Αλλη μια φορά ο Αλέξης Τσίπρας αναφέρθηκε εκτενώς στην ανάγκη των προοδευτικών δυνάμεων να συνασπιστούν και να χτίσουν ένα μπλοκ που θα προασπιστεί τη δημοκρατία και τη δικαιοσύνη.

Κλείνοντας τις εργασίες της τρίτης ημερίδας που οργάνωσε το Ινστιτούτο του την Πέμπτη στο Ωδείο Αθηνών ο πρώην πρωθυπουργός μίλησε στην παρέμβασή του για την ελπίδα που αναζητείται για «μια νέα ανάγνωση και στάση, χωρίς τα χτεσινά στερεότυπα και τους κομματικούς, μικροκομματικούς, ή και προσωπικούς εγωισμούς».

Σύμφωνα με τον Αλ. Τσίπρα «η πρωτοφανής σε όγκο, αλλά και στην ώριμη και δημοκρατική αποφασιστικότητα, πρόσφατη κινητοποίηση με το αίτημα για δικαιοσύνη, φως, οξυγόνο αποτελεί μια απάντηση ελπίδας», διότι την ίδια στιγμή «συνένωσε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες με διαφορετικές πολιτικές ή και κομματικές προτιμήσεις, διαφορετικά ιδεολογικά πιστεύω, από διαφορετικά κοινωνικά στρώματα σε μια μαχητική ομοφωνία δημοκρατίας και δικαιοσύνης».

Κατάφερε δε ν’ αποδείξει πως «έχουν άδικο οι Κασσάνδρες». Αντιθέτως «έδειξε με τον πιο ανάγλυφο τρόπο ότι η Ελλάδα που αντιστέκεται είναι πληγωμένη, αλλά παρούσα». Ότι «στην τυφλότητα και στην κωφότητα αντιπαρατάσσει την κινητοποίηση».

«Να γίνουν η λύση και όχι το πρόβλημα»

Τις απορίες του βέβαια τις εξέφρασε για το αν «μπορούν να επαναφέρουν την εμπιστοσύνη και να συμφωνήσουν σε ένα μίνιμουμ σχέδιο αλλαγών και μεταρρυθμίσεων που θα επουλώσει τις πληγές της δημοκρατίας και της δικαιοσύνης, όταν δε μπορούν να συμφωνήσουν ακόμη και για έναν κοινό βηματισμό μέσα στο Κοινοβούλιο».

Αναγνώρισε μάλιστα ότι «η εικόνα εκεί έξω δεν είναι καλή, ούτε για την αντιπολίτευση, ανεξάρτητα ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο».

«Ξέρω καλά εγώ ποιος έχει το δίκιο και ποιος το άδικο», ανέφερε εκτός χαρτιού, αλλά περιέγραψε μια κατάσταση που «μας αφορά όλους, τον καθένα και την καθεμιά μας, αλλά και μας υπερβαίνει ταυτόχρονα, με την έννοια ότι είναι ευθύνη πρωτίστως των ηγεσιών της προοδευτικής αντιπολίτευσης να δώσουν απαντήσεις».

Όπως κατέληξε ο πρώην πρωθυπουργός «τα Τέμπη, η Πύλος, οι υποκλοπές, οι μεγάλες λαϊκές κινητοποιήσεις, αποτελούν μια προειδοποίηση». Μια προειδοποίηση που προϊδεάζει και προειδοποιεί για τον κίνδυνο «να γίνουν μέρος του προβλήματος κι εκείνοι που εκ των πραγμάτων οφείλουν να είναι μέρος της λύσης» στην περίπτωση που «δεν υπάρξει έγκαιρη και πειστική απάντηση που θα λάβει υπόψη τις διεργασίες και τις αντιδράσεις της κοινωνίας».