Αποτύχαμε ξανά να προκριθούμε σε τελική φάση μεγάλης διοργάνωσης. Αξίζει όμως να σταυρώνεις παίκτες; Προπονητές; Ή να βασίζεσαι σε φαντασίες και υποθέσεις; Όχι, επιβάλλονται έργα τώρα για να μην γίνουν τα δέκα χρόνια δώδεκα και δεκατέσσερα σε περίπτωση "νίκης" της εσωστρέφειας. Γράφει ο Μάνος Ναβροζίδης
Οι… πληκτολογιάκηδες παντός είδους Facebook, Instagram, X κτλ. από χθες (26/3) τη νύχτα γιορτάζουν διότι οργιάζουν βάζοντας σε ένα τσουβάλι τα πάντα. Αναμειγνύουν πρόσωπα, καταστάσεις και υποθέσεις.
Αναφερόμαστε βέβαια σε μια κάστα που ομολογεί ότι σε περίπτωση αντιθέτου αποτελέσματος θα γιόρταζε στο Σύνταγμα την πρόκριση της Εθνικής στο Euro και οι "αποτυχημένοι", οι… losers θα ήταν οι τσολιάδες, οι Σπαρτιάτες που έφυγαν νικητές από τα… στενά του Boris Paichadze. Τόσο απλά.
Επειδή όμως η Εθνική ομάδα ποδοσφαίρου δεν είναι Lego, τουβλάκια δηλαδή για να παίζουν τα παιδάκια, αποτελεί σοβαρό κομμάτι του αθλητισμού της κάθε χώρας που θέλει να λέγεται προηγμένη στο συγκεκριμένο σπορ απαιτεί λεπτή προσέγγιση, σωστές κινήσεις.
Ο αποκλεισμός ήταν κλωτσιά εκεί που πονάει περισσότερο
Ο τρόπος με τον οποίο δεν πήραμε την πρόκριση ήταν ο χειρότερος δυνατός. Είναι αυτός που σε αφήνει να περιπλανιέσαι εγκεφαλικά για μέρες με το λεγόμενο «what if». Πρέπει να είσαι δυνατός για να το ξεπεράσεις.
Θεωρητικά όταν μάθαμε πως θα παίξουμε με το Καζακστάν και την Γεωργία, θεωρητικά πάντα, είχαμε το πάνω χέρι. Ήμασταν η καλύτερη ομάδες με τις περισσότερες πιθανότητες για πρόκριση στο Euro 2024.
Λοιπόν, αυτά επίσης είναι του… αέρα ορισμένες φορές. Με την Γεωργία δεν φάνηκε χαώδης η διαφορά. Εμείς το κάναμε να φαίνεται έτσι γιατί δεν μπήκαμε όπως έπρεπε στο παιχνίδι. End of story.
Δεν πιέσαμε ψηλά τους κεντρικούς τους αμυντικούς, κάναμε λάθη και δώσαμε θάρρος σε μια ομάδα που έπαιζε στο έδρα της και με 60.000 κόσμο να τη στηρίζει.
Σε τέτοιες συνθήκες βάζεις το μαχαίρι στο στόμα με όποιον και να παίζεις και πας και παίρνεις το εισιτήριο ετσιθελικά. Δεν το κάναμε και αποκλειστήκαμε, όμως δεν θα διαλυθούμε κιόλας.
Ίσως να μην είναι η μόνη λύση να φύγει ο Πογέτ
Το πρώτο πράγμα που σκέφτονται όλοι είναι το τέλος της συνεργασίας με τον Γκουστάβο Πογέτ. Ήδη συζητιέται και σωστά, αφού εκπνέει το συμβόλαιό του.
Προκύπτει βέβαια και το ερώτημα μήπως να του δώσεις άλλα δυο χρόνια να το παλέψει; Ξέρει την ομάδα, έχει φτιάξει ένα γκρουπ και ήταν αυτός που μας πήγε λίγο πιο μπροστά από εκεί που ήμασταν, όχι στον τελικό στόχο στο τέλος της μέρας και σαφώς έχει την ευθύνη για τον τρόπο με τον οποίο μπήκαν στο χορτάρι οι παίκτες.
Δύσκολο να παραμείνει ο Ουρουγουανός. Θα φανεί τις επόμενες μέρες, όμως καλό είναι να εξετάζουμε όλες τις πιθανότητες.
Εν κατακλείδι η Ελλάδα χρειάζεται να το πιάσει από εκεί που το αφήνει και όχι από την αρχή, γιατί κάθε αρχή και δύσκολη και ήδη η πίεση για παρουσία σε μεγάλη διοργάνωση είναι μεγάλη.
ΜΑΝΟΣ ΝΑΒΡΟΖΙΔΗΣ
