Εγκλωβισμένοι σε ένα αδιέξοδο που στερεί κάθε προοπτική είναι οι παραγωγοί που καλλιεργούν στον κάμπο της Κορινθίας, από το Κιάτο μέχρι την Κόρινθο, και τα τελευταία χρόνια παλεύουν χωρίς επιτυχία να βρουν λύσεις στο πρόβλημα της έλλειψης νερού, το οποίο απειλεί, πλέον, με αφανισμό την παραγωγή.
Όπως εξηγεί στην «Υπαιθρο Χώρα» ο παραγωγός και γεωπόνος από το Κιάτο, Κώστας Πάπας, «οι δενδρώδεις καλλιέργειες που έχουμε είναι πολλών ετών και δεν μπορούμε να πάμε εύκολα σε άλλο είδος. Αν θέλαμε να είμαστε ακριβείς ως προς την εικόνα που διαμορφώνεται, αντί για αναδιάρθρωση της καλλιέργειας θα λέγαμε εγκατάλειψη. Όλο και περισσότερες εκτάσεις υποκαλλιεργούνται ή εγκαταλείπονται στην περιοχή. Ο κόσμος είναι μουδιασμένος. Δεν προχωρά σε αναδιαρθρώσεις».
Δραματική είναι η κατάσταση που καταγράφεται στο Θαλερό Κορινθίας, καθώς, σύμφωνα με τον πρόεδρο της κοινότητας, Άγγελο Λινάρδο, στο χωριό δεν έχουν καθόλου νερό. Όπως σημειώνει, «νερό είχαμε από πηγή που στέρεψε. Έτσι, φτάσαμε στο σημείο, ενώ καλλιεργούσαμε σουλτανίνα, να μην έχουμε τα τελευταία χρόνια καθόλου παραγωγή. Οι λεμονιές ανθίζουν και μετά χάνεται η παραγωγή, καθώς δεν υπάρχει νερό. Στα διπλανά χωριά βάζουν ελιές, που υποτίθεται ότι δεν θέλουν πολύ νερό».
Υδροφόρος ορίζοντας
Σύμφωνα με τον γεωλόγο Φάνη Χατούπη, ο υδροφόρος ορίζοντας, ενώ ήταν στα 5 και στα 7 μέτρα, τώρα βρίσκεται στα 17 και στα 20 μέτρα. «Αναφέρομαι στην έκταση που αρχίζει από την περιοχή του Κιάτου, μέχρι την Κόρινθο. Μιλάμε για μία έκταση πολλών χιλιάδων στρεμμάτων. Σε αυτό συμβάλλει και η χρήση του μεγάλου έργου του Αρδευτικού Οργανισμού Στυμφαλίας Ασωπού Κορινθίας (ΑΟΣΑΚ). Αυτό που πρέπει να γίνει στο πεδινό κομμάτι είναι να φτιαχτούν άμεσα κλειστά δίκτυα», επισημαίνει.
Και προσθέτει: «Πρέπει να γίνει εκσυγχρονισμός της άρδευσης μόνο με κλειστά δίκτυα. Πρέπει όλοι να συντάσσουν μελέτες κλειστών δικτύων, ώστε να εξοικονομήσουν πάνω από 30%. Η αλλαγή σε καλλιέργειες που θα έχουν ανάγκη από λιγότερο νερό είναι, πλέον, μονόδρομος. Ακόμα και όταν ολοκληρωθεί το φράγμα του Ασωπού πρέπει να δημιουργηθούν κλειστά δίκτυα, ενώ, παράλληλα, πρέπει να τοποθετηθούν μηχανήματα που θα μετράνε κάθε στιγμή την ποιότητα και την ποσότητα του νερού. Έτσι, θα φτάσουμε σε μία ορθολογική χρήση του νερού και θα αποφεύγονται και οι νεροκλοπές».
Εγκατάλειψη
Από την πλευρά του, ο γεωπόνος Πασχάλης Σιακοβέλης τονίζει ότι «βασική εναλλακτική κίνηση είναι οι παραγωγοί να στραφούν στην καλλιέργεια της ελιάς, αλλά, πλέον, όχι με τη λογική της αποκλειστικής εργασίας, παρά μόνο σαν δευτερεύον εισόδημα». Όπως λέει, «είναι ένα βήμα προς την έξοδο».
Παράλληλα, εξηγεί ότι «κάποιοι άλλοι καταφεύγουν στην καλλιέργεια κηπευτικών, που, όμως, έχει προβλήματα, αφού οι απαιτήσεις σε νερό είναι δεδομένες. Βέβαια, ένα μέρος των παραγωγών έχει χάσει την πίστη του για καλύτερες μέρες και εγκαταλείπει, αφού το πρόβλημα λύνεται μόνο κατά τις προεκλογικές περιόδους. Είναι πολλά τα χρόνια που υπάρχει αυτό το ζήτημα και έτσι η εγκατάλειψη παίρνει διαστάσεις».
