Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες σχολιάζει το αποτέλεσμα των τελικών ανάμεσα σε Ολυμπιακό και Παναθηναϊκό και τις πρώτες του σκέψεις για όσα πρέπει να διορθωθούν.
Τρεις είναι οι εμφατικές περιπτώσεις να κατακτήσεις ένα πρωτάθλημα. Ο ένας είναι το 3-0, άλλος σε Game 5 να ευστοχήσεις σε buzzer beater και ο άλλος να ανατρέψεις το 0-2 και να το κάνεις 3-2. Οι «πράσινοι» κατέκτησαν δίκαια τον τίτλο και έκλεισαν άκρως επιτυχημένα μία ονειρεμένη για αυτούς σεζόν την οποία ολοκλήρωσαν με 7/7 νοκ άουτ αναμετρήσεις (δύο με Μακάμπι που έχαναν 1-2, ένας ημιτελικός Euroleague, ένας τελικός Euroleague και τρεις τελικοί με τον Ολυμπιακό αφού έχαναν με 0-2). Εφτά φορές ΕΠΡΕΠΕ να νικήσουν, εφτά φορές νίκησαν.
Η σεζόν για τους «ερυθρόλευκους» στα δικά μου μάτια είναι αποτυχημένη. Το Κύπελλο και το Super Cup είναι οι πιο ασήμαντοι τίτλοι της χρονιάς, η παρουσία της ομάδας στο Final 4 αποτέλεσε «τρύπημα ταβανιού», όμως η ομάδα δεν έκανε την παρουσία της αισθητή και η απώλεια του τίτλου από 0-2 αποτελεί «ιστορικό γεγονός» με αρνητική χροιά.
Αν ο Ολυμπιακός έχανε το πρωτάθλημα με 3-2 χωρίς break δεν θα υπήρχε τόσο μεγάλο πρόβλημα, αλλά το να έχει τρεις championship points που λένε και στο τένις και να κάνει 0/3 είναι ξεκάθαρα αποτυχία. Κι ας αγωνιζόταν με ένα σέντερ έχοντας χάσει τον Φαλ.
Η επιτυχία από την αποτυχία απέχει ελάχιστα. Στην προκειμένη περίπτωση ένα ελεύθερο σουτ από τα 4 μέτρα ή δύο ελεύθερα τρίποντα από τα 6.75 στο προηγούμενο παιχνίδι. Αν είχε ευστοχήσει ο Γκος ή ο Κάνααν προχθές θα συζητάγαμε διαφορετικά.
Ο Ολυμπιακός απώλεσε το πρωτάθλημα στο Game 4, όταν φοβήθηκε να νικήσει τον Παναθηναϊκό έχοντας στο πλευρό του 13.000 οπαδούς. Οι Πειραιώτες προηγήθηκαν στο τελευταίο δεκάλεπτο και μόλις είδαν τον αντίπαλο να προσπερνά στο σκορ, δεν άντεξαν την πίεση και ηττήθηκαν.
Στην κορυφαία διαφήμιση στην ιστορία του μπασκετικού Ολυμπιακού τίθεται η ερώτηση «πόσο ζυγίζει μία φανέλα»; Στην περίπτωση της ερυθρόλευκης η απάντηση είναι απλή «πολύ περισσότερο από πολλές άλλες, συχνά γίνεται αβάσταχτη». Η πίεση στον Ολυμπιακό έρχεται αυτομάτως με την υπογραφή του συμβολαίου και ορισμένοι κομβικοί παίκτες του φετινού ρόστερ δεν την άντεξαν.
Στο Game 5 είχε πολλά σκαμπανεβάσματα στην απόδοσή του. Κατάφερε να επιστρέψει στο παιχνίδι και να διεκδικήσει τη νίκη όμως ως συνήθως ο Γουίλιαμς Γκος αστόχησε στο κρίσιμο σουτ. Ο Αμερικανός είναι ένας παίκτης ομάδας, υπερχρήσιμος, αλλά κρίνεται ελλιπής στο φινάλε αγώνων με πάρα πολλά άστοχα σουτ τελευταίων δευτερόλεπτων. Δεν διαθέτει τη συγκεκριμένη ικανότητα και ούτε θα την αποκτήσει. Ο Μπαρτζώκας του έδειξε τεράστια εμπιστοσύνη, τον στήριξε και ο Γκος τον εξέθεσε.
Η επόμενη μέρα απαιτεί προσαρμογή πλάνου
Δε θα μηδενίσω την φετινή προσπάθεια του Ολυμπιακού. Οι δυσκολίες ήταν αμέτρητες και τις γνωρίζουν καλά μόνο όσοι ζούσαν καθημερινά την ομάδα. Από την άλλη όμως όπως ανέφερα και παραπάνω όταν προηγείσαι με 0-2 στους τελικούς και χάνεις τον τίτλο δεν υπάρχουν δικαιολογίες.
Η ευθύνη πάντα μα πάντα ανήκει σε όλους. Σε παίκτες, σε προπονητές, σε διοίκηση. Με διαφορετικά φυσικά ποσοστά. Αυτά θα έχουμε μέρες μπροστά μας να τα αναλύσουμε. Το θέμα είναι να ρίξουμε μία πρώτη ματιά στο τι οφείλουν να κάνουν οι Πειραιώτες από δω και πέρα. Το πρώτο και βασικότερο. Να αναλογιστεί ο καθένας την ευθύνη του, να δει τι πήγε στραβά και να παραδεχτούν τα λάθη που έγιναν. Αν δεν παραδεχτείς ένα λάθος, δεν είσαι ικανός να προχωρήσεις μπροστά.
Ο Γιώργος Μπαρτζώκας ανήκει στην ελίτ της προπονητικής και ένα βασικό του χάρισμα είναι η διάθεση που έχει να προσαρμόζεται στις εξελίξεις του αθλήματος. Η ομάδα φέτος δεν είχε κανέναν παίκτη που να μπορούσε να πάρει τις σωστές αποφάσεις όταν η μπάλα «έκαιγε». Και δεν αναφέρομαι σε αγώνες regular season, αλλά εκεί που υπήρχε ανάγκη. Στα ματς για τους μεγάλους παίκτες. Και το φετινό ρόστερ του Ολυμπιακού είχε πολλούς χρήσιμους παίκτες, αλλά δεν είχε τον πολύ καλό παίκτη, τον finisher που έγραφα και τις προάλλες.
Πέρυσι προσπάθησε να πάρει τον Μάικ Τζέιμς και τον Νίκολα Μίροτιτς. Δεν τα κατάφερε για λόγους που δεν έφταιγε. Φέτος προσπάθησε να πάρει τον Μάικ Τζέιμς. Δεν τα κατάφερε. Ο Αμερικανός πείστηκε μέσα σε λίγες μέρες από τη Μονακό και δε βγήκε ποτέ στην αγορά επί της ουσίας.
Ο Ολυμπιακός πρέπει να πάρει έναν point guard που να μην... μασάει. Ξέρετε πως τον ξεχωρίζω εγώ τον υπερπαίκτη από τον παίκτη; Όταν παίρνει τη μπάλα στο τέλος αισθάνεσαι πως θα πετύχει κάτι καλό. Ασχέτως αν ευστοχήσει ή όχι. Όταν φέτος έπαιρνε τη μπάλα παίκτης του Ολυμπιακού συνήθως ακολουθούσε προσευχή.
Δεν είναι εύκολο. Τέτοιοι παίκτες είναι ελάχιστοι. Ο Τζέιμς, ο Ναν, ο Σλούκας, ο Καμπάτσο (όχι τόσο σε σκορ) και ο Λάρκιν είναι μία κατηγορία μόνοι τους. Στο από κάτω επίπεδο βρίσκονται παίκτες τύπου Μπράουν και Εβανς. Ο δεύτερος θα φορούσε τα ερυθρόλευκα την ερχόμενη σεζόν και θα ήταν μία από τις καλύτερες μετακινήσεις στην Ευρώπη, αλλά τραυματίστηκε. Ακόμη και εκεί, ατυχία. Ο πρώτος μαθαίνω πως ίσως έρθει για άλλη ομάδα στην Ελλάδα.
Το μπάτζετ θα ανέβει και αρκετά. Οι Παναγιώτης και Γιώργος Αγγελόπουλος θέλουν να επιστρέψουν στην κορυφή της Ελλάδας και ξέρουν πως για να το κάνουν θα χρειαστεί να βάλουν βαθιά το χέρι στην τσέπη. Η λύση του ΝΒΑ ελοχεύει μεγάλο ρίσκο. Για παράδειγμα ο Ναν εξάντλησε κάθε ελπίδα στο ΝΒΑ και είπε το «ναι» στον Παναθηναϊκό στα τέλη του Οκτώβρη. Τους βγήκε το ρίσκο, αλλά δεν είναι λογικό να προσθέτεις τον βασικό σου πρωταγωνιστή τόσο αργά μέσα στη σεζόν. Όπως επίσης όμως δεν είναι λογικό να βαφτίζεις «το κρέας ψάρι» φέρνοντας τον Μπραζντέικις για σκόρερ όπως τον έφερε ο Ολυμπιακός.
Με όσα είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ο Βεζένκοβ βρει τρόπο και επιστρέψει στην Ευρώπη είναι εξαιρετικά απίθανο να μην αγωνίζεται του χρόνου στον Ολυμπιακό. Παικταράς. Θα αλλάξει τα δεδομένα. Θα χρειαστεί όμως και τον παικταρά στην περιφέρεια που ανέφερα πιο πάνω.
Στήριξη στον Μπαρτζώκα
Το μεγαλύτερο περιουσιακό στοιχείο της ομάδας τούτη τη στιγμή είναι ο προπονητής του. Ο Γιώργος Μπαρτζώκας δέχεται έναν ανελέητο «πόλεμο», αλλά κυρίως κατάφερε μία ομάδα με τόσα ζητήματα να την φτάσει αρκετά ψηλά. Οχι δεν είναι επιτυχία. Αλίμονο. Απλά θεωρώ πως με οποιονδήποτε άλλο προπονητή ούτε Βερολίνο θα πήγαινε η ομάδα ούτε θα έφταναν σε Game 5 οι τελικοί.
Από την άλλη όμως κι ο κόουτς οφείλει να παραδεχτεί τα λάθη του. Να αλλάξει λίγο το σκεπτικό του και να το προσαρμόσει όπως ανέφερα παραπάνω στις νέες απαιτήσεις του μπάσκετ. Να γίνει λίγο πιο ήρεμος, να βάζει λίγο νερό στο κρασί του. Να μειώσει κάπως το μαστίγιο και να αυξήσει το καρότο. Δουλεύει άπειρες ώρες, πονάει την ομάδα, ο Ολυμπιακός είναι το πάθος του όμως είναι πάνω από όλα επαγγελματίας και μάλιστα κορυφαίος. Και επειδή είναι κορυφαίος, θα το κάνει!
Ο συγκεκριμένος χώρος του Gazzetta ανήκει σε μένα κι εγώ όσο πιο ξεκάθαρα γίνεται επιλέγω να στηρίξω απόλυτα τον προπονητή του Ολυμπιακού. Όσο σίγουρος είμαι για τις ικανότητές του, αλλά τόσο είμαι και για την παραδοχή (και διόρθωση) των λαθών που έγιναν στον σχεδιασμό.
ΥΓ: Στο Game 5 έγιναν πολλά μπασκετικά λάθη, αλλά δεν υπάρχει λόγος ανάλυσης. Η ιστορία έγραψε.
ΥΓ 2: Μπορώ να κατανοήσω τα συναισθήματα του Κώστα Σλούκα για τον Γιώργο Μπαρτζώκα, αλλά θεωρώ πως η αναφορά του στους ιδιοκτήτες του Ολυμπιακού ήταν λανθασμένη. Οι ίδιοι οι πρωταγωνιστές σίγουρα γνωρίζουν καλύτερα και περισσότερα.
ΥΓ 3: Μπορώ να καταλάβω απόλυτα την πίκρα των οπαδών του Ολυμπιακού. Στη συγκεκριμένη ομάδα δεν αρμόζουν τα λίγα, αλλά μόνο τα πολλά. Και τα «πολλά» είναι οι τίτλοι. Ο μηδενισμός είναι άσχημο πράγμα, η καλόπιστη κριτική είναι σπουδαίο πράγμα. Το θέμα είναι τι διάθεση υπάρχει.
ΥΓ 4: Ο Παναθηναϊκός στους τελικούς δρούσε και ο Ολυμπιακός αντιδρούσε. Εντός και εκτός παρκέ.
ΥΓ 5: Χάρη στον Μπαρτζώκα μία ομάδα του «5» έπαιζε για «8». Αυτός έφτιαξε ομάδα για «5», αυτός την έκανε όμως να παίζει και για «8»
Κωνσταντίνος Μελάγιες
