Παράλληλα εξυμνούν τον κρατούμενο - σύμβολο στον αγώνα για τη γνώση και την ελευθερία.
Σε ηλικία μόλις 46 ετών πέθανε μέσα στις φυλακές Κορυδαλλού όπου κρατούνταν, ο Βασίλης Δημάκης. Η ανακοίνωση του θανάτου προκάλεσε τις αντιδράσεις κομμάτων, χωρίς να απουσιάζουν οι αιχμές από τις σχετικές ανακοινώσεις τους. Παράλληλα, τα κόμματα εξυμνούν τον «κρατούμενο - σύμβολο στον αγώνα για τη γνώση και την ελευθερία».
Μεταξύ άλλων, ο ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ έκανε λόγο για «πλήγμα για το σωφρονιστικό σύστημα», τονίζοντας ότι τα αίτια του θανάτου «οφείλουν να διερευνηθούν». Το Δίκτυο Δικαιωμάτων και Ελευθεριών της Νέας Αριστεράς χαρακτήρισε τον Β. Δημάκη ως «θύμα μιας ανάλγητης και εκδικητικής σωφρονιστικής εξουσίας». Ο θάνατός του «εγείρει σοβαρά ερωτήματα που απαιτούν άμεση και εις βάθος διερεύνηση», επισημαίνει το Κίνημα Δημοκρατίας.
Από παλαιότερη συγκέντρωση συμπαράστασης στον Βασίλη Δημάκη
Αναλυτικά:
ΣΥΡΙΖΑ - ΠΣ
Ο θάνατος του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη μέσα στις φυλακές, ενός ανθρώπου που απέδειξε με τις προσπάθειες του ότι μπορεί να αριστεύσει και πάλεψε με όπλο το ίδιο του το σώμα για το δικαίωμα του στην εκπαίδευση, συνιστά ένα πλήγμα για το σωφρονιστικό σύστημα της χώρας μας. Τα αίτια του θανάτου του οφείλουν να διερευνηθούν καθώς η μεταχείριση των κρατουμένων συνιστά δείγμα πολιτισμού στις ευνομούμενες πολιτείες.
Παρατίθεται η ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης της Βουλευτή Επικρατείας ΣΥΡΙΖΑ Π.Σ και Τομεάρχη Δικαιωμάτων και Ισότητας κ. Έλενας Ακρίτα.
«Πέθανε στις φυλακές Κορυδαλλού ο Βασίλης Δημάκης. Για το δικαίωμα του Βασίλη στην εκπαίδευση και την ελεύθερη πρόσβαση του στις πανεπιστημιακές σπουδές, όλοι, ανεξάρτητα από κόμματα σταθήκαμε αλληλέγγυοι στην απεργία πείνας που έκανε για να μπορέσει να πραγματοποιήσει το όνειρο του, κόντρα στην αυταρχική πολιτική της κυβέρνησης. Τον Βασίλη βρήκαν χωρίς τις αισθήσεις του μέσα στο κελί και λίγο μετά στο νοσοκομείο Κορυδαλλού, όπου διαπιστώθηκε ο θάνατός του. Δεν είχε προβλήματα υγείας. Η καρδιά μου είναι βαριά. Αντίο φίλε.»
Δίκτυο Δικαιωμάτων και Ελευθεριών της Νέας Αριστεράς
Βασίλης Δημάκης: η φωνή και το πάθος σου θα υπάρχουν πάντα.
Ο Βασίλης Δημάκης, ο κρατούμενος σύμβολο στον αγώνα για τη γνώση και την ελευθερία, δεν είναι πια μαζί μας. Βρέθηκε νεκρός στο κελί του. Θύμα μιας ανάλγητης και εκδικητικής σωφρονιστικής εξουσίας, έδωσε ένα τεράστιο αγώνα με απίστευτο προσωπικό κόστος. Με απεργίες πείνας και δίψας διεκδικώντας το αυτονόητο για μια ζωή με αξιοπρέπεια, για μια ζωή στην ελευθερία της γνώσης. Ο Βασίλης Δημάκης είχε μια τρομερή ικανότητα να διαπερνά τα τείχη της φυλακής, να δημιουργεί ρωγμές σε ένα απάνθρωπο σύστημα και η φωνή του να μετατρέπεται τελικά σε συλλογική κραυγή, σε ύμνο πανανθρώπινων αξιών. Ο άνθρωπος αυτός, όμηρος και ελεύθερος μαζί, κατάφερε σε κρίσιμες στιγμές να μας αφυπνίσει και να μας παρουσιάσει έναν άλλο, ένα διαφορετικό κόσμο, που βρίσκεται πίσω από τα κάγκελα της φυλακής.
Κυρίως, όμως, να μας αποκαλύψει το αποκρουστικό πρόσωπο της σωφρονιστικής (και όχι μόνο) εξουσίας. Μιας εξουσίας που δεν λυγίζει μπροστά στο φάσμα του θανάτου, που υπερασπίζεται με κυνισμό το κεκτημένο της κυριαρχίας της έναντι της αξιοπρέπειας και της ελευθερίας. Ο Βασίλης Δημάκης δίδαξε ανθρωπιά, δίδαξε αυτό το τόσο απλό και συνάμα τόσο δύσκολο: καμιά φυλακή δεν είναι ικανή να φυλακίσει το πάθος για τη γνώση και την ελευθερία. Ο Βασίλης Δημάκης, ο άνθρωπος με τα χαρακτηριστικά που όλες και όλοι γνωρίζουμε, με τη στάση ζωής και τις ευαισθησίες του, έπρεπε εδώ και πολύ καιρό να είναι ελεύθερος και δημιουργικός. Να αγωνίζεται για όσα όνειρα και στόχους είχε μπροστά του. Του το στέρησαν με κυνισμό και βία.
Τα μέλη του Δικτύου Δικαιωμάτων και Ελευθεριών της Νέας Αριστεράς σε αποχαιρετούν με αγάπη και σεβασμό στον τόσο όμορφο και σημαντικό αγώνα που έδωσες. Αντίο Βασίλη Δημάκη. Κρατάμε ζεστή την ανάμνηση πολύτιμων στιγμών του αγώνα για τα δικαιώματα των κρατουμένων.
Κίνημα Δημοκρατίας
Ο θάνατος του κρατούμενου Βασίλη Δημάκη στις φυλακές του Κορυδαλλού εγείρει σοβαρά ερωτήματα που απαιτούν άμεση και εις βάθος διερεύνηση. Η απώλεια ενός ανθρώπου που αγωνίστηκε για την έμπρακτη αναγνώριση του δικαιώματος των κρατουμένων στην εκπαίδευση δεν είναι απλώς μια τραγική είδηση, αλλά και ενας σοβαρός λόγος για συζήτηση κατά ενός συστήματος που συχνά αγνοεί θεμελιώδη δικαιώματα.
Η Πολιτεία έχει την υποχρέωση να διαλευκάνει τα αίτια αυτού του θανάτου προκειμένου να κατανοήσουμε τι συνέβη και τι μπορεί να οδήγησε σε αυτή την τραγική εξέλιξη.
Ο αγώνας του Δημάκη ενάντια στις αδικίες του σωφρονιστικού συστήματος ανέδειξε τις ανάγκες και τα δικαιώματα των κρατούμενων, γι' αυτό και η δημόσια συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα είναι επιτακτική. Είναι καθήκον όλων μας να μην ξεχάσουμε τη σημαντικότητα αυτού του αγώνα και να απαιτήσουμε διαφάνεια και δικαιοσύνη.
Σκοτώνοντας τον Σίσυφο
Για την εξουσία και τις κοινωνικές ομάδες που βολεύονται απ’ αυτή σε βάρος όλων των υπολοίπων, η φυλακή δεν είναι παρά ο Άδης της αιώνιας τιμωρίας.
Ο Βασίλης Δημάκης βρέθηκε νεκρός στο κελί του. 47 χρονών, είχε περάσει τα περισσότερα από τα τελευταία τριάντα χρόνια της ζωής του, από 17 χρονών, μέσα στο – με θράσος – ονομαζόμενο «σωφρονιστικό σύστημα». Τις φυλακές.
Το πρώτο κείμενό του που αναδημοσιεύτηκε στο omniatv – από την Άντζελα Ιωαννίδου – ήταν μια διαμαρτυρία του το 2016. Ήταν γεμάτο συγκινητική ένταση από την προσπάθειά του να το κάνει καταγγελτικό μεν, όσο πιο καλοβαλμένο και περιποιημένο δε.
Αυτό που ζητούσε ήδη από τότε, ήταν το σχολείο και η φοίτηση στις φυλακές να μην είναι απλά ένα πρόσχημα ανθρωπιάς της εξουσίας, αλλά μια διέξοδος για τους φυλακισμένους. Να τους δινόταν σαν εργαλείο για να μπορούν να φτιάχνουν ένα νέο μονοπάτι, να έχουν τη δυνατότητα να παρακάμπτουν τις περιστρεφόμενες πόρτες που συνδέουν (υπό τις ευλογίες του αστυνομο-δικαστικο-σωφρονιστικού συμπλέγματος) τις φυλακές με το εκτός νόμου κομμάτι της οικονομίας.
Στη συνέχεια, αν δει κανείς τα άρθρα με την ετικέτα «Βασίλης Δημάκης», παρακολουθεί την πορεία ενός Σισύφου που με επιστολές, ανακοινώσεις, νομικές ενέργειες, απεργίες πείνας και δίψας προσπαθεί να περπατήσει μπροστά, κυλώντας στην ανηφόρα και την πελώρια κοτρώνα των φυλακών, με σκοπό να φτάσει σε μια κορυφή. Οι εκδικητικοί θεοί των υπουργείων και της δικαστικής εξουσίας, όμως, κάθε τόσο φρόντιζαν, με ολύμπια αδιαφορία, να τον τοποθετούν ξανά πίσω, στην αφετηρία του Άδη, με τον ογκόλιθο μπροστά του.
Ο θάνατος του Βασίλη Δημάκη στο κελί του, είναι και δική μας αποτυχία. Αποτυχία να σηκώσουμε πιο ψηλά κι αυτό το θέμα. Πρώτα και κύρια, όμως, είναι «επιτυχία» των δικαστικών, σωφρονιστικών και πολιτικών στελεχών που δεν ένιωσαν το ελάχιστο δέος μπροστά στη χυδαία ισχύ με την οποία είναι περιβεβλημένοι. Τη χυδαία ισχύ τους να εμποδίζουν τον Βασίλη και κάθε άλλο φυλακισμένο να βαδίσει.
Μετά τιμής, θα σε θυμόμαστε, Βασίλη.
Λουκάς Σταμέλλος
