Ο Γιώργος Κούβαρης βρέθηκε με την αποστολή του Παναθηναϊκού AKTOR στο Μόναχο και γράφει για τη μεγάλη νίκη επί της Μπάγερν η οποία ίσως και να ισοδυναμεί με τη μισή πρόκριση στο φετινό Final Four και την... επιστροφή στο Βερολίνο!
Βερολίνο 2009. Ο Παναθηναϊκός κατακτάει το 5ο (τότε) ευρωπαϊκό πρωτάθλημα της ιστορίας του.
Βερολίνο 2024. Ούτε λίγο, ούτε πολύ, 15 χρόνια μετά. Ο Παναθηναϊκός θέλει να επιστρέψει στη Γη της (μπασκετικής του) Επαγγελίας και να διεκδικήσει εκ νέου το ιερό δισκοπότηρο της Euroleague.
Κάτι που έμοιαζε ακατόρθωτο ή όνειρο θερινής νυκτός στο ξεκίνημα της χρονιάς, τείνει να γίνει πραγματικότητα. Την (σε πρώτη φάση) επιστροφή σ' ένα Final Four που τόσο πολύ είχε λείψει στις τάξεις του Παναθηναϊκού την τελευταία 12ετία. Και εν συνεχεία το βαρύτιμο τρόπαιο. Γιατί, κακά τα ψέματα. Όπως θα έχει 25% πιθανότητες το «τριφύλλι» εάν πάρει τελικά εισιτήριο του Final Four, το ίδιο ποσοστό θα έχουν και οι υπόλοιπες τρεις ομάδες. Και αν μη τι άλλο η ιστορία έχει δείξει ότι ο Παναθηναϊκός δεν αρκείται μόνο στη συμμετοχή και ούτε περιορίζεται μόνο σε αυτήν. Πάει μόνο για το κύπελλο.
Προπονητές πήγαν και ήρθαν στην μετά-Ομπράντοβιτς εποχή. Παίκτες το ίδιο. Όμως, και με εξαίρεση δύο το πολύ τρεις φορές, οι «πράσινοι» έπρεπε να βάλουν τα κιάλια για να δουν το Final Four. Και πάλι. Ήταν πολύ μακριά.
Ο Αταμάν αλλάζει τον ρου της... σκέψης και της ιστορίας
Η άφιξη του Εργκίν Αταμάν ωστόσο έμελλε να αλλάξει το σκεπτικό στις τάξεις της ομάδας και δεν αποκλείεται να αλλάξει και τον ρου της ιστορίας της. Εκείνος δεν έλεγε από την πρώτη στιγμή ότι στόχος είναι το Final Four; Εκείνος δεν έλεγε να σπεύσουν οι φίλοι της ομάδας να βγάλουν εισιτήρια για το Βερολίνο; Εκείνος δεν πίστευε περισσότερο από οποιονδήποτε άλλον στην ομάδα (του); Τώρα οι φίλοι των «πρασίνων» τρέχουν και δεν φτάνουν για να εξασφαλίσουν μια θέση στη «Mercedes-Benz Arena» του Βερολίνου.
Και δεν το λέω έτσι γενικά και αόριστα. Πολλοί είναι εκείνοι που μετά το ματς με την Βίρτους στην Μπολόνια άρχισαν να κινούν γη και ουρανό για ένα μαγικό χαρτάκι του Final Four. Εκείνοι που (πίστεψαν αλλά και) προνόησαν, απλά άρχισαν σιγά-σιγά να σκέφτονται μόνο το «πακετάρισμα» για το Βερολίνο κρατώντας τα εισιτήρια στα χέρια τους.
Η νίκη επί της Μπάγερν στο Μόναχο ίσως και να ισοδυναμεί με την μισή (και παραπάνω) πρόκριση στο φετινό Final Four. Μπορεί μέσα στην ομάδα να λένε (και πολύ σωστά το λένε) ότι υπάρχει ακόμα ένα ματς για να «κλειδώσει» και τυπικά το αβαντάζ της έδρας απέναντι στην Άλμπα Βερολίνου στο (soon to be) sold out ΟΑΚΑ ωστόσο ας μην γελιόμαστε. Εδώ που έφτασε ο Παναθηναϊκός και με τις νίκες που έκανε το τελευταίο διάστημα, καμία Άλμπα δεν μπορεί να του στερήσει το αβαντάζ της έδρας. Ειδικά μέσα σ' ένα γήπεδο το οποίο θα «κοχλάζει» από 20.000 φιλάθλους του.
Εδώ που έφτασε δεν φοβάται τίποτα και κανέναν
Αν μη τι άλλο το ΟΑΚΑ θα ζήσει την ερχόμενη Πέμπτη (11/4, 21:15) μεγάλες πιένες, καθώς αναμένεται το... πάρτι για την 2η θέση στην κατάταξη και το πλεονέκτημα της έδρας απέναντι στην ομάδα που θα κερδίσει το play in tournament για τις θέσεις 7-8. Θα είναι η Μακάμπι; Θα είναι η Βίρτους; Θα είναι η Μπασκόνια; Όποια και από τις τρεις και αν είναι, δεν πιστεύω ότι θα πρέπει να προβληματίζει τον Παναθηναϊκό. Το έχω γράψει πολλές φορές και θα το αναφέρω ξανά.
Ο καλός Παναθηναϊκός ΔΕΝ φοβάται και ούτε πρέπει να ανησυχεί για ΚΑΜΙΑ ομάδα της Euroleague. Ειδικά μέσα στο ΟΑΚΑ. Και πείτε μου εσείς κάτι. Μπορεί κάποια από αυτές τις τρεις ομάδες να κερδίσει ΑΥΤΟΝ τον Παναθηναϊκό του τελευταίου τετραμήνου τρεις φορές σε σύνολο πέντε αγώνων; Ε, αν συμβεί, τι να πω. Η... μπασκετική επιστήμη θα σηκώσει τα χέρια ψηλά.
Αν και πρέπει να επικρατούν χαμηλοί τόνοι, μιλάω βάσει λογικής και τίποτε άλλο. Όπως και αν προσπαθήσει να ερμηνεύσει κάποιος τα play off, ο Παναθηναϊκός σε σειρά αγώνων (το τονίζω αυτό γιατί δεν μιλάμε για νοκ άουτ παιχνίδι όπου τα πάντα μπορεί να συμβούν) και με πλεονέκτημα έδρας, είναι απίθανο να αποκλειστεί από μία από αυτές τις τρεις ομάδες. Ακόμα και πιο ποιοτικές ομάδες θα δεινοπαθούσαν στο ΟΑΚΑ. Όμως εντάξει. Έχουμε άλλη μια εβδομάδα για να μιλήσουμε για τα play off. Είπαμε: Υπάρχουν άλλα 40 λεπτά αγώνων μέχρι το απόλυτο αβαντάζ έδρας και το βατό μονοπάτι για το Final Four.
Ο ατσάλινος χαρακτήρας «έπνιξε» το άγχος και την πίεση
Πριν από το ματς στο Μόναχο και έχοντας συνομιλήσει με δεκάδες φιλάθλους που ακολούθησαν την αποστολή της ομάδας, επικρατούσε ένα σκεπτικό. Ότι ο Παναθηναϊκός θα έκανε πάρτι απέναντι στη Μπάγερν. Ότι θα την έκανε... φύλλο και φτερό. Όμως όπως έγραψα και ανήμερα του αγώνα, το εν λόγω ματς ήταν κάτι παραπάνω από πονηρό και το εμπόδιο αρκετά δύσκολο. Ο λόγος ήταν ένας και απλός. Χωρίς μπασκετικές αναλύσεις, χωρίς τίποτα.
Ο Παναθηναϊκός κουβαλούσε ένα τεράστιο «πρέπει» στις πλάτες του. Το «must win» ήταν μεγαλύτερο (βάσει της εξέλιξης της σεζόν) ακόμα και από την αναμέτρηση με την Βίρτους στη Μπολόνια, τον Ερυθρό Αστέρα στο Βελιγράδι, την Μπαρτσελόνα στο ΟΑΚΑ. Απλούστατα ήταν πιο (συγκριτικά με τα υπόλοιπα) βατό παιχνίδι σε αυτή τη σειρά των αγώνων και εκείνο που θα «σφράγιζε» ουσιαστικά (αλλά όχι ακόμα τυπικά) το αβαντάζ της έδρας.
Οι παίκτες δεν είναι άνθρωποι; Νομίζετε ότι δεν τα σκέφτονται όλα αυτά; Δεν τα έχουν στο μυαλό τους; Δεν νιώθουν αυτό το βάρος; Πώς να μην «πνιγούν» από το άγχος βλέποντας παράλληλα και τους παίκτες της Μπάγερν να ευστοχούν στο ένα τρίποντο μετά το άλλο; Και τα περισσότερα εκ των οποίων δύσκολα, πάνω σε άμυνα ή ακόμα και... τρελά (όπως αυτό του Μπολμάρο στο 2ο ημίχρονο σε λήξη επίθεση με το οποίο οι Βαυαροί πραγματοποίησαν την αντεπίθεσή τους).
Όμως δεν άφησαν αυτήν την πίεση να τους πάρει από κάτω. Αν και ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε καλό μπάσκετ, αν και ήταν πολύ ευάλωτος στην άμυνα, αν και παραλίγο να ρίξει μια κλωτσιά και να χύσει την καρδάρα που γέμιζε όλη τη φετινή χρονιά, στο τέλος έδειξε χαρακτήρα, έβγαλε μέταλλο νικητή και απέδειξε ότι ακόμα και σε βραδιές όπου τα πάντα μπορεί να στραβώσουν, διαθέτει την ποιότητα και το βάθος για να ανταπεξέλθει στις δύσκολες κατάστασεις. Και το έκανε με τον πλέον ουσιαστικό και αποτελεσματικό τρόπο.
Ήταν μια βραδιά με πολλά κέρδη για τον Παναθηναϊκό και τον Αταμάν. Κέρδη τα οποία θα... βρει μπροστά του και δη στις σειρές των play off που έρχονται σε τρεις εβδομάδες. Κέρδη τα οποία θα κληθεί να εξαργυρώσει στο πιο κομβικό κομμάτι της σεζόν. Και αναφέρομαι φυσικά στις λύσεις που βρήκε ο Τούρκος τεχνικός από τον πάγκο. Λύσεις που πρόσφεραν ουσιαστική βοήθεια στους «πράσινους» και όχι απλά και μόνο να «γράψουν» χρόνο συμμετοχής παίζοντας στο (κατά το ΝΒΑ) garbage time.
Η second unit που έγινε... first με το σπαθί της
Οι Χουάντσο Ερνανγκόμεθ και οι Ιωάννης Παπαπέτρου ήταν οι παίκτες-κλειδιά προκειμένου ο Παναθηναϊκός να αποτρέψει την πιθανότητα της (οδυνηρής εάν ερχόταν) έκπληξης. Η αλήθεια είναι ότι ο Ισπανός έχει ακούσει πολλά για το γεγονός ότι δεν έχει καταφέρει να βρει τον καλό του εαυτό και ότι δεν έχει προσαρμοστεί καθόλου στο επίπεδο πρωταθλητισμού στην Euroleague. Όμως ήρθε το ματς στο Μόναχο για να δώσει μια εμφατική απάντηση πραγματοποιώντας το καλύτερο παιχνίδι του με τον Παναθηναϊκό. Είχε αυτοπεποίθηση, ήταν επιδραστικός (όχι μόνο στην άμυνα όπως συνηθίζει αλλά και) στην επίθεση ενώ ανέλαβε να πάρει και να ευστοχήσει σ' ένα κρίσιμο τρίποντο με το οποίο οι «πράσινοι» έμειναν σε θέση οδηγού δύο λεπτά πριν από το τέλος του ματς.
Από την πλευρά του ο Ιωάννης Παπαπέτρου δήλωσε και πάλι «παρών». Ο Αταμάν τον έριξε νωρίς στο παρκέ αν και ήταν DNP με την Μπαρτσελόνα και τον Ερυθρό Αστέρα, ενώ απέναντι στη Βίρτους είχε παίξει όλα και όλα επτά λεπτά. Ο «Πάπι» είχε τον δεύτερο μεγαλύτερο χρόνο συμμετοχής του (23:11) μετά το πρώτο του παιχνίδι (και πάλι απέναντι στην Μπάγερν) στη φετινή Euroleague στις 12 Οκτωβρίου (24:18) προσφέροντας πολλές και σημαντικές λύσεις με 3/3 εντός παιδιάς και 1/1 βολή. Και σίγουρα με αυτήν την εμφάνιση αποδεικνύοντας ότι είναι... πανέτοιμος και υγιής μπορεί να λύσει ακόμα περισσότερο τα χέρια του Αταμάν ο οποίος και δεν θα έχει λόγο να μην ανοίξει το rotation.
Όσο για τους Σλούκα, Ναν, Λεσόρ; Ειδικά ο αρχηγός του Παναθηναϊκού πήρε ΟΛΕΣ τις σωστές αποφάσεις στα τελευταία λεπτά του αγώνα. Όμως γι' αυτό αποκτήθηκε. ΑΥΤΗ είναι η αξία του. Και αυτός γνωρίζει τι να κάνει, πώς να το κάνει και πότε να το κάνει ώστε να αποκτήσει η ομάδα του μεγαλύτερο αβαντάζ μέσα σ' ένα ματς. Και φυσικά, εκείνος ξέρει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον «τι εστί» Final Four και πώς να φτάσει εκεί μια ομάδα...
Αντίστοιχα οι Κέντρικ Ναν και Ματίας Λεσόρ πρόσφεραν τον δικό τους... οβολό, έχοντας τις καλές και τις άσχημες στιγμές τους κατά τη διάρκεια της βραδιάς. Ο Αμερικανός γκαρντ «κράτησε» τον Παναθηναϊκό στην 3η περίοδο σκοράροντας 10 πόντους με αποκορύφωμα το buzzer beater με τη λήξη του δεκαλέπτου ωστόσο έκανε κάποια λάθη, είτε από κατάχρηση ντρίπλας ψάχνοντας τη δημιουργία για τον εαυτό του, είτε ακόμα και από την κούραση. Ο Γάλλος σέντερ τα είχε βρει σκούρα από τον Ιμπάκα με αποτέλεσμα να φορτωθεί από νωρίς με τρία φάουλ (σ.σ. ασχέτως εάν το 3ο δεν ήταν!) αλλά στην επίθεση έβαλε τα... μούσκουλά του και έπαιρνε την εκδίκηση από τον σέντερ της Μπάγερν.
Ω, τι κόσμος Θεέ μου
Βέβαια ο πιο... φανερός MVP (σ.σ όπως πολύ εύστοχα ανέφερε και ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος στο Instagram, ο οποίος παρεμπιπτόντως ήταν και πάλι δίπλα στην ομάδα) του Παναθηναϊκού στο Μόναχο ήταν ο κόσμος του. Προσωπικά δεν θυμάμαι σε αγώνα της Euroleague να βρίσκονται 3.500 φίλαθλοι της φιλοξενούμενης ομάδας στο γήπεδο και να το μετατρέπουν σε δική τους έδρα. Το «BMW Park» ήταν μια... μικρογραφία του ΟΑΚΑ όπου οι παίκτες της ομάδας ένιωθαν σαν το... σπίτι τους.
Και φυσικά δεν αναφέρομαι μόνο στους φιλάθλους οι οποίοι ακολούθησαν την αποστολή της ομάδας με το τσάρτερ όπου για ένα ακόμα ταξίδι το AKTINA Travel Group διοργάνωσε τα πάντα με αρτιότητα και στην εντέλεια, ενώ ο... συνήθης ύποπτος Βαγγέλης Ρήγας έτρεχε για όλους προκειμένου να μην αφήσει κανέναν με το παράπονο!
Αναφέρομαι επίσης και σε όλους όσους ταξίδεψαν από την Ελλάδα ή τις γύρω περιοχές (ή και χώρες) της Γερμανίας. Από την Καρλσρούη, το Βούπερταλ, τη Νυρεμβέργη, το Ντόρτμουντ, τη Στουγκάρδη, το Έσεν, ακόμα και από πιο μακριά όπως από το Αμβούργο και τη Βρέμη. Και δεν σας το λέω τυχαία αλλά έτυχε να συνομιλήσω πριν από το τζάμπολ με πολλούς φιλάθλους.
Συν όλους όσους ήρθαν από μόνοι τους από την Ελλάδα. Μάλιστα και οι Γερμανοί κοιτούσαν αποσβολωμένοι, μην μπορώντας να πιστέψουν το θέαμα που αντίκριζαν στο γήπεδο. Να παίζουν στην έδρα τους αλλά να νιώθουν... φιλοξενούμενοι: «Μην σου τύχει!»
