Ο Βασίλης Βλαχόπουλος γράφει για τη βαθμολογική συγκομιδή του Άρη ρίχνοντας μια ματιά στο παρελθόν αλλά και για την ιδιάζουσα σημασία του αγώνα με την Καλλιθέα.
Σχετικά πρόσφατα, σε τηλεοπτική συζήτηση ειπώθηκε η ικανότητα του Άρη στη συγκέντρωση βαθμών μήνα Σεπτέμβρη παράλληλα της κακής συνήθειας μη διατήρησης της ίδιας αγωνιστικής εικόνας στην εξέλιξη του Πρωταθλήματος. Ως ένα βαθμό κίνησε την περιέργεια μου καθότι παρουσιάστηκε ως εξαιρετικά σύνηθες δίχως αυτό να σημαίνει ότι η έλλειψη διάρκειας στην εξασφάλιση νικών δεν αποτελεί ένα από τα διαχρονικά ζητήματα των «κίτρινων». Πράγματι είναι, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι οι εκκινήσεις του στα Πρωταθλήματα ήταν πάντα ικανοποιητικές σαν αυτή του φετινού. Σε μεγάλο βαθμό όμως υποδεικνύουν την πορεία της σεζόν. Τα παραδείγματα αναδεικνύονται μέσα από το πρόσφατο παρελθόν.
Καθώς έχουμε διανύσει επτά αγωνιστικές, πριν από ακριβώς έναν χρόνο ο Άρης δεν είχε συγκεντρώσει περισσότερους από δέκα βαθμούς απέχοντας εννιά από την κορυφή και έξι από την τέταρτη ομάδα. Κι έτσι έφτασε να παίξει το ευρωπαϊκό εισιτήριο στον τελικό του Κυπέλλου αλλά με τέσσερα διαθέσιμα γιατί η κατάσταση δεν διορθώθηκε προϊόντος του χρόνου, ίσα-ίσα που αυξήθηκε η διαφορά.
Έναν χρόνο πιο πίσω (2022-23) είχε ακριβώς την ίδια συγκομιδή βαθμών, δηλαδή δέκα, με απόσταση έντεκα βαθμών από την κορυφή αλλά οι «γκέλες» των άλλων δεν τον εκτροχίασαν ολοκληρωτικά. Το δε ξεκίνημα της σεζόν 2021-22 ήταν λίγο πολύ αντίστοιχο του φετινού καθώς μάζεψε 14 βαθμούς, ο πρωτοπόρος Ολυμπιακός είχε 17 κι έναν περισσότερο από την ΑΕΚ, καθώς ο ΠΑΟΚ είχε μείνει στους 13 και ο Παναθηναϊκός στους 10. Στο τέλος αυτής της κανονικής διάρκειας, ο Άρης ήταν στην 4η θέση με έναν λιγότερο βαθμό από την ΑΕΚ, τρεις περισσότερους από τον Παναθηναϊκό και τελικώς εξασφάλισε ευρωπαϊκό εισιτήριο. Πηγαίνοντας δε στη σεζόν 2020-21, πάντα μετά από επτά αγώνες, ήταν στην κορυφή της βαθμολογίας με 19 βαθμούς αλλά με την ολοκλήρωση της κανονικής διάρκειας ο Ολυμπιακός προετοίμαζε τη φιέστα του βρισκόμενος στο +16 από τον δεύτερο Άρη. Κι εκεί εξασφαλίστηκε η ευρωπαϊκή έξοδος.
Το συμπέρασμα είναι ότι πράγματι οι πρώτες επτά αγωνιστικές δίνουν μια γεύση περί του τί επρόκειτο να ακολουθήσει χωρίς φυσικά την ύπαρξη δογμάτων. Όσες φορές οι «κίτρινοι» ξεκίνησαν δυναμικά, διατηρήθηκαν στις κορυφαίες θέσεις της βαθμολογίας δίχως να καταφέρουν το βήμα παραπάνω. Φέτος έχουν την ευκαιρία ολοκληρωτικής αλλαγής. Αυτή τη δυνατότητα προσφέρει το πρόγραμμα παράλληλα της αγωνιστικής εικόνας τους και σε συνάρτηση της αντίστοιχης που έχουν παρουσιάσει οι άλλοι.
Κυρίως όμως, έχουν την ποιότητα για να τα καταφέρουν αρκεί να την επιβεβαιώσουν σε παιχνίδια σαν αυτό που ακολουθεί απέναντι στην Καλλιθέα. Κρίνοντας από την τακτική προσέγγιση των αγώνων από την τελευταία δεν θα επαναλάβει αυτό που έκανε η Λαμία πριν από περίπου δύο εβδομάδες όπου δεν παρέκκλινε της απόλυτα αμυντικής λογικής της παρότι δέχθηκε γκολ στο τρίτο λεπτό. Η Καλλιθέα έχει αποδείξει ότι της ταιριάζει ο τίτλος του απόλυτου αουτσάιντερ. Ο Ολυμπιακός… έφτυσε αίμα για να τη νικήσει, η ΑΕΚ δεν το έκανε και ο Παναθηναϊκός είχε σύμμαχο την τύχη για να αποσπάσει τον βαθμό της ισοπαλίας. Με τις προσδοκίες που δημιούργησε, ειδικά στον αγώνα με τον Παναθηναϊκό, θα περίμενε κανείς τη συγκέντρωση νικών σε παιχνίδια σαν αυτό με τον Αστέρα Τρίπολης όπου έπαιξε με αριθμητικό μειονέκτημα. Δεν το έκανε γιατί δημιουργεί αλλά δεν σκοράρει. Είναι η όγδοη σε τελικές προσπάθειες με 70 συνολικά και προτελευταία στα γκολ με μόλις πέντε.
Στο πλαίσιο αποσυμπίεσης των ποδοσφαιριστών οι προπονητές δεν προσδίδουν τον χαρακτήρα «τελικού» σε κάθε αγώνα πλην των αυθεντικών αλλά η αλήθεια είναι ότι καθένας από αυτούς που ακολουθούν έχει αυτόν τον προσδιορισμό. Ανεξάρτητα από το τί λέει ο καθένας και πόση αλήθεια εμπεριέχει ο λόγος τους, ο Άρης θα πρέπει να νιώσει μεγαλύτερη ανάγκη απέναντι στον εαυτό του επιβεβαιώνοντας ότι άλλαξε σελίδα κι έχει τον τρόπο να μην χάνει βαθμούς απέναντι σε ομάδες οι οποίες ποιοτικά δεν είναι του ίδιου επιπέδου με τη δική του. Όπως έχει ανάγκη συνδυασμού της συγκομιδής βαθμού με την απόδοση ποδοσφαίρου σαν αυτό που έπαιξε στο πρώτο ημίχρονο με τη Λαμία όπου απέναντι σε πολυπρόσωπη άμυνα βρήκε τον τρόπο δημιουργίας τελικών ευκαιριών και θα έπρεπε να είχε εξασφαλίσει ευρύ σκορ σε σχέση με το 2-0 με το οποίο πήγε στ’ αποδυτήρια.
Υγ: Στη συνέντευξή του στον Ρ/Σ Cadena Sur ο Λορέν Μορόν στάθηκε αρκετά στην ευθύνη σκοραρίσματος που νιώθει απέναντι στους οπαδούς της ομάδας. Αλήθεια είναι, και αποτελεί προνόμιο για τον ίδιο το ότι βρίσκεται τόσο ψηλά στη συνείδηση του κόσμου. Υποδηλώνει την αναγνώριση της αξίας του από το κοινό κυρίως όμως την αντίληψη του ιδίου περί του μεγέθους της ευθύνης του. Το τελευταίο είναι το σπουδαιότερο. Το επαναλάμβανε συνεχώς απόλυτα πετυχημένος προπονητής μπάσκετ. Όταν οι άλλοι τον ρωτούσαν για στατιστικές και αριθμούς αυτός απαιτούσε ευθύνη και τα κότσια ανάληψής της εκτιμώντας ότι αυτή διαχωρίζει τις προσωπικότητες από τους υπόλοιπους.
Βασίλης Βλαχόπουλος
