Ο Γιώργος Κούβαρης γράφει για την Εθνική ομάδα και την παρουσία της στους Ολυμπιακούς Αγώνες Μπάσκετ 2024 μετά και την ήττα από την Ισπανία και τάσσεται 100% υπέρ ενός tweet του Γουέιντ Μπάλντγουιν ύστερα από το ματς με τον Καναδά.
Ξανά μανά τα ίδια. Ξανά μανά ανατροπή. Ξανά μανά να μένουμε με τη «γλύκα» της προσπάθειας για το comeback. Ξανά μανά να φεύγουμε από το παρκέ με την ήττα. Ξανά μανά να επικρατεί η προσδοκία του «πάμε για το επόμενο».
Όμως, όπως συνηθίζεται να λέγεται (και σε τέτοιες) περιπτώσεις, «σύμπτωση επαναλαμβανόμενη, παύει να είναι σύμπτωση» και η Εθνική ομάδα έκανε το «repeat» της «γλυκόπικρης» γεύσης σε παιχνίδι των Ολυμπιακών Αγώνων και στην αναμέτρηση κόντρα στον κακό μας... δαίμονα, την Ισπανία.
Σίγουρα δεν φτάνει αυτό. Και θα συμφωνήσω απόλυτα με αυτό που έγραψε ο Αντώνης Καλκαβούρας λίγο μετά την ήττα από την Ισπανία. Ότι «κάποια στιγμή πρέπει και να μπορούμε να νικήσουμε». Στην τελική enough is enough με την προσπάθεια την οποία (σαφώς και) όλοι χειροκροτούμε και μας κάνει να αισιοδοξούμε.
Αν θυμάστε μετά την αναμέτρηση με τον Καναδά είχε γράψει ότι μπορεί να προκριθεί η Εθνική ομάδα παρά το γεγονός ότι πριν από το τζάμπολ έκανα λόγο για συνολικό απολογισμό στον όμιλο από 0 στα 3 έως (στην καλύτερη των περιπτώσεων) 1 στα 2.
Φυσικά το 1 στα 2 και η νίκη απέναντι στην Αυστραλία όχι μόνο δεν πρόκειται να μας εξασφαλίσει τίποτα αλλά θα πρέπει να περιμένουμε και το αποτέλεσμα από το ματς Καναδά-Ισπανία για να δούμε εάν θα έχουμε προκριθεί στα προημιτελικά ή όχι. Κοινώς τίποτε δεν είναι πια στο χέρι μας και θα πρέπει να περιμένουμε και τις υπόλοιπες ομάδες του ομίλου μας.
Όπως στρώσαμε θα (;) κοιμηθούμε
Εμείς απλά πρέπει να κάνουμε το καθήκον μας απέναντι σε μια πολύ σκληρή και δυσκατάβλητη ομάδα. Απέναντι σε μια ομάδα η οποία (και παρά την ήττα της από τον Καναδά) έχει παρουσιάσει εξαιρετικό πρόσωπο καθ' όλη τη διάρκεια των αγώνων προετοιμασίας. Απέναντι σε μια ομάδα με «βάθος» και πολλές λύσεις. Απέναντι σε μια ομάδα με υψηλές βλέψεις και στόχους στους Ολυμπιακούς Αγώνες. Απέναντι σε μια ομάδα που θα χρειαστεί τεράστια προσπάθεια για να την κερδίσουμε (αν την κερδίσουμε).
Καλώς ή κακώς όπως στρώσαμε θα κοιμηθούμε. Και θα υποστούμε τις (όποιες) συνέπειες. Που μακάρι να μην τις υποστούμε εάν μας χαμογελάσει και λίγο η τύχη. Βέβαια θα μπορούσαμε τώρα να μην να επικαλούμαστε τη τύχη αλλά να είχαμε φροντίσει εμείς για το «μέλλον» μας στη διοργάνωση. Κάτι τέτοιο δεν έγινε και έχουμε μπροστά μας έναν «τελικό» απέναντι στην Αυστραλία. Η «ελπίδα πεθαίνει τελευταία» και οφείλουμε να διεκδικήσουμε όλες τις πιθανότητες για την πολυπόθητη (όσο και δύσκολη πια) πρόκριση.
Για ένα πράγμα είμαι σίγουρος και υπέρμαχος. ΔΕΝ πρέπει να ισοπεδώνουμε τα πάντα και ούτε να λέμε ότι «ο τάδε είναι άσχετος» ή ότι «δείνα δεν κάνει» και πάει λέγοντας. Σε καμία περίπτωση. Δηλαδή αν αύριο μεθαύριο αυτός ο «άσχετος τάδε» (γιατί δεν θέλω να μπω σε διαδικασία ονοματολογίας) κάνει ματσάρα και φτάσουμε εν τέλει στα προημιτελικά, θα έχει μετατραπεί στην «ελληνική ψυχάρα» που αρνήθηκε να αποκλειστεί;
Τι; Όχι; Έτσι δεν γίνεται (αν όχι πάντα) συνήθως; Γι' αυτό και λέω να υπάρξει στήριξη στην ελληνική ομάδα και όχι αφορισμός. Μια ματιά στο διαδίκτυο και στα social media μετά το ματς με την Ισπανία έφτανε και περίσσευε για να καταλάβει κάποιος ότι είχε ξεκινήσει το «εθνικό σπορ» του πληκτρολογίου. Αυτό δεν σημαίνει ότι συμφωνούμε όλοι με όλα και ούτε ότι συμφωνώ και εγώ με όλα όσα βλέπω. Για την τακτική δεν έχω να πω πολλά γιατί όσα ξέρουν ο Σπανούλης και οι συνεργάτες του, εμείς δεν γνωρίζουμε ούτε το 5%. Οπότε θεωρώ περιττό να εμβαθύνουμε σ' ένα σωρό τεχνικές αναλύσεις.
Η έλλειψη του scoring guard
Θα πω ωστόσο κάτι άλλο το οποίο πιστεύω ακράδαντα. Και με αφορμή ένα tweet από πρωτοκλασάτο παίκτη της Euroleague θέλησα να το εκφράσω. Μετά την ελληνική πρεμιέρα στους Ολυμπιακούς Αγώνες και την ήττα από τον Καναδά, παρατήρησα ένα tweet του Γουέιντ Μπάλντγουιν στο οποίο έγραφε: «Από την Ελλάδα λείπει ένας scoring guard». Bingo! Exactlement όπως θα έλεγαν και στο Παρίσι. «To the point» σχόλιο από τον Αμερικανό γκαρντ ο οποίος θα αγωνίζεται από φέτος στη Φενέρμπαχτσε.
Αυτό ακριβώς λέω και εγώ από την πρώτη στιγμή. Ότι από την Εθνική ομάδα λείπει ένας scoring guard. Ένας παίκτης ο οποίος θα πάρει την μπάλα στα χέρια και θα μπορεί να «εγγυηθεί» 15-20 πόντους. Να μου πείτε «έχουμε τέτοιον παίκτη και δεν τον κάλεσαν;» Νομίζετε ότι δεν θα ήθελε έναν... Σπανούλη ο Σπανούλης; Ρητορικό το ερώτημα.
Υπάρχουν πολλές απόψεις. Όπως για παράδειγμα ότι θα μπορούσε να ήταν στην Εθνική «νατουραλιζέ» ο Ντόρσεϊ και όχι ο Γουόκαπ. Και πάλι. Τα πάντα είναι σχετικά. Κάθε, μα κάθε, προπονητής έχει μια συγκεκριμένη φιλοσοφία και ένα συγκεκριμένο πλάνο στο μυαλό του. Αν του ομοσπονδιακού τεχνικού του ταίριαζε ο Γουόκαπ και όχι ο Ντόρσεϊ, εμένα δεν μου πέφτει κανένας λόγος.
Μπορεί να λέμε ότι λείπει το σταθερό σκορ από τα γκαρντ (το οποίο πραγματικά λείπει) αλλά ποιος μου λέει ότι για τον Σπανούλη θα μπορούσε να κάνει τη δουλειά ο Ντόρσεϊ. Αναφέρω τον Ντόρσεϊ γιατί ουσιαστικά (αλλά και βάσει αριθμών) ήταν εκείνος που είχε προσφέρει σκορ στο Eurobasket 2022 από τα γκαρντ.
Δυστυχώς ΔΕΝ είχαμε διαθέσιμο scoring guard για να βρεθεί στην 12άδα ώστε να υπήρχε και δεύτερος σταθερός πόλος στην επίθεση μετά τον Γιάννη. Ο Τολιόπουλος είναι άκρως φιλότιμος και πολύτιμος και το απέδειξε στα δύο πρώτα ματς, αλλά δεν έχει ούτε τις παραστάσεις, ούτε την εμπειρία από τόσο μεγάλες διοργανώσεις.
Δυστυχώς ο Σλούκας δεν μπορούσε από τη στιγμή που εξακολουθεί να ταλαιπωρείται από οστικό οίδημα. Αν ήταν υγιής και διαθέσιμος, τώρα θα κάναμε άλλη κουβέντα. Και πιστέψτε με. Εάν σε κάποιον στοίχισε αυτή η απουσία, πρωτίστως ήταν στον ίδιο τον παίκτη. Η μοναδική φορά που θα είχε την ευκαιρία να βρεθεί σε Ολυμπιακούς Αγώνες. Πόσοι αθλητές και αθλήτριες έχουν αυτή τη δυνατότητα στη ζωή και στην καριέρα τους;
Αν και εφόσον είχαμε και έναν ακόμα παίκτη με (όσο το δυνατόν πιο) σίγουρο σκορ, τα πράγματα ενδεχομένως να είχαν εξελιχθεί διαφορετικά και τώρα η Εθνική να βρισκόταν σε άλλη (και σαφώς καλύτερη) μοίρα. Όσο και αν προσπαθεί, όσο και αν θέλει, όσο και αν υπερβαίνει εαυτόν, ο Γιάννης Αντετοκούνμπο δύσκολα να φέρει μόνος του την άνοιξη χωρίς ουσιαστική συμπαράσταση.
Είπαμε όμως. Όσο ζούμε, ελπίζουμε...
Γιώργος Κούβαρης
