμε αυτό το μεγαθήριο ξενοδοχείο να έχει πέσει. Ας ευχηθούμε να μην ξανασυμβεί τέτοιο κακό».
«Κάναμε μάθημα σε λυόμενο δίπλα στον Άι Σπυρίδωνα. Είχε έρθει και ο πρωθυπουργός και μας πέταγαν από το ελικόπτερο τσάντες με μολύβια και σοκολάτες».
Όταν οι όροφοι άρχισαν να καταρρέουν στον δεύτερο σεισμό το πρωί, ένα μεγάλο σύννεφο σκόνης με συντρίμμια έπνιξε τον χώρο, με τους αυτόπτες μάρτυρες να παρομοιάζουν το χαοτικό σκηνικό με «εκατοντάδες βόμβες που έπεφταν από παντού». Το μόνο άθικτο που έμεινε ήταν… η πισίνα.
