Οι απαράδεκτοι που έγιναν θριαμβευτές, οι "φωνές" που πρέπει να ακούμε και οι "φωνές" που πρέπει να απομονώνουμε. Γράφει ο Χάρης Σταύρου.
Είμαι άνθρωπος που δίνει μεγάλη σημασία στη γλώσσα του σώματος. Υπάρχουν συνάδελφοι που δίνουν έμφαση στα advanced stats, υπάρχει ο Στέφανος Μακρής που θα αναλύσει εδώ στο SPORT24 άριστα ένα σαραντάλεπτο για να κατανοήσουμε -όλοι μας- την τακτική, τη στρατηγική, το πλάνο ενός προπονητή, για εμένα όλα ξεκινούν και όλα τελειώνουν στον τρόπο με τον οποίο κινείται ένας αθλητής pre-game, στη διάρκεια του αγώνα και post-game. Από τη στιγμή που θα μπει, μέχρι τη στιγμή που θα αποχωρήσει από το γήπεδο.
Παρακολουθώ πάντα την χαρά των παικτών του Ολυμπιακού την ώρα που παρουσιάζεται η δωδεκάδα στο Στάδιο Ειρήνης και Φιλίας. Βλέπω τον Γουόκαπ να είναι πάντα χαμογελαστός, τον Παπανικολάου πάντα υποστηρικτικός, τους ξένους που πηδούν στον αέρα για να συγκρουστούν τα κορμιά τους. Και, για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, έχω πιάσει τον εαυτό μου να αναρωτιέται αν θα έπρεπε κάποια βράδια αυτή η ευφορία να είναι κάπως πιο... περιορισμένη.
Αναρωτιέμαι, πώς μπορεί ένας παίκτης να έχει ηττηθεί το βράδυ της Παρασκευής στο Μόναχο (τυχαίο το παράδειγμα, μιας και είναι φρέσκο), το βράδυ της Κυριακής στο σπίτι του από τον αιώνιο αντίπαλο σε ματς με τεράστιο διακύβευμα και να επιστρέφει το βράδυ της Τρίτης μέσα στην... τρελή χαρά για να παλέψει με τη Ρεάλ Μαδρίτης. Και αμέσως απαντάω σε εμένα πως αυτό είναι το μπάσκετ. Αυτός είναι ο αθλητισμός. Αυτή είναι η EuroLeague του 2025 και αυτή πρέπει να είναι.
Ο Γουόκαπ κι ο κάθε Γουόκαπ πρέπει να είναι πάντα χαμογελαστός. Ο Παπανικολάου κι ο κάθε Παπανικολάου πρέπει να έχει ξεχάσει το προηγούμενο ματς, είτε η ομάδα του έχει νικήσει, είτε η ομάδα του έχει χάσει. Ο Μπαρτζώκας κι ο κάθε Μπαρτζώκας πρέπει να μένει πιστός στο πλάνο και στη φιλοσοφία του, χωρίς να τον νοιάζει τι λέει ο περίγυρος. Αυτός αποφασίζει και αυτός κρίνεται, αλλά σε έναν δίκαιο κόσμο θα πρέπει να κρίνεται στο τέλος της σεζόν και όχι τον Οκτώβριο.
Ακόμη και τους πιο σκληροτράχηλους
Αυτά που γράφτηκαν κι αυτά που ειπώθηκαν μετά από το ντέρμπι της Κυριακής, μπορούν να συνθλίψουν ακόμη και τους πιο σκληροτράχηλους ανθρώπους.
Αυτά που γράφονται κι αυτά που λέγονται μετά από κάθε ντέρμπι αιωνίων, μπορούν να γκρεμίσουν ακόμη και τους πιο ισορροπημένους παίκτες, ακόμη και τους πιο φιλοσοφημένους προπονητές. Και πράγματι, κάποιες φορές αυτό συμβαίνει.
Όσο κι αν ο Γιώργος Μπαρτζώκας λέει ότι "δεν ξέρει τι γράφεται και δεν τον ενδιαφέρει", ξέρει πάνω-κάτω τι γράφεται. Όχι τόσο στα social media, όσο στα media, από επαγγελματίες του χώρου που παρασύρονται κι αυτοί από το συναίσθημα, από την κοινή γνώμη, από την ατμόσφαιρα ή από οτιδήποτε άλλο.
Με αφορμή τις χθεσινοβραδινές του δηλώσεις, μπορεί να γίνει μια μεγάλη συζήτηση για τη σημασία που έχουν και για τη σημασία που (δεν) πρέπει να έχουν τα social media στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Το βράδυ της Παρασκευής και το βράδυ της Κυριακής ο Γιώργος Μπαρτζώκας και οι παίκτες του Ολυμπιακού ήταν απαράδεκτοι.
Το βράδυ της Τρίτης ήταν θριαμβευτές.
Έχασαν από την Μπάγερν, έχασαν από τον αιώνιο αντίπαλο, νίκησαν ένα εκ των φαβορί για τη EuroLeague.
Όλα αυτά σε πέντε βράδια. Όλα αυτά σε ένα μικρό διάστημα στο οποίο ο κόσμος της ομάδας έζησε ακραία έντονα συναισθήματα.
Οι δηλώσεις του Μπαρτζώκα μετά από την νίκη επί της Ρεάλ:
"Άλλοι πιστεύουν ότι έχουμε δομικό πρόβλημα. Εγώ πιστεύω ότι έχουμε πολύ καλούς παίκτες, αλλά χρειαζόμαστε χρόνο για να παίξουμε καλά. Υπάρχουν παίκτες που ζητούν αλλαγή επειδή έχουν επανέλθει από μεγάλη αγωνιστική απραξία και μπαίνουν απότομα σε αγώνες τέτοιας έντασης χωρίς να είναι σε καλή κατάσταση. Ο Ολυμπιακός θα είναι καλή ομάδα φέτος και θα κυνηγήσει καλά πράγματα, πρέπει να μείνουμε μαζί και να έχουμε την υποστήριξη του κόσμου μας που είναι πολύ σημαντική.
Θέλω να πω το εξής. Αυτή τη στιγμή υπάρχει μία κοινή γνώμη που διαμορφώνεται από το τι γράφουν κάποιοι στα social media. Φίλοι μου μου στέλνουν μηνύματα συμπαράστασης, αλλά δεν ξέρω τι γράφεται και δεν με ενδιαφέρει. Κάποιοι έχουν λόγο και αποστολή να γράφουν πράγματα. Αλλά δεν ξέρεις τι είδους καλλιέργεια έχουν, ή αν απλώς έχουν θυμώσει. Εγώ προσωπικά δεν έχω δει πουθενά, όπου κι αν έχουμε παίξει, ούτε προς την ομάδα ούτε προς εμένα, αμφισβήτηση.
Η αφοσίωσή μου στην ομάδα και η αγάπη μου στο κλαμπ, δεν αμφισβητούνται. Αυτό που καλούνται κάποιοι να καταλάβουν είναι το εξής. Αν έχουμε πάρει στους τελευταίους εννέα τίτλους τους οκτώ, αν έχουμε πάει τρεις φορές στο Final Four και αν τώρα υπάρχει αμφισβήτηση, που συμβαίνει σε όλες τις ομάδες του κόσμου, μπορεί να φταίει και το ότι βαριέσαι μια φάτσα να την βλέπεις συνέχεια. Για ποιο λόγο θέλουν όλοι μεταγραφές; Γιατί θέλουν νέα πρόσωπα. Τα παλιά πρόσωπα κουράζουν. Είναι κι αυτό μέρος του παιχνιδιού".
Έτσι είναι ο πρωταθλητισμός
Κάθε συνέντευξη Τύπου με τον προπονητή του Ολυμπιακού είναι ευκαιρία για μια καλή συζήτηση. Και όχι μόνο για το μπάσκετ.
Ο Μπαρτζώκας κι ο κάθε Μπαρτζώκας έχουν την αβάσταχτη υποχρέωση να αποδεικνύουν κάθε βράδυ ποιοι είναι. Χωρίς να το "χρωστούν" σε κανέναν. Έτσι είναι, όμως, ο πρωταθλητισμός στο κορυφαίο επίπεδο και σε οργανισμούς όπως ο Ολυμπιακός. Το θετικό στους Πειραιώτες είναι πως υπάρχει υπομονή και μετά από τόσα χρόνια στην ελίτ, προστατεύονται πρόσωπα, συμπεριφορές, φιλοσοφίες και δεν "καίγονται" από τον κανιβαλισμό για ένα κακό δεκάλεπτο, για μία ήττα τον Οκτώβριο.
Σε μια παρόμοια κατάσταση βρίσκονται όλοι οι παίκτες της ομάδας. Από τον Τόμας Γουόκαπ που έχει δώσει το 101% των δυνάμεών του από την πρώτη ημέρα που φόρεσε τα ερυθρόλευκα, μέχρι τον Σακίλ ΜακΚίσικ που εδώ και μια πενταετία πρέπει να αποδεικνύει κάθε βράδυ ότι δεν έχει απλώς τρυπήσει, αλλά έχει διαλύσει το ταβάνι του και έχει παίξει πολλά επίπεδα πάνω σε σχέση με αυτό που όλοι περίμεναν.
Ο Αμερικανός, στα 34 χρόνια του, παραμένει ο πιο αθλητικός, ο πιο εκρηκτικός, ο πιο πεισματάρης μπασκετμπολίστας αυτού του υπερταλαντούχου ρόστερ. Δεν του χαρίστηκε κάτι, ο προπονητής του τον πιστεύει, του δίνει ευκαιρίες, χώρο και χρόνο και εκείνος τις αρπάζει ξανά και ξανά.
"Όσο παίζει καλά ο ΜακΚίσικ, τόσο ο Ολυμπιακός θα είναι καταδικασμένος" λένε κάποιοι, που πιστεύουν ότι τα εκπληκτικά αθλητικά του προσόντα κρύβουν το περιορισμένο μπασκετικό του ταλέντο. Και ναι, δεν είναι ο πιο... δαντελένιος μπασκετμπολίστας, είναι όμως πάντα εκεί για να παλέψει με όλες του τις δυνάμεις. Και παίκτες σαν τον ΜακΚίσικ θα πρέπει να απολαμβάνουν τον σεβασμό, την εκτίμηση και την αγάπη του κόσμου για την μαχητικότητα και τον επαγγελματισμό τους.
Παρεμπιπτόντως, ο Σακ έχει φέτος 11.7 πόντους με 58% στο δίποντο, 52% στο τρίποντο, 100% στις βολές, 3.3 ριμπάουντ, 2.3 ασίστ, μόλις ένα λάθος και 13.8 μονάδες στο σύστημα αξιολόγησης ανά 17:58 σε έξι αγώνες της EuroLeague. Έβαλε 13 πόντους στη Φενέρμπαχτσε, 22 στην Αρμάνι Μιλάνο, 17 στην Αναντολού Εφές και 15 στη Ρεάλ Μαδρίτης.
Η γνώμη μας δεν αλλάζει ούτε μετά από τις ήττες από Μπάγερν - Παναθηναϊκό, ούτε μετά από τον θρίαμβο επί της Ρεάλ. Ο Ολυμπιακός είναι καλή ομάδα, έχει παίκτες-νικητές και θα παίξει μπάσκετ πολύ υψηλού επιπέδου. Και με τον Γουόκαπ και με τον Γουίλιαμς-Γκος και με τον Φουρνιέ και με όλους αυτούς που κρίνονται αυστηρά έως άδικα τόσο νωρίς στη σεζόν.
Κάποια στιγμή πρέπει όλοι να καταλάβουμε ότι αυτοί οι παίκτες, αυτοί οι προπονητές, αυτοί οι παράγοντες που πληρώνονται άλλοι καλά και άλλοι καλύτερα, είναι άνθρωποι με αδυναμίες, με συναισθήματα και με... αυτιά. Και ακουν και νιώθουν και στενοχωριούνται και έχουν τις κακές τους ημέρες. Και όχι, δεν είναι ρομπότ ούτε πρέπει να λειτουργούν ως ρομπότ. Χρειάζονται υποστήριξη στα πάνω και στα κάτω τους, πρέπει να χαίρονται και να χοροπηδούν σε κάθε παρουσίαση.
Για μπάσκετ μιλάμε. Κι αυτό δεν πρέπει ποτέ να το ξεχνάμε.
Υ.Γ.: Η ατμόσφαιρα που είχε το ΣΕΦ χθες βράδυ ήταν μαγική. ΜΑΓΙΚΗ, με όλα τα γράμματα κεφαλαία. Σε μία δύσκολη περίοδο και με τα... social media να κανιβαλίζουν στον υπερθετικό βαθμό, ο κόσμος ήταν εκεί για να υποστηρίξει με τον πιο αγνό τρόπο. Κι αυτό είναι κατόρθωμα και των παικτών και του προπονητή για όσα έχουν πετύχει τα τελευταία χρόνια. Που δεν είναι και λίγα. Κι ας έχει γλιστρήσει η EuroLeague από τα χέρια τους. Κάποια στιγμή πρέπει να ξεχωρίσουμε τις "φωνές" που πρέπει να ακούμε και τις "φωνές" που πρέπει να απομονώνουμε.
ΧΑΡΗΣ ΣΤΑΥΡΟΥ
