Μια προσωπική εμπειρία του από καφετέρια της Κορινθίας, ανέβασε στο προφίλ του ο γνωστός Κορίνθιος συγγραφέας Σπύρος Δαρσινός.
Χθες φύσαγε πολύ και μπήκα μέσα στην παραλιακή καφετέρια του Βραχατίου που συνηθίζω να πίνω τον καφέ μου.
Μόλι μπήκα μέσα πίγκωσα από το ντουμάνι των τσιγάρων της φωνακλούδικης ενήλικης παρέας που καθόταν στο μεγάλο τραπέζι στο εσωτερικό της τζαμαρίας.
Δεν μπορώ, σκέφτηκα, κάτι πρέπει να τους πω κι ας με γράψουν, θα το πω πρώτα στη σερβιτόρα [ σκέφτηκα πάλι.
Όταν ήρθε να μου πάρει την παραγγελία, της είπα, με ευγένεια, να τους πεις σε παρακαλὠ, να σβήσουν το τσιγάρο γιατί είμαι αλλεργικός ή να βγουν στα τραπεζάκια που είναι έξω.
Η κοπέλα δεν περίμενε κάτι τέτοιο και με κοίταζε περίεργα λες κι έβλεπε εξωγήϊνο.
Όταν ….μάζεψε τα κομμάτια της μού δειξε με τα μάτια της [φοβόταν να μιλήσει και την ακούσει η παρέα των θεριακλήηδων ] την κατακίτρινη, από το τσιγάρο, ταμπέλα στον τοίχο που μετά δυσκολίας διάβαζες ό,τι απαγορεύεται το τσιγάρο .
Κι όμως καπνίζουν, της είπα σηκώνοντας τους ώμους μου.
«Δεν ξέρω κύριε,να τους το πείτε εσείς» είπε κι έφυγε βιαστικά.
Εν τω μεταξὐ η παρέα των «ενηλίκων» είχε σταματήσει απότομα να μιλάει και παρακολοθούσε το ….ανήκουστο αίτημά μου στην υπάλληλο.
«Δεν μου λέτε, σας ενοχλεί το τσιγάρο; με ρώτησε ένας από αυτούς, στρίβοντας το κεφάλι του κατά μένα.
Ναι, είμαι αλλεργικός ,είπα συνεσταλμένα.
Ε, τότε να βγήτε έξω, είπε με φυσικό τρόπο και μού έδειξε με το δάχτυλό του την έξοδο.
Μα εσείς με ενοχλείτε με τον καπνό, τόλμησα να πω.
«Λάθος, εσείς μας ενοχλείτε με την παρουσία σας, είσαι ένας και είμαστε πολλοί» είπε θυμωμένα.
Μα είναι νόμος του κράτους, ξάνατόλμησα.
Του παράνομου κράτους, θες να πεις, αυτού κράτους που δεν μας σέβεται, που μας πίνει το αίμα, που κόβει τις συντάξεις μας, που υποθήκευσε το μέλλον των παιδιών και των εγγονιών μας, να πάει να γαμηθεί αυτό το κράτος.
Μα είναι θέμα υγείας, καταπίνω την νικοτίνη σας κι έχω ασματικό πρόβλημα, είπα με ζωηρή αγανάχτηση.
Πήγαινε έξω χριστιανέ μου κι άσε μας ήσυχους, είπε κι έστριψε προς την παρέα του.
Έφυγα.
Στο δρόμο σκεπτόμουν πόσο τραγική και καταστροφική είναι η έλλειψη εμπστοσύνης του πολίτη στο κράτος και τους κράτους στον πολίτη.
