Ο Κωνσταντίνος Μελάγιες γράφει για τη δίκαιη νίκη της Ρεάλ επί του Ολυμπιακού, το καταστροφικό πρώτο ημίχρονο και τις αλλαγές σε επίπεδο έντασης και ενέργειας στο δεύτερο.

«Ποια είναι η επόμενη σου κίνηση όταν δεν ξέρεις ποιο παιχνίδι παίζεις»; Η ατάκα ανήκει στον Μάρκ Ράιλανς ο οποίος υποδύεται τον Ρούντολφ Άμπελ στην «Γέφυρα των Κατασκόπων» και εξελίσσεται στο Βερολίνο. Αυτή την απορία εκφράζει στον Τομ Χανκς που έχει τον ρόλο του δικηγόρου που προσπαθεί να τον ξεμπλέξει από την κατηγορία της κατασκοπίας.

Θα μπορούσε να την εκφράζει και ο Μπαρτζώκας με τους παίκτες του στο ίδιο μέρος, στο Βερολίνο δηλαδή. Γιατί η αλήθεια είναι πως ο Ολυμπιακός στον ημιτελικό παρουσιάστηκε κατώτερος των περιστάσεων στο πρώτο ημίχρονο και δεν καταλάβαινες αν ήξερε ποιο παιχνίδι παίζει προκειμένου να κάνεις και τις επόμενες κινήσεις του.

Ο Κώστας Παπανικολάου μιλώντας στο Gazzetta μέσα από τα αποδυτήρια στα οποία επικρατούσε σιγή μίλησε ειλικρινά, «σίγουρα είναι πολύ σημαντικό να βρισκόμαστε σε τρία διαδοχικά Final Four, αλλά κάποια στιγμή δεν πρέπει να είναι αρκετό αυτό». Κι έτσι είναι όταν αναφερόμαστε στον Ολυμπιακό.

Τα Final Four είναι μία διαδικασία τριών νοκ άουτ αγώνων. Και σε κάθε νοκ άουτ αναμέτρηση παίζει ρόλο η βραδιά στην οποία βρίσκεσαι, παίζει ρόλο η τύχη και φυσικά όλα όσα σε έχουν φέρει στο σημείο εκείνο. Ο Ολυμπιακός διάλεξε τη χειρότερη στιγμή να φύγει από τις Αρχές του και από όσα τον κουβάλησαν όλη τη σεζόν στον τελικό προορισμό του Βερολίνου. Γιατί το να βρεθείς σε κακή βραδιά, δικαιολογείται, να μην είσαι τυχερός, δικαιολογείται, αλλά το να γυρίσεις την πλάτη στις αγαπημένες σου συνήθειες, δεν δικαιολογείται.

Ενα ημίχρονο καλεσμένος σε πάρτι μασκέ

Ποια είναι τα στοιχεία τα οποία δεν διαπραγματεύεται ο Ολυμπιακός του Γιώργου Μπαρτζώκα; Η άμυνα, η μαχητικότητα και η κυκλοφορία της μπάλας. Ολα μαζί δεν αντέχονται. Το πρώτο ημίχρονο ήταν καταστροφικό. Η άμυνα δεν υπήρχε.

Ο Ολυμπιακός φρόντισε ο ίδιος να μπει με λάθος τρόπο στην αναμέτρηση και φρόντισε να δώσει ρυθμό στους Μαδριλένους, Ο Χεζόνια με τον Μούσα δε σταμάταγαν και στη συνέχεια ο Καμπάτσο διέλυσε κάθε αμυντική τακτική. Η Ρεάλ είναι η καλύτερη ομάδα της Euroleague και ένας από τους λόγους είναι πως διαθέτει παίκτες με ικανότητες, ταλέντο, προσωπικότητα και εμπειρία.

Ο Ολυμπιακός έπρεπε να κάνει τον αντίπαλο να νιώσει άβολα και τελικά η Ρεάλ ένιωσε πιο βολικά από ποτέ. Η Ρεάλ δρούσε και ο Ολυμπιακός αντιδρούσε. Βασικά τώρα που το ξανασκέφτομαι, δεν αντιδρούσε καν.

Σε κάθε μπάλα πήγαιναν δεύτεροι οι παίκτες του Μπαρτζώκα. Ο coach «B» ανακάτευε συνεχώς την… τράπουλα στην προσπάθειά του να βρει την πεντάδα που θα είχε τα χαρακτηριστικά που ήθελε χωρίς επιτυχία αναλαμβάνοντας την ευθύνη. Οι παίκτες του Τσους Ματέο αστόχησαν σε 8 σουτ στο πρώτο ημίχρονο και στα 5 πήραν επιθετικό ριμπάουντ! Τελείωσαν το πρώτο 20άλεπτο με 9/13 και τουλάχιστον τα 12 ήταν σουτ με άριστες προϋποθέσεις.

Ο Ολυμπιακός στο πρώτο ημίχρονο λες και είχε πάει σε ετεροχρονισμένο πάρτι μασκέ ντυμένος κάτι άλλο. Ίσως Αλμπα μιας και βρισκόταν στο Βερολίνο.

Ο Ολυμπιακός πείσμωσε, αλλά η Ρεάλ δεν είναι Μονακό

Στα αποδυτήρια κατά τη διάρκεια της ανάπαυλας κανείς δεν ξέρει τι ειπώθηκε. Σίγουρα όμως υπήρχε πείσμα, υπήρχε εγωισμός και ένα αίσθημα ανταμοιβής προς τους ανθρώπους που ξόδεψαν αρκετά χρήματα ταξιδεύοντας χιλιόμετρα μακριά για να σταθούν στο πλευρό της ομάδας.

Οι Πειραιώτες βγήκαν αγριεμένοι στην τρίτη περίοδο. Είχαν πετάξει την φορεσιά της Αλμπα και είχαν βάλει τα καλά τους. Επιθετική άμυνα, χέρια παντού και στην επίθεση με μπροστάρηδες τους Πίτερς και Γουίλιαμς Γκος φρόντισαν να μειώσουν.

Η Ρεάλ όμως δεν είναι Μονακό. Οι Γάλλοι πέρυσι νικούσαν με 12 και έχασαν τα αυγά και τα πασχάλια στη συνέχεια. Οι Μαδριλένοι είναι άλλο πράγμα όμως. Οχι, ο Ολυμπιακός δεν μπήκε ποτέ στη διεκδίκηση της νίκης, αλλά σίγουρα άγχωσε κάπως τους αντιπάλους του. Και δημιούργησε και μία εκ διαμέτρου αντίθετη σκέψη στην ατμόσφαιρα της εξέδρας. Οι οπαδοί του ξεκίνησαν να πιστεύουν όλο και περισσότερο. Οι υπόλοιποι των τριών άλλων ομάδων ίσως και σκέφτονταν «ωχ, όχι πάλι». Προφανώς αναφερόμενοι στο ακραίο σενάριο της ανατροπής.

Διαφορά έντασης, ενέργειας και ταχύτητας

Η σημαντικότερη διαφορά μεταξύ των δύο ομάδων δεν είχε να κάνει με την τακτική, αλλά με τον τρόπο αντιμετώπισης του ημιτελικού. Η Ρεάλ έπαιζε σε υψηλότερη ένταση από τον Ολυμπιακό, έβγαζε περισσότερη ενέργεια στο παρκέ και κυρίως έπαιζε πιο γρήγορο μπάσκετ. Οι «ερυθρόλευκοι» βελτιώθηκαν σε αυτούς τους τομείς, όμως το... πουλάκι είχε πετάξει.

Σε τόσο κρίσιμα παιχνίδια έχεις ανάγκη αρκετούς παίκτες να παίξουν σε ικανοποιητικό επίπεδο. Ο Ολυμπιακός είχε τον ΜακΚίσικ στο πρώτο και τους Πίτερς, Γκος στο δεύτερο. Ο Τόμας Γουόκαπ λες και κουβαλά κάποια «μάγια» πάνω του στα Final Four ήταν εκτός ρυθμού αγώνα. Η άμυνα under της Ρεάλ γινόταν σχεδόν υποτιμητική κάθε φορά που αστοχούσε, έκλεινε όλο και περισσότερο. Ο Γουόκαπ υποφέρει από τη γραμμή των 6.75 εδώ και καιρό. Στους τελικούς πρωταθλήματος που ακολουθούν οφείλει να παρουσιαστεί βελτιωμένος επιθετικά.

Τα τρία σέντερ δε βοήθησαν καθόλου. Ο Ράιτ δεν ήξερε που πατούσε και που βρισκόταν. Απόλυτα δικαιολογημένος όμως. Δεν έχει εικόνες από τέτοια παιχνίδια. Κακός ο Φαλ, κακός και ο Μιλουτίνοφ. Τρία σέντερ, μόλις δύο πόντους συνολικά. Δε γίνεται…

ΥΓ: Στον Ολυμπιακό μετά τον άχαρο μικρό τελικό στον οποίον πρέπει να σεβαστούν τον κόσμο που τους ακολούθησε στη Γερμανία, χρειάζεται να ηρεμήσουν. Να δώσουν τον καλύτερό τους εαυτό κόντρα στο Περιστέρι και εν συνεχεία να αφοσιωθούν στην κατάκτηση του τρίτου διαδοχικού νταμπλ το οποίο όμως φέτος, απαιτεί τουλάχιστον ένα break.

ΥΓ 2: Όμορφη ατμόσφαιρα στην εξέδρα και σεβασμός των «οργανωμένων» οπαδών στις οικογένειες, τα γυναικόπαιδα και τις παρέες που κάθονταν ανάμεσά τους φορώντας ρούχα της ομάδας που μισούν.

Κωνσταντίνος Μελάγιες