Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας. Τιμούμε την Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, της γυναικός που κυοφόρησε και γέννησε τον Θεό, τιμούμε την Υπέρμαχο Στρατηγό του Γένους των Ελλήνων.
Μυριάδες τα θαύματα της, το μαρτυρά άλλωστε και το βιβλίο «Θεομητορικά προσωνύμια» του μακαριστού Μητροπολίτη Κορίνθου, κ. Παντελεήμων (Καρανικόλα), όπου ο συγγραφέας καταγράφει τα 23.564 επίθετα, ονόματα, επώνυμα, παρεπωνύμια, Θεοτοκοτοπωνύμια, που έχουν προσδώσει οι ευγνώμονες Έλληνες εις την Θεοκυήτωρ Μαριάμ και που τα περισσότερα από αυτά μαρτυρούν και ένα θαύμα.
Η Κοίμηση της Υπεραγίας Θεοτόκου, θεωρείται από τις κορυφαίες γιορτές της Χριστιανοσύνης.
Κατά τον συναξαριστή, τη μετάσταση της Παναγίας ανήγγειλε στην ίδια ο Άγγελος τρεις μέρες πριν την πραγμάτωσή της. Εκείνη με χαρά δέχτηκε το άγγελμα αφού θα συναντούσε τον πολυαγαπημένο και μονάκριβο γιο της στην Άνω Ιερουσαλήμ, στη θριαμβεύουσα Εκκλησία Του.
«Κάλεσε στο σπίτι της συγγενείς και γείτονες, τους ανακοίνωσε το επίκεντρο μεγάλο ταξίδι «σαροῖ την οικίαν, ετοιμάζει την κλίνη και πάντα τα προς ταφήν επιτήδεια».
Οι γυναίκες καθώς άκουσαν για την αναχώρηση από την παρούσα ζωή της Θεομήτορος, «μετ’οιμωγής ωλοφύροντο».
Είναι γνωστό ότι η Παναγία κατέχει εξέχουσα θέση μέσα στη ζωή των απανταχού Ελλήνων, στην πίστη και στη θεολογία της Ορθοδόξου Εκκλησίας μας.
Εδώ διάλεξε σύμφωνα με την παράδοση να κατοικήσει και μάλιστα στην Χαλκιδική, στο Άγιο Όρος, έθεσε τον θρόνο της και δημιούργησε το περιβόλι Της.
Γι’ αυτό την αγαπήσαμε, την κάναμε δική μας, με τρόπο ίσως εγωιστικό, αλλά ενδεικτικό της αληθινής ένωσής μας μαζί της.
Από την Κρήτη μέχρι τη Θράκη, από την Ήπειρο μέχρι την Πελοπόννησο, από τα Δωδεκάνησα μέχρι τα Επτάνησα, Εκκλησίες και Μοναστήρια, Ξωκλήσια του βουνού και του κάμπου, λαμπροστολίζονται πάλι και γεμίζουν από τους ύμνους και την παράκληση των απλών και ταπεινών, των μεγάλων και των μικρών, όλων ημών που είμαστε παιδιά εκείνης της μεγάλης και μοναδικής μητέρας.
Οι Έλληνες είμαστε τόσο κοντά της, γιατί πρώτα το δικό της όνομα φέρνουμε στα χείλη σε κάθε κίνδυνο, σε κάθε δυσκολία.
Τρέχουμε στις Εκκλησιές περισσότερο στη δικιά της μνήμη.
Η Παναγία είναι ζυμωμένη με τους καημούς μας. Στη διάρκεια της ιστορίας μας την κάναμε κομμάτι της ζωής μας, μέτοχο στις χαρές και τις λύπες μας.
Στην δισχιλιετή ζώσα παράδοση της Εκκλησίας μας, έγινε και θα παραμείνει πολύτιμο κομμάτι της ζωής ημών των Ελλήνων, που σε πείσμα των καιρών και του παραλόγου της εποχής, αναγνωρίζουμε στο πρόσωπό της την αληθινή μας προστασία, σκέπη, και παραμυθία.
