Βρε Γιαρέντη, Γιαρέντη βρε λέει λεβέντη.

Της Χρυσούλας Παππά

Σήμερα Χρίστος Ανέστη, τρέμει ο ουρανός να πέσει... Με αυτά τα όμορφα δίστιχα ξεκινάει στην Περαχώρα Κορινθίας κάθε Δευτέρα του Πάσχα ένα από τα αρχαιότερα και πιο ιδιαίτερα έθιμα στην Ελλάδα, αυτό του Γιαρέντη.

Όπως αναφέρει και ο Μακρυγιάννης, το έθιμο χάνεται στα βάθη των αιώνων και φαίνεται να σταματάει στην διάρκεια της τουρκοκρατίας και ξαναεμφανίζεται το 1830 όπου πάλι με μια παύση συνεχίζεται μέχρι και σήμερα.

Η ιδιαίτεροτητα του έγκειται στο ότι ξεκινάει μέσα στον χώρο των δύο εκκλησιών του χωριού, τον Ιερό Ναό Κοιμήσεως της Θεοτόκου και Παμμεγίστων Ταξιαρχών,όπου οι πιστοί κάθε ενορίας με μπροστάρη τον παπά τραγουδώντας το τραγούδι του Γιαρέντη χορεύουν πρώτα μέσα στην εκκλησία και χορεύοντας πάνε στην άλλη ενορία. Στην συνέχεια όλοι μαζί συναντώνται στην πλατεία του χωριού όπου συνεχίζουν με χορούς της τράτας.

Έτσι και φέτος για μια ακόμη φορά το έθιμο αναβίωσε με τραγούδια όπως το Μήλιε μοι Μήλιε, Το βλέπεις κείνο το βουνό... και  τραγουδηθηκαν από μικρούς και μεγάλους με την ευχή και του χρόνου να είμαστε όλοι πάλι εκεί.