Μια θέση στα τραπέζια όλου του πλανήτη φιλοδοξεί να κατακτήσει το ελληνικό ούζο και στην προσπάθεια να γίνει ευρύτερα γνωστό επιστρατεύονται από μουσεία έως και ιδιωτικές συλλογές. Ποτοποιίες της χώρας και λάτρεις του συγκεκριμένου ποτού συνεργάζονται στενά με στόχο την εξάπλωση του στην υφήλιο.
Σε αυτό το πλαίσιο, λειτουργεί στο γραφικό Πλωμάρι το Μουσείο Ούζου της οικογένειας Βαρβαγιάννη. Οι τουρίστες, Έλληνες και ξένοι, κατά τη διάρκεια των διακοπών τους κάνουν μία στάση στον χώρο προκειμένου να δουν από κοντά τα πρώτα εργαλεία που χρησίμευαν για την εμφιάλωση του ούζου και το πρώτο καζάνι που κατασκευάστηκε το 1858 στην Κωνσταντινούπολη.
"Είναι το πρώτο μουσείο, ωστόσο είναι αξιοσημείωτο πως και άλλες ποτοποιίες κάνουν ανάλογη προσπάθεια. Για εμάς ήταν ευτυχής συγκυρία ότι κρατήσαμε όλα τα παλιά καζάνια και τους παλιούς αποστακτήρες από τη Σμύρνη, τη Θεσσαλονίκη και την Κωνσταντινούπολη. Υπάρχουν πολλά ιστορικά στοιχεία και το Μουσείο είναι πόλος έλξης, καθώς έρχονται πολλοί επισκέπτες για να γνωρίσουν την παράδοση", δηλώνει στο ΑΠΕ/ΜΠΕ ο ποτοποιός, Στάθης Βαρβαγιάννης.
Ο χώρος του Μουσείου διαθέτει κέντρο υποδοχής επισκεπτών, ενώ διεξάγονται γευσιγνωσίες ούζου και οπτικοακουστικές περιηγήσεις στα ελληνικά και τα αγγλικά, ενώ μετά από συνεννόηση μπορούν να γίνουν ειδικές ξεναγήσεις στα σουηδικά, δανικά και γερμανικά.
"Οι Ελληνες πίνουν ούζο, καθώς είναι ένα προϊόν καθαρό, συνδεδεμένο με τις παραδόσεις του τόπου και της διασκέδασης", προσθέτει ο κ.Βαρβαγιάννης συνεχιστής της ποτοποιίας με παράδοση 150 χρόνων. Υπογραμμίζει, δε, πως εκτός από τη χώρα μας, το συγκεκριμένο ποτό έχει μεγάλη "πέραση" στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ πολύ καλές αγορές για εξαγωγές είναι οι ΗΠΑ, η Νότιος Αφρική, η Αυστραλία, το Ισραήλ και η Τουρκία.
"Αρέσει και στους ξένους γιατί είναι ένα ποτό της παρέας, καθαρό, δεμένο με την Ελλάδα, τους μεζέδες, το τραγούδι και τη μουσική. Υπάρχει άνοδος στις πωλήσεις του ούζου και στις εξαγωγές από τον Απρίλιο έως και τον Σεπτέμβριο", συμπληρώνει.
Ο κ. Βαρβαγιάννης δεν ξεχνά και τα προβλήματα του κλάδου υποστηρίζοντας πως το βασικότερο είναι "ο υψηλός φόρος κατανάλωσης που το 2010 έκανε ένα άλμα 123% και μέσα σε δύο χρόνια πήγε πολύ ψηλά. Έχουμε ειδικό φόρο κατανάλωσης λίγο μικρότερο από τις σκανδιναβικές χώρες, ενώ γειτονικές μας χώρες όπως η Βουλγαρία έχουν ελάχιστο φόρο".
