Η επόμενη μέρα των βουλευτικών εκλογών της Γαλλίας βρίσκει τις δύο δυνάμεις που συνεργάστηκαν για να ηττηθεί η Ακροδεξιά -την Αριστερά που θριάμβευσε και την παράταξη του Μακρόν- να ψάχνουν φόρμουλα «συγκυβέρνησης», ίσως μοιράζοντας τις αρμοδιότητες μεταξύ προέδρου και πρωθυπουργού.

ΠΑΡΙΣΙ

Μετά τα προχθεσινά εκλογικά αποτελέσματα η Γαλλία είναι πολιτικά τριχοτομημένη. Στην Εθνοσυνέλευση κυριαρχούν τρεις πολιτικές παρατάξεις από τις οποίες η μία, η ακροδεξιά, δεν θέλει να συνεργαστεί με κανέναν, ούτε και κανένας θέλει να συνεργαστεί μαζί της, ενώ οι άλλες δύο, η παράταξη της Αριστεράς και η παράταξη του Μακρόν, προεκλογικά συνεργάστηκαν μεταξύ τους και συνεπώς δεν θα ήταν παράλογο να συνεργαστούν και μετεκλογικά.

Ζαν-Λικ Μελανσόν, Εμανουέλ Μακρόν

Για να συνεργαστούν, ωστόσο, θα πρέπει να απαντηθούν δύο θεμελιώδη ερωτήματα: επί τη βάσει ποιου προγράμματος θα συνεργαστούν και με ποιον πρωθυπουργό; Ως προς το πρόγραμμα θα πρέπει να αναζητηθούν συμβιβαστικές λύσεις, λαμβανομένων υπόψη των διαφορών που υπάρχουν ανάμεσα στις δυο παρατάξεις. Και πάλι, δεν θα ήταν παράλογο να συμφωνήσουν πως σε ό,τι αφορά τα θέματα της εξωτερικής πολιτικής και της άμυνας το πάνω χέρι θα το έχει ο πρόεδρος Μακρόν, όπως άλλωστε λίγο πολύ προβλέπει και το Σύνταγμα της χώρας, ενώ στα οικονομικά ζητήματα θα μπορούσε να έχει το πάνω χέρι η Αριστερά, κατοχυρώνοντας για παράδειγμα την ακύρωση κάποιων αποφάσεων της προηγούμενης κυβέρνησης που αφορούν το συνταξιοδοτικό. Στην περίπτωση αυτή, τόσο οι μεν όσο και οι δε θα μπορούσαν να ισχυριστούν ενώπιον των ψηφοφόρων τους πως πέτυχαν έναν έντιμο συμβιβασμό, όπου κάτι έδωσαν και κάτι πήραν.

Ως προς το ζήτημα, τέλος, του προσώπου που θα μπορούσε να αναλάβει την πρωθυπουργία, τα προβλήματα δεν είναι αξεπέραστα. Θα πρέπει να βρεθεί ένα πρόσωπο, από τον χώρο της Αριστεράς φυσικά που ήρθε πρώτη σε έδρες, το οποίο να είναι λίγο πολύ αποδεκτό τόσο από τη ριζοσπαστική Αριστερά του Μελανσόν, όσο και από τη δεξιά πτέρυγα της παράταξης Μακρόν.

Τέτοια πρόσωπα υπάρχουν στη γαλλική πολιτική ζωή, αλλά και να μην υπήρχαν, θα μπορούσαν να εφευρεθούν. Τούτων δοθέντων, η δημιουργία μιας κυβέρνησης συνεργασίας, η οποία θα έχει την απόλυτη κοινοβουλευτική πλειοψηφία, δεν είναι ανέφικτη. Ερωτήματα, ωστόσο, δημιουργούνται από τις μαξιμαλιστικές θέσεις με τις οποίες εξ αρχής προσήλθε στις διαβουλεύσεις ο Ζαν-Λικ Μελανσόν, ο οποίος άφησε να εννοηθεί πως ο νέος πρωθυπουργός θα πρέπει να προέρχεται από το κόμμα του, την Ανυπότακτη Γαλλία, για να εφαρμόσει κατά γράμμα και πλήρως το πρόγραμμα του Νέου Λαϊκού Μετώπου της Αριστεράς.

Αν δεν πρόκειται για μία σκληρή διαπραγματευτική τακτική, τότε κατά πάσα πιθανότητα ο Μελανσόν έχει αποφασίσει να μείνει στην αντιπολίτευση. Αυτό δεν αποκλείει, φυσικά, το ενδεχόμενο συνεργασίας των άλλων συνιστωσών του Λαϊκού Μετώπου της Αριστεράς με την παράταξη Μακρόν. Στην περίπτωση αυτή, η Γαλλία θα έχει εκ νέου μία κυβέρνηση που δύσκολα θα έχει την απόλυτη πλειοψηφία στην Εθνοσυνέλευση, πλην όμως, θα έχει ευρύτερο χαρακτήρα από τις προηγούμενες και πρωθυπουργό που δεν θα προέρχεται από τις τάξεις της παράταξης Μακρόν.

Μανώλης Σπινθουράκης